Kırık Kalpler Durağı

2.Bölüm "Bedene Tutsak Ruh..🕯"

    İyi okumalar.

     
    Bazı insanlar yakınlarından sevgi görmedikçe ,  sevginin anlamını unuturlar.

   Bana sorsalar sevgi nedir ?diye , annemin kokusu ,  babamın  bir zamanlar saçımı okşadığı elleri derdim.🌪

  Arkadan bir ses duydum ve elim kapı kolunda kaldı.Yavaşça arkamı döndüm. Annem elleri belinde  durmuş, gözlerinde öfkeyle bana bakıyordu. Bana daha fazla bakmaya tahammülü yokmuş  gibi konuşmaya başladı.

"Yine hangi cehennemdeydin?!Allah bilir yine kiminle geziyordun .!İğreniyorum senden!".Yüzünü buruşturdu ve arkasını dönüp salona doğru yürüdü. Arkamı dönüp odaya girecekken bağırdı."Çabuk üzerine değiştirip işlere başla ,bıktım sizden.Her şey benim üstümde zaten."

   Görecekmiş gibi kafamı sallayıp odaya döndüm .Gözlerim doldu ,ama ağlamamak için kendimi sıktım.

     Çabucak üzerimi değiştirip odadan çıktım. Mutfağa girip bişey yemek için masaya yaklaşınca ,annem  "Sana işlere başla demedim mi? " diye bağırdı. Yüksek sesiyle irkilip ,sofraya uzatdığım elimi geri çektim.

   Bulaşıkların başına geçerek onları hallederken kapı zili çaldı.Annem kapıyı açtıktan sonra babam ve kardeşimin geldiğini seslerinden anladım.

     Biraz sonra mutfakta babamın sesi yankılandı."Çay doldur bana." Aceleyle elimdeki bulaşıkları bırakıp  çay doldurdum. Çayı önüne koyarkan elimin titremesiyle çay bardağı taşar gibi olunca,  gözlerimi sıkıca kapattım.

"Bir işide becersen şaşardım zaten.Uğursuzluğun çaya bile bulaşmış baksana."

    Babamın sözleriyle gözlerim yanmaya başladı.Çayı bırakıp,  işlerimi bitirmeye çalıştım.Sonunda mutfağı temizlediğimde, yorgunluktan ayakta duramadığımı hissettim.Dünden beri bişeyde yememiştim.Gözlerimin önü kararıyor, başım dönüyordu.

  Sofrada kardeşimin ısırdığı poğaçayı alıp, odama doğru yürüdüm.Odaya girip direkt kendimi yatağa attım.Gözlerim küflü tavana dalmışken poğaçayı yavaş yavaş yemeye başladım.

  Salondan annemlerin sesleri geldikçe, gözlerim dolmaya başladı.

    Anlamıyordum neden? Neden ben? Neden böyle yapıyorlardı ki? Bazen küçüklüğüm aklıma geliyor 5 yaşlarındaydım, babam elimden tutar mağazaya aparır,  istediklerimi alırdı.    Banyodan çıkınca saçlarımı kurular, örerdi.   Anlamıyorum birden neden böyle değiştiler.

  Babam her ne kadar ilgisiz olsada ,el kaldırmadı bu güne kadar hiç . Ama annem, her kızdığında elini saçlarımı dolar,  saçlarımın dibini koparacak kadar çekerdi.

   Evde yokmuşum ,aileden değilmişim gibi davranırdılar. Bazen gerçekten aileden olmadığımı düşünürdüm .

   Gerçi ,pekte yalnış gelmiyor bu düşünce..Annemler siyah saçlı ,kahve gözlüydüler  benim aksime.
   Annemin iğrençmişim gibi bakması ,anneye yaraşmayacak sözler söylemesi , babamın evin hizmetçisiymişim yükmüşüm gibi hareketleri, beni dışlamaları, kardeşimin beni yok sayışı, ailemin gözlerinin önünde ruhumun öldüğü gördükleri halde, yok saymaları alıştığım bir şeyde olsa da , kalbimin kırılmasını engelleyemiyordum.

  Annemin bana bakarken her yüzün buruşturmasında, kalbim sanki ,birinin avuç içinde sıkılıyormuş gibi parçalanıyordu.

    Kızların ilk aşkı olan babalar benim için  yabancıydı..🕯
   Kızların en yakın arkadaşı olan anneler benim  için hayal kırıklığıydı..🕯

      Odamın kapısı birden açıldığında yataktan nasıl doğrulduğumi bilemedim. Annem içeri girip elindeki poşeti üzerime attı. Bir kaç saniye yüzüme bakıp konuşmaya başladı."Kalk bu üzerindekileri çıkartıp bunu giyin çabuk,misafirlerimiz geliyor."

   Kısık sesle "kim?"diye sordum. Yüzüme ters ters bakıp "akrabalarımız geliyor seni istemeye." dedi.

Annem lafını bitirir bitirmez kafamı aniden kaldırıp yüzüne baktım.Boğazıma koca yumru oturmuştu yutkunamıyordum.Ağzımı açıp bişey demek istediyimde arkasını dönüp kapıya doğru yürüdü.Kapıdan çıkacaktı ki aklına bir şey gelmiş gibi geri döndü. "Hiç olmazsa bir kez , bir kez, benim istediğim gibi biri ol."
   

Annem beni enkaz altında bırakıp gitti...Yine..🌪

  Gözlerimi sıkıca yumdum. Gözyaşlarım gözümden intihar etti.Nefes alamıyordum.En acısıda nefesimi kesenler "ailem"di.

  Sıktığım yumruğumu dudaklarıma bastırıp ağladım.Sevilmeyişime,güçsüzlüğüme,katledilen ruhuma ,çocukluğuma...Bu beden ruhuma zindan, beni tutsak ediyor....

Hüzünlü satırlar yazıldı beyaz sayfaya..🕯

   Bu şehir beni değiştiriyor,kanatlarımı kırıp, sıradanlaştırıyordu..🌪

      Allahım iyi insanların üzerini örttükçe kar ,
  Bakıyorum etrafıma ,söyle senden başka kimim var?

İnstagram -margherite.offese

🕯