"bak!" dedi, "çocuklar geçiyor sokaklardan. hatırlıyor musun o zamanları, zifiri karanlık odalarda geçirdiğim günleri?"
"bak!" dedi, "pamuk şeker yiyor çocuklar, hatırlıyor musun pamuk şeker tutmam gereken ellerimde sargılar olduğunu?"
kaldırımın üzerinde duran resme bakarak tekrardan konuştu. "bakma artık" dedi. umursuzca silkti omuzlarını. tekrarladı. "bakma artık, lüzumu kalmadı. göremezsin ki sen, görseydin böyle mi olurdu? bir kez olsun bakmak yerine, defalarca duran kalbimi görseydin, fotoğrafına mı konuşurdum?"
ağzından çıkan histerik gülüşle oturduğu kaldırıma uzandı yavaşça. kirli olması pek bir önem taşımıyordu onun için. kalbiydi asıl kirlenen, zihniydi ona eziyet eden.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
arven.
Poésieyazmaya çalışıp batırdığım satırlarla dolu cümlelerim, ufak bir kayıkçı teknesinin yüzüme kondurduğu kadarını sunuyorum sizlere. ellerim dolu, bakışlarım tedirgin bir sargıyla yamalı kamçılanmış sözcükler dizili bileklerime. söylemeye yüz bulamadığ...
