sırtımı yasladığım keskin beton
içime çektiğim genzimi yakan
duman silsilesi
her santimini kazıyarak yürümeye çalıştığım yolun üstünde duraklayan ellerim, ayaklarım
lütfen, lütfen durmayın
attığım her adımda ayağıma takılan taşı
alt etmek için
ışığı sönen her sokağın ışığını yakmak
yüreğine batan her cam parçasının bıraktığı
yarayı dağlamak için
yalnızlığıma çare olun.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
arven.
Poetryyazmaya çalışıp batırdığım satırlarla dolu cümlelerim, ufak bir kayıkçı teknesinin yüzüme kondurduğu kadarını sunuyorum sizlere. ellerim dolu, bakışlarım tedirgin bir sargıyla yamalı kamçılanmış sözcükler dizili bileklerime. söylemeye yüz bulamadığ...
