kan çanağı gözlerim, hayır ağlamaktan değil
72 saattir uykusuzum
tüm ev alt üst olmuş diyorum, oysaki elimi kaldırmaya halim yok.
ne yapmam gerekiyor, fark etmiyor.
elimdeki şişe her zamanki gibi dudaklarımın arasındaki yerini alıyor.
en son ne zaman tam anlamıyla ayıktım hatırlamıyorum
bu denli içmişken düşüncelerimin hala ortada dolaşması sinir bozucu.
işe yaramayacağını biliyordun, diyor bir yanım.
kimin umrunda?
kafam uçmuşken daha çok çekilebilecek hale geliyorum, diyerek karşılık veriyorum.
elimin arasından sakince kayan şişe parçalara ayrılıyor.
birkaç melodi duyuyorum, gerçek mi hayal mi emin olamadığım.
sanırım telefonum bozuldu diye düşünmekten alıkoyamıyorum kendimi.
hala anlamlandıramadığım şarkıya eşlik ediyorum yavaşça.
birkaç saniye boşlukla bakışıyorum.
sakince zihnime sokulan şarkı sözlerini anımsıyorum.
zihnimi ele geçiren notalar, çağan şengül devam ediyor,
savaşmadan ölemem.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
arven.
Poesíayazmaya çalışıp batırdığım satırlarla dolu cümlelerim, ufak bir kayıkçı teknesinin yüzüme kondurduğu kadarını sunuyorum sizlere. ellerim dolu, bakışlarım tedirgin bir sargıyla yamalı kamçılanmış sözcükler dizili bileklerime. söylemeye yüz bulamadığ...
