Mha fanfiction
Bir yıldız kaydı farkında olmadan bir söz mırıldandım .
- : keşke my hero academia evreni gerçek olsa ve ben oraya gidebilsem
...........
- LAN ÇOCUĞUN YÜZÜNE KARŞI ÇOK YAKIŞIKLISIN DEDİM !!
.............
- : Kahraman olmak isdediği...
Uraraka : Evet nee-san'ım iyleşicek . Çünki o çok güçlü !!
Arika'nın anlatımıyla
Kendimi boşlukta gibi hissediyordum .
Her yer simsiyahtı . Garip diye düşündüm .
Bir süre sonra önümde bir ışık hüzmesi belirdi . Bu ışık şekillenerek kare haline geldi . Işık parlaklığını sürdürürken yüzeyinde bazı görüntüler belirdi .
B-Bu benim ? Kendi dünyamdaki ben ?
Kendime bakarken çok garip hissetdim . Kilolu bir vicuda sahiptim . E yani 73 kiloydum .(yazar : burda kendimden ilham aldım . Gerçekte de 73 kiloyum 😭😢) Çirkin çillerim , göz altı morluklarım , solgun tenim ve hiç de parlak , bakımlı olamyan kısa saçlarım , artı şapşal perçemlerim . Kollarımdaki kendi tırnaklarımla yaptığım çirkin yaralar da 10 metre öteden belli oluyordu.
Cidden kendimden tiksiniyorum ! Yaşıtım kızlar gibi asla olamıyordum . Makyaj yapsam bile yinede aynadaki görüntümü bir türlü sevemiyordum .
Bunun nedenini ben bile bilmiyordum . Kare ekrandaki Şebnem bana doğru döndü . Gözleri dolu dolu konuşmaya başladı .
Ş : Neden beni sevmedin?"
A : Ben seni seviyo-"
Ş : KES YALANI ! Yalancı! Seninde onlardan farkın yok ! Neden hepiniz böyle olmak zorundasınız ki ? Neden herkes beni incitmek zorunda....
Ve o ağlamaya başladı . Üzüntüyle ona doğru yaklaştım . Elimi ona doğru uzattım
Arika : gomennesai . Bak ben senim , sen de ben . Biz aynı kişiyiz . Kendimden nefret ediyordum çünki yapılan pisikolojik zorbalıklar artık katlanılmaz hale gelmişti .
Durdum eski günlerimi hatırladıkça kalbim acıyordu .
Arika : kolunmdaki o izler var ya işte onlar aptal ergen bir kızın kendini kesme izleri değil . O izler kendinden nefret etmeye sorlanan bir kızın farkedilme çabaları , kendine olan kızgınlığı , kendine acı çektirme isteği .
Daha fazla konuşmadım . O da tek lelime etmedi . Elini havaya kaldırıp bana doğru uzattı . Ama bir anda etraf sarsılmaya başladı .
İkimizde ellerimizi bir birimize uzatıp tutmaya çalışıyorduk . Tam o anda ellerimizin tam ucunda bir ışık oluştu . Işık sönerken parlak bir ip işaret parmaklarımızı sardı . Aramızdaki bir bağ gibiydi . O yavaş yavaş kaybolmaya başlıyordu .
Öylede oldu . O gitti etraf kırmızı bir renge büründü . Bense korkunç bir acı çekiyordum . Nefes alamıyordum .
(Tasvir etmeniz için . Ben çizdim )
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
