CESARETİM OLSA

Bölüm 47

zeynepin anlatımından

artık o kadar yoruluyordum ki neyseki kızım var bana yardım ediyoru 1 hafta filan kaldı cocuklarımın doğmasına sabırsızlıkla bekliyorum onları

" anne"

" efendim kızım"

"yaa bu tencereler nerde" ahh kalıcak bu kız evde yaa daha tencerelerin yerini bilmiyor

" kızım orda işte"

" off anne yok işte " söylemicem bul işte

" kızım ben sana yardım edeyim " dedi kemal sen karışmazsan olmuyor zaten dorukla evlendiğindede yanına gider yardım edersin

" hayatım ne konuşuyon kendi kendine"

" aaa olur mu ? cocuklarım var burda onlarla konuşuyorum "

" iyi aşkım iyimisin "

" hıhhh"

" anladım senin canın sıkılmış " canım kocam hemen anlar

" evet yaa " birden tam kalkarken sancı girdi

" ahhhhh "

" ne oldu iyimisin "

" bebekler geliyor galiba hastaneye gidelim hadi cabuk dayanamıyorum" kemal ve sıla beni arabaya bindirip hastaneye götürüdüler ameliyathaneye girdim ben sonra birden bir cocuk ağladı erkek olan sonra biraz daha zorlanıp diğer cocuğum doğdu yani biri kendinden 1 dakika büyük olucak cocuklarımı kucağıma aldım okadar tatlıydılar ki hemen beni odaya aldılar sonra cocuklarımda yanımda duruyordu ne zmandır bebek tutmamıştım emzirmemiştim ve bide iki tanesini nasıl başa cıkacam bilmiyorum iceriye kemal girdi peşindende sıla ve doruk hic biri bana bakmadı bebeklere baktılar neyseki hödük kocam baktı

" iyimisin karıcığım cok tatlılar bunlar"

" değilim " naz yapıyım biraz

" neden canın mı ? acıyor"

" evet cünkü bebekler ilginizi cekti bana dönüp bile bakmadınız iyimisin diye sormadınız "

" aşkım kusura bakma ama cok tatlıyor "

" yaa kemal gitt allahını seversen beni delitme"

"anne kusura bakma iyimsin "

" iyiyim kızım"

" iyimisiniz zeynep abla"