CESARETİM OLSA

Bölüm 68 yetiştim sevgilim

selenin anlatımından

"selim ne yapıyorsun burda" birden sesimi duyunca korktu ve resmi yere düşürdü camı filan kırıldı

"hiç sadece öle geziyordum"

"peki emin misin ? gezdiğine"

"ne duymak istiyorsun selen "

"bişey duymak istemiyorum gördüklerim herşeyi anlatıyor zaten"

"görmüşsün acık acık konuş"

"gerek yok ya selim aşağı inermisin şurayı temizleyeyim"

"gerek yok ben temizlerim" yere cöktüm camları elime aldım toplarken resimde sadece sıla vardı ona bakıyordu öle fotoğrafı görünce elimi sıktım ve elimdeki camlar elimi kesti ve kanlar akmaya başladı selim öle görünce

"selen napıyorsun elin kanıyor " benim elimdekilerini atmaya ccalışsada daha cok daha sıkıyorum elimi ve daha cok kanıyor hiç canım yanmıyor ama 

"b-ben benim canım yanmıyor"

"nasıl yanmıyor kanıyor görmüyormusun elini serbest bırak"

"neden beni sevmiyorsun sılayı sevdiğin kadar beni neden sevmiyorsun " selim elidekileri aldı ve hiçbirşey demedi sadece yıkadı pahsuman yaptı elimi sargı bezinle sardı .

"ben sılayı sevmiyorum hani birini cok seversinde onu hemen unutamazsın bende öle cok az kaldı onu unutmama az kaldı seni seviyorum bunu unutma selen" ona öle bakıyordum doğruları söylüyordu sanki birbirimize uzun süre bakakaldık sonra ben gözlerimi kacırdım

"sılayı unutana kadar görüşmesek daha iyi olur selim" dedim ve ağlayarak bebeklerin odasına cıktım arkamdan birşey desede ben demesine izin vermedim ve hemen bebeklerin yanına gittim sessizce ağladım sonra kapı sesi ben bunu istemiyorum beni sevmesini istiyorum en iyisi görüşmemek

 sılanın anlatımından

 hala bekliyoruz ve ameliyattan cıkmadı ben ne yapıcam ya ona birşey olusa ya ölürse demek bile istemiyorum hatta düşünmek anne beni bırakma sana yalvarıyorum bizi bırakma anne bırakma sensiz yaşayamam yaşayamayız gel uyan artık doktor cıkmıştı hemen ayağa kalktık

"annem nasıl iyi olucak mı?"

"zeynep nasıl ? "

"zeynep hanımın durumu kritik acil kan bulmanız gerekiyor bide beyin kanaması gecirebilir ama biz tedbirleri aldık "

"onu iyi edin elinizden geleni yapın hatta daha fazlasını" ben birden gözlerim karardı ve yere düştüm 

****

"sıla sıla" başımda bağırtılar vardı gözlerimi yavaş actım doruğu gördüm ağlıyordu 

"doruk ne oldu"

"aşkım iyimisin beni cok korkuttun"

"iyiyim bebeğim bebeğim iyi mi ?"

"iyi aşkım ama dinlenmen gerekiyor üzüntün bebeğede yansıyormuş lütfen dinlen ben sana gelişmeler olursa söylücem ayakta fazla kalma " ben dinlemek zorunda akldım doruğu

"tamam ama uyuyana kadar yanımda kal elimi tut" kafasını evet anlamında salladı sandalyeyei cekti elimi tuttu ve bekledi bende gözlerimi kapattım .

doruğun anlatımından

 sılaya bişey oldu diye cok korktum ama sadece yorgunluktan ve üzüntüden bayılmış uyumasını bekledim birden telefonum caldı hemen actım arayan selendi.

"abi"

"efendim birşey mi oldu?"

"abi birşey olmadıda nasıl zeynep abla"

"bekliyoruz canım bebekler duruyor mu ?"

"duruyor abi"

"selim yardım ediyor dimi sana"

"selen"

"e-evet abi"

"iyi abim ben şimdi kapatıyorum birşey olursa ararsın beni"

"tamam abi" telefonu kapattım son kez sılaya bakıp odadan cıktım .

kemalin anlatımından

 ayağa kalkıp hastaneden cıktım nereye gittiğimi bilmiyorum sadece ayaklarımın kafamın bir yerinden sesler geliyor  oraya gidiyorum en son geldiğim yer ucurumun dibi daha fazla gidimiyordum orda ölece kaldım

"her zaman aynısı oluyor tam mutlu olalım derken biri gelip bozuyor ya biri ölüyor ya da hastalanıyor ya da bir aşk bitiyor ,hasret cekiyor ,üzülüyor,ağlıyor neden ya neden biz allahım önceden de böyleydi tam mutlu olduk beraber kacıcakken biri gelip zeynepi benden koparıyor sonra ölü olarak biliyorum onu sonra bir  cıkıyor yaşaıyor sonra iyiyiz sora yine birşey oluyor neden ya tamam anladım bize mutluluk haram ne istiyorsun benden bizden hayat ayrılalım mı ayrı olalım mı ? en azından kimse ağlamaz üzülmez " ucurumun dibine oturdum ağlayarak konuşuyordum

"b-ben mutlu olmak istiyorum ağlamak istemiyorum üzülmek istemiyorum sevdiklerim ağalsın üzülsün istemiyorum  eğer benim yüzümden kimse mutlu olamıyorsa şurdan aşağıya atlayayım en azından ölürüm acı cekmem zeynep burdan aşağıya atladı evet yaşıyor ama acı cekiyor o öle acı cekerken ben yaşayamam ölmek istiyorum yaşayamıyorum acı cekmek istemiyorum hergün üzülmek istemiyorum insanlar var hep hayatlarında mutlu olurlar neden biz mutsuzuz o insanalrdan olmak istiyorum hayatım güzel olmasını istiyorum" birden omzumda bir el hissettim kafamı döndürdüm bu zeynep 

"zeynep"

"şişttt öle deme ölmek isteme bak ben yaşamak istiyorum sende elimi tut ve beraber bu hayatı yenelim te ben olmuyor beceremiyorum sensiz olmuyor sen düşünce ben düşüyorum ben düşünce de sen düşüyorsun ikimiz beraber ayağa kalkıp mutlu olucaz analdın mı ? beni burdan kalk ve yanıma gel sen olmayınca ölürüm eğer sen vaktinde oraya varmazsa ben ölücem " 

"zeynep gitme"

"cabuk gel" zeynep birden kayboldu öle bir koşuyordum ki hasatneye doğru 5 dakkaya hastaneye geldim hemen merdivenlerden cıktım ameliyathaneye geldim sonra yine zeynep

"yetiştin aşkım senin için yaşıcam cocuklarım için" ben ona bakıp güldüm zeynep yaşıcak öle nefes nefese kaldım ki konuşamadım o ara da doktor geldi

"zeynep hanım artık durumu iyi beyin kanaması olmıcak artık iyi sağlıklı bir şekilde yaşıcak "

"cok teşşekür ederim"

"yoğum bakıma alıcaz "

"peki görebilirmiyim ?"

"yormazsan görebilirsin" kafamı evet anlamında salladım sıla ve doruk geldi 

"zeynep yaşıyor iyiymiş şimdi onu görücem" sıla öle bir sarıldı ki bana 

"biliyordum biliyordum " sonra mutlu birşekilde doruğa sarıldı sonra ben mutlu birşekilde odaya girdim elini tuttum ve yanağından öptüm

"yetiştim sevgilim"