CESARETİM OLSA

Bölüm 32

saatlerce ağladık sadece ağladık iyi gülerimiz aklıma geldi he şu rüyam benim onu düşünmek zok güzel ama o rüya keşke gercek olsaydı ben uyanmasaydım gercek olsaydı sadece o dünyada yaşasaydım hava kararıyodu sıla ağlaya ağlaya helak olmuştu kucağıma alıp hemen arabaya bindirdim mağvolmuştu .

eve geldim kucağıma alıp sılayı odasına yatırdım yanından hic ayrılmadım arada sırada uyansa ağlasada ben hep yanında durdum acı vermişti ona herşey sonra cekmecenin üstündeki fotoğraf dikkati mi cekti aldım onu ee tabi bu zeynep sıla uyanmasın diye sesz ağlıyodum sadece sessiz ben biliyorum sadece ağladığımı başka imse değil o resme baktıkca ağlayasım geliyo kendimi tutamıyorum zeynepe baktıkca ağlıyorum artık hicbirşeyi geri alamıcam hicbirşeyi

*****

sılanın anlatımından

hala ağlıyodum uyandığımda kemal abi yanımdaydı sonra elinde birşey vardı onu aldım resme bakmamla ağlamam bir oldu " anne " ilk defa annemi görüyodum cok sesli ağlıyodum ki kemal abi sesi uyanmıştı

" sıla neden ağlıyosun iyimisin "

" annemi hic görmemiştim şimdi gördüm ama ne kadar güzel ben ona benziyorum"

" sen bana benziyosun bence"

" neden sana benziyim ki"

" bilmem istersen kahvaltı yapalım ac olmaz "

"istemiyorum ben sadece ağlamak istiyorum "

" zaten dün o kadar ağladın maoğvoldun gel birşeyler atıştır"

" sen annemi seviyosun önceden de sevgiliydiniz dimi annem öldü öle mezarlıkta sen onun meaarlığını görünce benden cok ağladın sen annemi gercekten seviyosun"

" vet hemde cok zeynep benim herşeyim en değerlim biliyomusun ben zeynepin öldüğüne inanmıyodum durmadan onu görüyodum hic mezarına bile gitmedim onu öle görünce mezarını görünce kendimi tutamadım , ahh ben sana neden anlatıyorum ki kac yaşındasın sevmekten bağsediyosun sıla hadi bakalım klk kahvaltı yapılacak o kadar"

" off tamam"

kahvaltı yaptıktan sonra kemal abiyle mezara gittik üzerimde hala elbise vardı cicek dikip eve gittek kemal abiyi birdaha mezarlığa getirmesem iyi olur cünkü cok kötü oluyor.

kemalin anlatımından

gece durmadan ağladım sonra uymuşum sabah olduğunda sılanın ağlayışına kalktım zeynepin resmine bakarak ağlıyodu ben dayanabilirdim dimi dayanabilirdim sonra kendimi toparlayıp bana sorular sordu annesini cok sevdiğimi filan bende hemen cevapladım ama cok konuşursam kötü olucaktım o yüzden kahvaltı yapmak bahanesiyle sılayı kaldırıp kahvaltı yaptık aslında yemek hic istemiyorum ama onun icin yemeliydim cünkü sıla actı sonra sıla tutturdu mezara gidelim diye ben gitmek istemesemde onu üzmemek icin gittik oraya gittiğimde zeynepin mezarına bile bakamıyodum biliyorum cünkü ağlıcaktım birdahada duramıcaktım o yüzden kendimi zorla düzelttim sonra sıla cicek dikip ve sulayıp mezarlıktan cıktık

sılayı bir parka götürdüm oynasın diye ama üzgündü ama kafasını dağatması icin sonra vazgecip onu sahile getirdim ve ona babsı olduğumu acıklıcaktım sahile geldiğimizde bir bank boş olduğunu görüp oturduk sıla üzgündü hala durmadan babssından bağsediyodu saatlerce ben sustum o konuştu ben dinledim onu o bana yaslanıyodu kolumun altındaydı sonra o susunca ben başladım konuşmaya sıla sana söylmeem gereken birşey var ben senin babanım dedim ama hic tepki yoktu sılaya baktığımda uyumuştu en azından ben söylemiyim atlatsın sonra söylerim diyip kucağıma alıp arabaya bindirdim