~Σκόρπιες ιστορίες και σκέψεις..~

Παγίδα

Δεν μπορώ. Όσο κι αν το προσπαθώ δεν μπορώ να αγαπήσω αυτόν τον κόσμο. Έχουν υπάρξει στιγμές που νιώθω ευτυχισμένη αλλά είναι μόνο αυτό, στιγμές... Δεν νιώθω ολοκληρωμένη, δεν με γεμίζει αυτή η ζωή δεν νιώθω ότι ανήκω εδώ... Νιώθω εντελώς παραταιρη... Θέλω να βουτήξω μέσα στο σκοτάδι και να μείνω εκεί μέχρι να βρω τι είμαι στα αλήθεια και γιατί είμαι εδώ, γιατί ζω ότι ζω. Πονάω. Όχι στο σώμα αλλά στην ψυχή και αυτός ο πόνος είναι ο χειρότερος. Ζω με τους κανόνες που έφτιαξε κάποιος άλλος για μένα και δεν το αντέχω... Θέλω στα αλήθεια να νιώσω ελεύθερη και δεν μπορώ... Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν πάσχω από κάτι χωρίς να το ξέρω. Όσοι έχουν τρελαθεί δεν γεννήθηκαν έτσι αυτός ο κόσμος τους οδήγησε εκεί... Προσπαθώ να αντέξω και να συνεχίσω μα δεν ξέρω αν μπορώ. Σκέφτομαι συνεχώς ότι είναι παγίδα... Αυτός ο κόσμος που είμαστε προσκολλημενοι είναι παγίδα. Μερικές φορές κοιτάζω τους ανθρώπους κι απλά αναρωτιέμαι... Πως νιώθουν; Σκέφτονται μόνο οτιδήποτε θεωρείται ανθρώπινο δημιούργημα, όμως για όλα τα άλλα δεν νοιάζεται κάνεις; Τι πάει λάθος με εμένα τότε; Γιατί δεν μπορώ να ηρεμήσω; Αλλά όσο κι αν πονάει δεν θέλω να τους μοιάσω... Πάντως ο Πίτερ Παν είχε δίκιο... Το να μεγαλώνεις είναι παγίδα...