~Σκόρπιες ιστορίες και σκέψεις..~

Το κορίτσι πίσω από το πέπλο

Κοιτάζω στο παρελθόν μου. Κομμάτια της τότε ζωης μου περνούν μπρος από τα μάτια μου σαν παλιά ταινία... Αυτό είναι που νιώθω. Νιώθω σαν όλα αυτά να έχουν συμβεί σε κάποιον άλλον, σε κάποια ταινία που παρακολούθησα. Μοιάζουν τόσο μακρινά τόσο ξένα. Το ίδιο και ο παλιός μου εαυτός. Ένας εαυτός που περισσότερο μισώ παρά αγαπώ. Οι πιο σημαντικοί άνθρωποι της τότε ζωής μου ήταν και αυτοί που με τσάκισαν τότε. Όμως δεν τελείωσε τίποτα. Σαν τον Φοίνικα αναγεννήθηκα από τις στάχτες μου, επιβίωσα στην αρχή δύσκολα και με τον καιρό ολοένα πιο εύκολα και στάθηκα στα πόδια μου. Σήκωσα το βαρύ πέπλο που είχα ρίξει βίαια πάνω στον εαυτό μου... Εκεί όπου είχα κρύψει τα πιστεύω, τα θέλω μου όσα αγαπούσα και τα όνειρά μου. Σιγά σιγά αντίκρυσα εκείνο το κορίτσι στα μάτια. Το είχα κρύψει εκεί. Φοβόμουν και ένιωθα άσχημα με το να το δουν. Την έπιασα απαλά από το χέρι, γυμνή όπως ήταν και της χάιδεψα τρυφερά το μάγουλο. Είχε τα μάτια της κλειστά. Φοβόταν. Την είχα καταδικάσει και την είχα θάψει εγώ ή ίδια. Είχα προδώσει τον ίδιο μου τον εαυτό για να είμαι αρεστή στους άλλους. Της ζήτησα συγνώμη. Άνοιξε δειλά τα μάτια της και με κοίταξε λυπημένη. "Γιατί;" ήταν το μόνο που με ρώτησε. "Φοβήθηκα" της απάντησα και έδειξε να καταλαβαίνει. "Φοβήθηκα πως ήμουν λάθος. Γι αυτό σε απαρνήθηκα"της είπα κι εκείνη συνέχισε να με κοιτάζει λυπημένη χωρίς να κάνει καμία κίνηση να σηκωθεί από το έδαφος. Είχε φέρει τα γόνατά της στο στήθος, τυλιγοντας τα με τα δυο της χέρια, καθώς το βλέμμα της ήταν προσηλωμένο στο έδαφος. Χαμήλωσα το σώμα μου έτσι ώστε να στέκομαι απεναντι της στο ίδιο ύψος. Την κοίταξα κατάματα. "Ξέρεις όμως πότε φοβήθηκα περισσότερο;" την ρώτησα και μόνο τότε έστρεψε το βλέμμα της ξανά πάνω μου. "Πότε;" με ρώτησε. Την κοίταξα με δακρυσμένα μάτια τείνοντας το χέρι μου προς το πρόσωπό της. "Όταν συνειδητοποίησα ότι μπορεί να σε έχανα για πάντα" της απάντησα. Έμεινε να με κοιτάζει. Δάκρυα κυλούσαν ήδη από τα μάτια μου. Της έπιασα για άλλη μια φορά το χέρι. "Τι λες; Θα έρθεις μαζί μου;" με κοίταξε σαστισμένη. "Που;" με ρώτησε. "Δεν ξέρω μαζί θα το ανακαλύψουμε αυτό." της είπα και χαμογέλασα. Κράτησε δειλά το χέρι μου και στάθηκε όρθια απέναντί μου. "Είσαι σίγουρη; Κι αν φοβηθείς ξανά; Εγώ τι θα απογίνω;" με ρώτησε. Της χαμογέλασα γλυκά. "Ότι κι αν συμβεί δεν πρόκειται να σε απαρνηθώ ποτέ ξανά. Δεν πρόκειται να αφήσω να χαθείς. Μόνο εσένα θα έχω στην πραγματικότητα για πάντα." της απάντησα. "Συγνώμη για όλα. Μείνε για πάντα κοντά μου. Μην ξανά κρυφτείς ποτέ, άσε τον κόσμο να δει ποια στ' αλήθεια είσαι.". " Θα είμαι πάντα εδώ." μου είπε και την αγκάλιασα σφιχτά. Την ένιωσα να εισχωρεί μέσα μου, ένιωσα ανακούφιση και ηρεμία." Καλώς ήρθες πίσω εαυτέ μου..." ψιθύρισα. Από την μέρα που έδωσα εκείνη την υπόσχεση ξέρω ότι δεν θα επιτρέψω να με χάσω... Θα είμαι πάντα εγώ. Όποιος κι αν έρθει στη ζωή μου, όποιος κι αν φύγει, ότι κι αν συμβεί. Δεν θα αλλάξω τον εαυτό μου ποτέ ξανά...