ARYA ~GERÇEK AİLEM~

28. BÖLÜM

O gün hepsi yıkıldı. O gün büyümek zorunda kalmış bir çocuğun annesi için olan feryatlarını dinledi Mardin!

&&&

O sinir krizimden sonra tam 2 saat geçmişti. Bu iki saatte sakinleşmeye çalışmıştım. Daha sonra da babama haber verip çıkmıştım evden. Babam başta korksada ona onu bırakamayacağımı ve geri geleceğimi söyleyerek ikna etmiştim.

Şimdi ise uçuruma sürüyordum. Üstümde hala asker üniforması vardı. Üstümü değiştirmeme fırsat olmamıştı. Eve giderken lojmana uğrayıp eşyalarımı alacaktım. Artık babamla yaşayacaktım. Zaten yıllardır yeterince birbirimize hasret kalmıştık.

Uçuruma geldiğimde motordan indim ve telefonumu elime alarak Karan'a mesaj attım.

Arya: Uçurumdayım. Gelebilir misin?

Karan: 10-15 dakikaya oradayım.

Bir tane sigara aldım. Normalde sigara içen biri değildim. Ancak çok sinirlerim bozuk olduğunda yada canım çok sıkkın olduğunda içerdim. Ne kadar berbat birşey olsada bu durumlarda iyi geliyordu illet.

Uçurumun ucundaki ağaca sırtımı yaslayarak sigaramı içmeye başladım. Yaklaşık 15 dakika sonra Karan'ın arabası motorumun yanında durdu. Bense çokta 3-4 tane sigara bitirmiştim.

Karan arabadan indiğinde elimdeki sigaraya kaşlarını çatarak baktı.

Yanıma geldiğinde o da benim gibi ağaca yaslandı.

Karan "iyi misin?"

"Belki."

Duygusuzdum. İçimden gelmiyordu artık. Herhangi bir mimiğim oynamak istemiyordu. Bana iyi gelir diye Karan'a gelmiştim ya zaten.

Yeni bir sigara yakacağım sırada elimden aldı.

Karan "İçme şu illeti. Zehirleme kendini. Zehirleme şu hastası olduğum kokunu."

Son cümleyi duyunca tek kaşımı kaldırarak ona baktım. Bunu söylemeyi o da beklemiyor olmalıydı ki şaşkınlıkla ve utançla gözleri açılmıştı.

Dudağımın kenarı kıvrıldı. Gözlerini kaçırıyordu. Daha şimdiden bana iyi gelmişti.

Sanırım buna Karan etkisi demeliyiz.

Aklıma dolanlarla derin bir nefes aldım.

Karan da büyük bir derdim olduğunu anlamış olmalı ki gözleri gözlerimi buldu. Gözlerindeki anlayışı ve şefkati gördüm.

Karan "Anlat hadi be güzelim. Anlatta kurtul biraz olsun yüklerinden."

Derin bir nefes aldım ve gözlerimi uçurumun aşağısına dikerek herşeyi hatırladığım anılardan tut bugünkü sinir krizine kadar olan herşeyi anlattım. Annemin gözümün önünde nasıl öldürüldüğünü anlatırken onunda gözü dolmuştu.

Anlatacaklarım bittiğinde hafif bir rahatlama olmuştu ancak kalbim hala acıyla kasılıyordu. Karan birden beni kendine çekerek sarıldı.

Karan "Bu kadar zor şeyler yaşamış olmana katlanamıyorum."

Bende ona sıkıca sarılarak kafamı boynuna yaklaştırdım biraz. Kokusu burnuma doldu.