Görememiştim onu, yoktu ortalıkta. Belki dedim, belki gelmemiştir.
Gerçi geleceğini söylemişti, tanımıyordum onu çok fazla ama gelirdi. Geleceğini umuyordum.
Babama döndüm, Steve Rogers'a.
"Git ve altını kap, Anya!" Dedi.
Gözlerinin içi gülüyordu, gülümsedim ona altını alacağımı söyledim.
Pistte çıktım, ilk yaptığım şey gözlerimle tribünleri aramaktı.
Gelmemişti.
Ne düşünüyordum ki!
Yerimi aldım ve programım başladı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Düşünecek bir şey yoktu bu saatten sonra, fakat sadece aklıma takılmıştı.
Küçüktüm ama farkında olmayacak kadar değil.
Neden gelmemişti.
_
İlk hareket double Salchow'du.
Yapamadım.
Düştüm.
Yerde yüzüstü yatıyor, ağlamamak için zor duruyordum sonra bir ses duydum.
"Anya yapabilirsin! Ayağa kalk."
Steve Rogers.
Bir kez daha onun babam olduğunu anladım. Onun dışında kimse yanımda değildi, o benim gerçek babamdı ve şunu biliyordum ki o benim için her şeyi ifade den biriydi.
Ayağa kalktım ve "yapalım şu işi" dedim
Tony Stark olsa da, olmasa da.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Double Axel yapmam gerekiyordu aslında bununla her zaman övünüyordum fakat başka bir şey hayal ediyordum bu onun sırasıydı, Triple Axel'in.
Eğer yapabilirsem milli müsabakalar için seçmelere bile girebilirdim.
Daha 8 yaşındaydım ve biliyordum bu çok fazlaydı ama ben onun kızıydım ne olursa olsun.
Kafama bir şeyi koyarsam, yapabilirdim.
Steve Rogers'a baktım.
Ben onun kızıyım dedim.
Bir.
İki.
Üç.
"Evet!"
Sunucunun sesi yankılandı, "kusursuz bir iniş!" Dedi.
Programın devamında hiç bir şeyin önemi yoktu.
Başarmıştım.
Tony Stark olsa da, olmasa da.
Pistten çıktım ve Steve Rogers'a sıkı sıkı sarıldım. Bana baktı "Başardın Anya!" Dedi.
Koç Lily'ye sarıldım ama o hala gözleri dolu şekilde bana bakıyordu. Büyük ihtimalle heyecandandır diye düşündüm.
Ödül töreninde altını aldığım söylendi.
Kaptan Amerika'ya baktım.
"İşte benim kızım!" Diye bağırdı.
Bir yandan gülerken bir yandan ise sessiz ol işareti yapmayı denedim bazen benden daha çocuk oluyordu ama öyleydi işte. O benim babamdı, ne olursa olsun.
Birisinin o Kaptan Amerika'nın kızı mı soy isimleri aynı dediğini duydum.
Başka birisi ise saçmalama soy isim benzerliğidir dedi.
Soluk aldım ve gülümsedim, rahatlamıştım.
Yarışma yerinden gülümseyerek ayrıldık.
Tony Stark'sız yaşamım olabildiğince iyi gidiyordu, her zaman ki gibiydi. Belki daha iyi, babam beni izlemeye bile gelmediği için üzgündüm ama gerçi yanım da zaten babam vardı gerisi ise önemli değildi.
Arabaya bindik ama eve gidiyorduk ama ev yolu değildi.
"Nereye gidiyoruz?" Diye sordum.
Steve Rogers bana döndü ve ona söz vermemi istedi.
"Seni çok sevdiğimi asla unutma Anya" dedi.
"Baba ne oluyor!" Dedim.
Dizlerinin üzerine çöktü "Söz ver Anya!" dedi.
İki adam geldi, beni Steve'den almaya çalıştılar. Steve'den almaya, babamdan almaya çalıştılar.
O an anladım neler olduğunu.
"Söyle onlara bıraksınlar beni. Onları istemiyorum, seni istiyorum! Benim ailem sensin."
Bağırmaktan çok sesim ağlamaklı çıkmaya başlamıştı.
"Tony benim babam değil! Sen benim babamsın Steve."
Her şeyi hatırladığımı anladı. Ağlamasını görmemem için arkasını döndü ve arabasına bindi.
"Steve! Seni asla affetmeyeceğim, babalar böyle yapmaz. Yalancısın sen! Hani bırakmayacaktın beni!" Dememe, beni tutan adamların arasında çırpınmama rağmen beni bıraktı.
Gitti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
