Gerçek Ailem

11.BÖLÜM

Yawrucaklarım 13 bin okunma olmuşuzzzz. Belki gelecekte müg bir yazar olacağım ve kitaplarım yüzbin , milyon falan okuncak bilemem fakat 10bin okunma olmak bile beni çok mutlu ediyor. Herkese teşekkürlerr.
Oy ve yorum atın demiyicem keyfiniz bilir ama yani diyosanızki ben cehennemliğim bari şu kızı sevindirerek sevap kazanıym olur oy ve yorum atabilirsiniz. İyi okumalarr.

Hayır, uyanmıyıcağım. Hadi masal uyumaya devam et. Burası çok rahat, uyuyabilirsin. Zaten uyanalı alt tarafı yarım saat oldu neden kalkasınki.

Hareketmi ediyor banamı öyle geldi. Kesinlikle hareket ediyor. Kahretsin uyandı. Uyuyor taklidi yap masal. Böylelikle yatmaya devam eder.

Hızla gözlerimi kapattım ve uyuyor taklidi yapmaya başladım. Bir kaç saniye sonra kıpırdanmalar durmuştu. Saçımda hissettiğim parmaklarla kendimi tepki vermemeye zorlamıştım. Az önce saatlerdir uyuduğum halde zorla uyumaya çalışan ben değilmişim gibi saçımdaki parmaklar uykumu getiriyordu.

"Masal salonda uyurken seni izledim. Şuan uyumadığını biliyorum. Yani numara yapmana gerek yok."

"Benimi izledin?"

Duyduğum kıkırtı sesiyle yüzüm kızarmaya başlamıştı. Belki kandırıyordu seni neden hemen konuşuyorsunki.

"Şey, ben numara yapmıyordum ki sadece gözlerimi dinlendiriyordum."

Gittikçe batırıyordum. Kıkırtısı kahkahaya dönüşürken onu izlemek geçmişti içimden. Kafamı kaldırıp yüzüne baktım. Çok güzel gülüyordu ve gamzeleri vardı. Yanaklarını sıkmak istiyordum.

"Demek gözlerini dinlendiriyordun. İstersen biraz daha dinlendirebilirsin. Hem bende gözlerimi dinlendirmek istiyorum." Gözlerimin parladığına emindim.

"Gerçekten mi?"

Kocaman tebessümüyle kafasını salladı.

"Olur."

"O zaman..." Diyip kollarını iki yana doğru açtı. Kararsız bir şekilde yüzüne bakıyordum. Kaç saattir huzurla uyuduğum ve çıkmamak için uyuyor taklidi yaptığım kolların arasına girmek istiyordum. Ancak bu umut abi uyanıkken daha zordu. Yavaşça ona yaklaştım ve göğsüne uzandım. Kollarını etrafıma sarmıştı. Saçımı okşamaya devam ediyordu.

"Masal'ım, bana anlatmak ister misin?"

"Neyi?"

"Bilmem. Mesela sana hastanede sorduğumuz soruyu hatırlıyormusun. Bize açıklamak istediğin bir şey varmı masal, bir hastalık."

Sessiz kalmıştım.

"Peki ben sana biraz kendimden bahsedeyim istermisin?"

Hemen kafamı salladım. Onu merak ediyordum.

"Ben umut, 22 yaşındayım. Mühendislik okuyorum. Aslında şuan son senem olmalıydı ancak bir yılımı dondurdum. Sebebi ne anlatmak isterdim ancak sen anlatmıyorsan bende anlatmam."

Gözlerime hala anlatmamakta ısrarcımısın dercesine baktı. Benden beklediği cevabı alamayınca anlatmaya devam etti.

"Uğurda benimle birlikte gitmedi bir yıl. Zor zamanımda yanımda oldu. Uğur benim her şeyim, ikizim, dostum, sırdaşım hatta ve hatta manitam."

"Ha?"

"Ona göz koyarsan pataklarım seni. O benim tamammı?"

Kendimi tutamamış ve gülmeye başlamıştım. Surat ifadesi ve dedikleriyle çok komik durmuştu. Uğur abide bir süre sonra bana katılırken kahkahalarımız odayı doldurmuştu.