ZAMÓWIENIA: CLOSED
Przybyła północ, a wraz z nią Trupy Teatralne.
🃟 🃟 🃟
☞ Zbiór One Shotów z anime, filmów i seriali. Zwieńczenie tego czego nie mogę zapisać w osobnej książce.
⊰ PRZED SKŁADANIEM ZAMÓWIEŃ PROSZĘ ZAPOZNAĆ SIĘ ZE WSTĘPEM ⊱
Ship: Giyuu x Reader Notka: fluff Tytuł: Not the contempt Uwagi: ♡ Zamówienie dla: Miss_Tachibana
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Oto długo pisany shot z naszym Water Boi'em, z nieco zmiękczoną jego postacią na potrzeby historii, ale still, starałam się jak najbardziej odwzorować jego poważną osobowość. Enjoy~
════♣♣════
Ostatnie promyki słońca przyjemnie łaskotały moje przymknięte powieki i zaczepiały skórę na przyróżowionych policzkach. Leżałam na trawie, z rękoma ułożonymi pod głową i dźwiękami spokojnego lasu za plecami. Spadziste wzgórze przynosiło z wioski u jego stóp melodyjną muzykę, woń gotowanych potraw, wraz z podniesionymi głosami przygotowujących się do jarmarku ludzi. Mimo, że wiosna dopiero rozpoczynała swoją kalendarzową wartę i nie należało spodziewać się nagłego uderzenia ciepła, nie czułam chłodu owinięta w dopasowane, wzorzyste kimono.
Lekki wietrzyk musnął nieśmiało moją skórę, a gdzieś między wysuniętymi gałęziami drzew załopotały ptasie skrzydła. Noc zapowiadała się bezchmurna i patrząc na to, co działo się w dole, również emocjonująca.
Pytanie tylko, czy dla nas, Filarów, również.
— Trawa jest wilgotna. — uśmiechnęłam się na te pozbawione emocji słowa. — Zaraz cała będziesz brudna.
Nie musiałam podnosić powiek, by wiedzieć do kogo należał ten nieco zdystansowany i odrobine zimny głos.
— Niebo jest dzisiaj takie piękne, czyż nie? — zapytałam beztrosko, umyślnie ignorując wcześniejszy komentarz Giyuu.
Nie odpowiedział, ale nie musiał, bym wiedziała, że wyraz jego twarzy w żadnym stopniu się nie zmienił. Otworzyłam jedno oko, spoglądając na stojącego raptem krok za mną Tomiokę, zadzierającego głowę, by spojrzeć na wyłaniające się z ciemności gwiazdy. Podobnie jak ja był ubrany odświętnie, utrzymując kolory w obrębie odcieni niebieskiego. Jego oczy dzięki temu stawały się wyraziste, przypominające wartką wodę płynącą w strumieniu.
— Cóż, może i rzeczywiście. — odparł, a ja uśmiechnęłam się szerzej.
Wiedziałam, że w normalnych okolicznościach, być może w czyimś innym towarzystwie, pytanie pozostałoby bez odpowiedzi. I choć zawzięcie próbował, ja czułam, że nie był w stanie powstrzymać więzi zawiązującej się między nami. Pierwszy raz spotkałam go na jednej z misji. To był ten okres, kiedy dopiero przyzwyczajałam się do miecza, a widok walczących Filarów był dla mnie tak samo abstrakcyjny, jak wybuchające słońce. Muszę to przyznać, uratował mnie. Moje życie i resztki godności, za co chciałam mu się odwdzięczyć.
