One more night

Hoofdstuk 9

Milo's POV

We hebben net ons derde gerecht besteld, ze zijn ook niet heel groot, maar wel echt heel lekker. Ik dacht altijd dat ze overdreven. Waarom zou je 30 euro voor een bordje met een beetje saus, 2 stukjes groente en een vierkante centimeter vlees betalen? Maar die vierkante meter vlees is wel alsof je zojuist de hemel bent binnengekomen. Matthyas heeft me meerdere keren uitgelachen en daarna gevraagd: 'Is het lekker'. Waarop ik steeds knikte en hij 'ik zie het aan je' antwoordde. Het was wel duidelijk dat ik zulk eten niet gewend was. Op dit moment heb ik ook al 3 glazen champagne gehad, want ik kan die ook moeilijk laten staan. Elke keer wanneer ik weer verrast ben over hoe lekker iets is zie ik Matthyas met een gelukzalig hoofd naar me kijken, alsof hij echt gelukkig word van het feit dat ik het lekker vind. Heel af en toe haalt hij stiekem een vinger over mijn vingertoppen. Een kleine aanraking, die zoveel meer zegt dan je zou denken.

De champagne maakt me steeds losser in mijn woorden, net zoals de whiskey en wijn gister deed en dan rolt de vraag toch zo over mijn tong. 'Waarom ga je eigenlijk met mij hier heen?' Vraag ik terwijl ik mijn glas vastpak en een slokje neem. Matthyas haalt zijn schouders op. 'Ik vind je een leuke jongen, en ik had wel eens zin om weer uit eten te gaan' zegt hij. 'Maar... je kan elke dag... met wie je wil' zeg ik. 'Nou, ik ga niet alleen uit eten, dan vind ik mezelf zielig' zegt hij terwijl zijn vinger speelt met de rand van zijn eigen glas. 'Heb je dan niemand beter dan mij?' Vraag ik lachend terwijl ik een beetje achterover leun. Matthyas kijkt op. Zijn blik staat twijfelachtig maar dan schud hij zijn hoofd. Mijn glimlach verdwijnt en ik leun voorover. 'Heb je geen... vrienden ofzo? Van werk of van school of van vroeger ofzo?' Vraag ik verward. Matthyas kijkt uit het raam en schud opnieuw zijn hoofd. 'Hoe dan? Je bent Rijk... knap, jong, aardig... ik had op z'n minst verwacht dat mensen echt in de rij stonden om iets met jou te doen' zeg ik, zachter want we zitten nogsteeds in een restaurant. 'Staan ze ook' zegt Matthyas haast emotieloos. 'Het probleem is dat ik niet sociaal ben, en ik ook helemaal niet met zoveel mensen om wil gaan. Ik ben gewoon bang... en daarom ben ik altijd alleen' zegt hij. Geluidsloos adem ik uit. 'Ik... ik wilde gewoon 1 iemand, en ik had het geluk dat ze jou stuurden, want jou vind ik leuk, en ik zou alles met jou willen delen' zegt hij terwijl hij me weer terug aan kijkt wanneer hij 'jou' uitspreekt. Ik weet niet helemaal of ik me nu speciaal moet voelen of niet, of dat als ze iemand anders hadden gestuurd dat hij dan alles daarmee had gedaan. Zou hij mij echt zo speciaal vinden of was het gewoon toevallig dat ik uit was gekozen? Zou Frank dan toch gelijk hebben? Dat hij gewoon iets met z'n geld moet, en dat het niet zo zeer ligt aan mij als persoon, maar hij gewoon gezeldschap van 'iemand' wilde, wie die persoon ook maar was.
Ik besluit niks te vragen en gewoon te glimlachen. 'Gelukje inderdaad' zeg in terwijl ik nog een slok neem.

Na de rest van de gerechten die we hebben besteld, waarbij Matthyas me toch elke keer opnieuw uitlachte als ik weer verbaast was over het eten en nadat ik de rest van de fles champagne leeg had gedronken betaalde Matthyas en liepen we terug naar buiten. Of nou ja liepen. Ik wankelde heel wat af en Matthyas zorgde dat ik toch zo recht mogelijk bleef lopen. Gelukkig was het al laat op de avond en was bijna iedereen in het restaurant weg. Niemand besteedde hier aandacht aan ons, al liep ik hier met een van de rijkste mannen van de stad, misschien wel van Nederland. Ik begreep wel waarom hij hier heen wilde gaan. Niet alleen het eten was hier verdomd lekker, maar iedereen die hier zat had toch een soort van status, dus was niemand onder de indruk van elkaar. Hier kon hij gewoon eten zonder constant aangestaard te worden, op mij na dan. Ik moet zeggen dat ik ook echt voor niemand anders in dit restaurant aandacht had gehad dan hem. Ik had niet eens gekeken of er nog meer mensen waren die ik misschien kende. Het interesseerde me niet zolang hij tegenover me zat.

Matthyas POV

Ik begeleid Milo mee naar mijn auto en laat hem instappen waarna ik zelf aan de andere kant instap. Gelukkig is het donker en staat bijna niemand meer op deze parkeerplaats. Zodra ik de deur dicht trek zucht ik even uit. Eindelijk weer alleen met hem. Het is ongelofelijk moeilijk om tegenover iemand te zitten die zo aantrekkelijk is, zonder dat ik dat ook kan laten merken. Ik kijk naast me. Hij kijkt op en glimlacht. Ik kijk even om me heen en buig dan naar hem toe. Zijn glimlach vervaagt en maakt plaats voor een zachte grijns terwijl hij naar mijn lippen kijkt. Hij is aangeschoten, zwaar aangeschoten. 'Vond je het leuk?' Fluister ik tegen zijn lippen aan. 'Ik vond het geweldig' zegt hij op diepe zachte toon terug. Een toon die me kippenvel bezorgd. Zijn hand schuift zacht over mijn knie en ik leg mijn vingers vlak onder zijn kin waarna ik mijn lippen op de zijne plant. Langzaam voel ik zijn hand grip zoeken op mijn been en drukt hij zijn vingers in de stof van mijn broek. Ik leg mijn hand achter zijn hoofd en trek hem dichter naar me toe voor ik hem daadwerkelijk zoen. Mijn tong zoekt die van hem en ik bijt zacht op zijn bovenlip. Een kreun verlaat zijn mond. Ik grijns en kus hem nog een paar keer waarna ik hem weer los laat. Teleurgesteld blijft hij me aankijken. Zijn hand laat hij dan ook op mijn been liggen. 'We gaan naar huis' zeg ik met een kleine grijns terwijl ik mijn vingers met die van hem verstrengel en met zijn hand nog in de mijne, de auto start. De rest van de reis houdt ik zijn hand in de mijne.