One more night

Hoofdstuk 14

Matthyas POV

We lopen het gebouw uit, over de stoep richting het centrum van Utrecht. Bob steekt zijn sigaret aan en neemt een flinke hijs. 'Nou, ben wel blij voor je. Je ziet er een stuk gelukkiger uit' zegt hij met een glimlach. Ik glimlach ook. 'Ben ik ook wel. Ik heb nu tenminste iets om naar uit te kijken na werk' zeg ik en ik steek mijn handen in mijn zakken. We lopen langs een groepje meiden die ons vriendelijk groeten. 'Hoi' zeg ik en ik glimlach even. Bob moet het weer enorm extra maken en zegt: 'dag dames'. Zodra we voorbij zijn hoor ik ze giechelen achter ons. 'Dus voor dat soort grietjes heb je nu geen aandacht meer?' Vraagt Bob grinnikend. Nee, dat heb ik ook nooit gehad. Ik ben niet zoals jij Bob. 'Neuh, ik heb iemand die daar ver boven ligt' zeg ik. Dit is geen leugen. Alles behalve. Bob schiet in de lach. 'Nu ben ik wel benieuwd, maar goed, als jij haar lekker voor jezelf wil houden, dan begrijp ik dat. Ik zie haar wel op de trouw kaart verschijnen' grinnikt hij. Ik knik langzaam. Als hij eens wist van alles wat er echt aan de hand is.

Ineens staat hij stil en kijkt hij op zijn horloge. 'Ik ga trouwens weer terug, moet zo naar een of andere lunch met een klant. Ik spreek je morgen' zegt hij. Ik knik. 'Succes, tot morgen' zeg ik. Bob steekt nog even zijn hand op en loopt dan terug. Ik zucht opgelucht uit. Eindelijk. Ik pak mijn telefoon er bij terwijl ik doorloop. De drang om even naar de Universiteit te lopen en Milo te vragen om buiten te komen is heel groot. Het is hier nu nog 5 minuten lopen vandaan. Nee, misschien moet ik dat niet doen. Ik zie hem vanavond toch wel weer. Ik laat hem nu even met rust. Ik ben gewoon aan het werk, en ik wil hem niet storen tijdens zijn College.

Op de hoek van de straat zit wel een Lunchroom. Het is iets over 12, dus wel tijd voor eten. Normaal haal ik altijd lunch in het restaurant van het kantoor, maar misschien moet ik ook eens iets anders doen. Ik besluit daar maar even een broodje te halen. Ik stap de lunchroom binnen, waar een paar mensen aan tafeltjes zitten te praten met een kop koffie en een broodje. Een paar zie ik opkijken. Sommige kijken langer. Langer dan normaal is. Ik probeer ze te negeren en ga met mijn handen in mijn zakken bij het barretje staan waar je kan bestellen. Er komt een meisje met krullen in een knotje naar me toe gelopen. Ik zet nog snel mijn zonnebril af, anders voel ik me wel heel asociaal. 'Goedemiddag, kan ik u helpen?' Vraagt ze Even knijpt ze haar ogen samen, alsof ze nadenkt bij mijn gezicht, maar ze zegt niks. 'Euh, ja zou ik een broodje gezond mogen?' Vraag ik. 'Zeker, wit of bruin brood?' Vraagt ze. 'Doe maar wit' zeg ik. Ze knikt. 'Anders nog iets?' Vraagt ze dan. Ik besluit nog een smoothie te bestellen omdat ik me gierig voel als ik alleen een broodje bestel, en een smoothie is best lekker.

In mijn ooghoek zie ik een blond meisje van een jaar of 20 die in de hoek aan een tafel zit haar telefoon sneaky omhoog houden mijn kant op. Ik besluit volledig met mijn rug naar haar toe te gaan staan zodat ze er niets aan heeft. Ik weet weer waarom ik dit nooit doe. Het meisje achter de bar geeft me mijn smoothie en broodje. Ik bedank haar vriendelijk, zet mijn zonnebril op, schud mijn haar voor mijn ogen en loop de deur uit. Ik zie het blonde meisje nog samen met haar vriendin naar me kijken, maar negeer het volledig. Waarom moeten mensen altijd filmen? Wat hebben ze daar aan? En waarom ik? Waarom ben ik zo bijzonder?

Milo POV

'Ja, beter komen jullie bij mij indrinken? Ik heb geen zin om weer dat tering eind van Bastiaan zijn huis naar Centrum te lopen' zegt Frank. 'Ja ja, is goed, we komen wel naar jou' zegt Stef. 'Dat dacht ik, beter neem je wel kratje mee trouwens'. De drie jongens zitten te discussiëren over vanavond. Ik zit een beetje op mijn telefoon en krijg het gesprek maar half mee. 'Milo, half 9 bij mij ja?' Zegt Frank dan ineens terwijl hij me aanstoot. Ik kijk op. 'Hé?' Zeg ik. 'Half 9 bij mij indrinken' zegt Frank. Ik ben even stil. 'Ik denk niet dat ik kom' zeg ik. Frank zijn ogen worden groot. 'Zie je wel, ik had gewoon gelijk. Gatverdamme Milo... geef je nou ineens je hele leven op voor die vieze geld wolf?' Frank praat zo hard dat ik heel bang ben dat iedereen dat hoorde. Maar op een of andere manier kijkt niemand op of om. Zelfs Stef en Bastiaan niet. Boos kijk ik hem aan. 'Frank je houdt je fucking bek heel gauw dicht' snauw ik. 'Niet iedereen hoeft alles te weten'. Frank kijkt me minachtend aan. 'Ik heb gelijk of niet?' Zegt hij. Ik schud mijn hoofd. Hij heeft wel gelijk, maar dat ga ik echt niet toegeven. 'Oh nee? Nou ga mee dan, als je je vriendje niet gaat pijpen kan je best mee' zegt hij. Ik zucht. Frank blijft me strak aankijken. Ik wil niet mee, ik wil naar Matthyas. Maar ik wil ook niet dat Frank mijn wanhoop merkt. 'Nou goed dan...' zeg ik zuchtend. Frank krijgt een brede glimlach op zijn gezicht. 'Zo ken ik je weer' zegt hij. Ik glimlach als een boer met kiespijn. Ik voel me er wel kut over. Maar ik ken mezelf. Vanavond na 8 bier en 20 shotjes sambuca ben ik dat allemaal vergeten. Wanneer ik dronken met mijn beste vrienden in de club sta, ben ik alles vergeten waar ik nu aan denk.