letters from the broken one.

unrequited feelings

*hingang malalim

wala na akong klase. wala naman akong mapuntahan. wala akong makasama. ayaw din naman akong kausapin ni Ana sa di malamang dahilan. kaya sige lakad lakad muna. hanggang sa umabot ako sa building na yun.

"ano bang ginagawa ko dito" tanong ko sa sarili ko "Bakit ikaw pa rin hinahanap ko? bakit ba gusto kitang makita? ano pa bang kelangan ko sayo? masakit na. alam ko. pero bakit hinahanap-hanap ka? o sadyang mahal ko ba ang sakit?" sinasabi ko sa sarili ko habang naglalakad-lakad sa hallway ng building ng next class ni Gretchen

hahhawhahwhahwhaw * tunog ng may nag kabungguan.

"aray!" sigaw ng nakabangga ko. "Ohh. ikaw pala. Tyson anong ginagawa mo dito? wala ka namang klase sa building na to ahh.."

"Ahh. Hindi.. kase.. ano ehh. Gretchen. sige una na ako, nagmamadali ako ehh.."

"teka! move-on na ha?" sigaw niya.

"ano pa bang pakealam mo Gretchen!? Niloko mo na nga ako tapos gaganyan ka pa? pinaglalaruan mo ba ako? ano ba?" galet kong sagot sakanya.

"tinanong ko lang naman sorry..." sagot niya.

"Pero Gretchen luluha ka ba kapag na laman mong hindi na?" " Oo. tapos na yun Gretchen. Oo. iiyak ka ba hindi na naman diba? kaya bakit kailangan mo pang malaman...."

"Pero tangina naman kase Tyson una pa lang. hanggang ngayon ba hindi mo pa rin ba re-realize na mahal mo yang bestfriend mo? ang t*nga-t*nga mo naman.." galit niyang sagot.

"Pero.. pero.. t*ngina bestfriend ko lang sya. tsaka wag mo ngang ibahin ang usapan ikaw nga tong...."

*riiiiiiiiiiiiiiinnnnggggggggg

Hindi na umimik pa si Gretchen pumasok na sya ng classroom ng galit at umiiyak. At dahil din sa sobrang galit di ko na napansin na naka gawa na pala kame ng eksena. nakakahiya. ako pa ang nagsimula...

ang daming tao. may nagvideo pa ata. paguusapan to sigurado. baka umabot pa sa dean nakakahiya naman. magaaway na nga lang ipaglalantaran pa. ano ba? kelan pa ako naging hipokrito?

tumakbo ako ng mabilis na mabilis. hanggang sa baba ng building, hanggang sa field. tapos.. tapos kung kelan na realize ko na nga na mahal kita tsaka ka pa nahulog sa iba at narinig ko pa na sinagot mo siya. ano ba yan? Saan na ako pupunta....

*eksena naman sa classroom ni Gretchen —————

"Wag nga kayong tumingin? ano ba nakakahiya! alam ko ginawa ko OO pero t*ngina wag ninyo akong husgahan na parang kilala nyo ako." sigaw ni Gretchen.

"Miss. Poe. could you just shut up so we could start the lesson" sigaw ng prof nya.

"Sorry sir!" sagot nya

"Ok! then...."

pagtapos nun hiyang hiya siya.

"Minahal ko naman talaga si Tyson sadya lang talagang may ibang nagpadama sakin ng ibang pagibig na hindi ko nakita sakanya. kaya kinailangan ko siya. kinailangan ko si France. kaya ko sila pinagsabay dahil hindi ako makapili. wala naman akong gustong saktan. Pero dumating na sa puntong to. Oo! inaamin ko mali yun pero tang*nang tadhana naman yan bakit kase nagkaabot pa dito, dahil lang sa kaduwagan ko.." bulong sa sarili ni Gretchen.

*eksena naman ni Tyson —————

"huu, haa! huua. haaaa!" hingal na hingal si Tyson.

"Ano ba tong nararamdaman ko? bakit parang ako naman ang pinaglalaruan. ano bang kasalan ko sayo Tadhana? ano ba para paglaruan mo ako na parang isang bagay na walang pakiramdam? anong laro to ha? Tadhana?" bulong ko.

"mahal na nga ba kita Ana? tang*na hindi ko maintindihan"

naupo ako. at sumigaw ng pagkalakas-lakas. at natutulala ng matagal na para bang unti-unting winawasak ang lahat ng niyayapakan ko at unti-unting gumuguho ang lahat ng nasa harapan ko. hindi sya masaket, sobrang sakit! tsaka sobrang nakakatakot wala akong maigalaw, walang masabe, hindi ko na alam..

gusto ko mang lapitan ka Ana. hindi na pwede. hindi na maari. wala na akong pwedeng gawin. wala na. pero "MAHAL KITA!!!!" sigaw ko! sabay iyak. uwe na para bang walang nangyare..

P.S. kung nalilito kayo sa part na to. point of view naman to ni Tyson habang kinikilala ni Ana si Chris.