"ဒီဟာလေးဗျ"
ဟျွန်းဂျင်ထိုကောင်လေးလက်ထဲက
အနက်ရောင်လက်တစ်ဖဝါးစာအပြားလေးကို
သေချာစိုက်ကြည့်နေမိသည်။
အဲ့ဒါကမှန်လိုပဲဒါပေမယ့်မဲနေတယ်။
ထူးဆန်းလိုက်တာမှန်အမဲကြီးပဲ...။
ခနအကြာမှာတော့သူကအဲ့မှန်အမဲကြီးကို
လက်နဲ့နှစ်ချက်လောက်တောက်လိုက်တယ်။
"ဟာ!ဘာကြီးပေါ်လာတာလဲ"
ဖုန်းကိုဖွင့်လိုက်တော့ထိုကောင်လေးထားထားသည့်
ဂျိုကာပုံရုပ်ကြီးက ဘွားကနဲပေါ်လာတာမို့
ဟျွန်းဂျင်တစ်ချက်တုန်တက်သွားသည်။
"သားဖုန်းကို Wallpaperထားထားတာလေ"
"ကျက်သရေလည်းမရှိဘူး"
ဟျွန်းဂျင်ကမျက်နှာတစ်ခုလုံးကိုမဲ့ကာရွဲ့ကာပြောသည်။
ဟုတ်တော့လည်းဟုတ်တာပဲ...အဲ့တာက
အရမ်းလန့်စရာကောင်းနေတာကို
နောက်ထဲထိုအရာရဲ့မျက်နှာပြင်ကိုပွတ်ဆွဲလိုက်တော့
နောက်ထပ်ကောင်မလေးခပ်ချောချောရဲ့ပုံပေါ်လာသည်။
"ဒါကသားရဲ့ရည်းစားလေ ဟဲဟဲ"
"အော်..."
ဟိုဆွဲဒီဆွဲနဲ့ အတုံးသေးသေးလေးတွေ
အများကြီးစီရီထားတဲ့နေရာကိုရောက်တော့
သူကတစ်ခုခုကိုရှာနေသည်။
အတုံးလေးတွေကအရောင်စုံပြီးများလွန်းလို့
ဟျွန်းဂျင်ခေါင်းတောင်ကိုက်လာသည်။
သူ့ရဲ့လက်ချောင်းတွေက မှန်မဲကြီးအပေါ်မှာပြေးလွှားလျက်ပင်
"ဒီကတယ်လီဖုန်းပုံနဲ့အစိမ်းရောင်လေးက
သခင်လေးခေါ်ချင်တဲ့သူကိုခေါ်ပြီးဆက်သွယ်လို့ရတယ်လေ"
"ငါခေါ်လိုက်ရင်ငါ့ရှေ့ရောက်လာမှာလား?"
ဟျွန်းဂျင်ရဲ့ဂွကျကျအပြောမှာ ရှေ့ကကောင်လေးက
ဖွီကနဲနေအောင်ခွက်ထိုးခွက်လန်ရယ်တော့သည်။
ဟျွန်းဂျင်ကတော့အူကြောင်ကြောင်လေးဖြစ်နေ၏။
"မဟုတ်သေးဘူးလေဗျာ သားပြမယ်"
ပြီးတော့သူ့ရဲ့လက်ချောင်းတွေက တတောက်တောက်နဲ့
အင်္ဂလိပ်ဂဏန်းတွေကိုမနားတမ်းနှိပ်နေသည်။
ပြီးတော့မှ ရပ်သွားပြီး စားပွဲပေါ်ကတယ်လီဖုန်းကို
လက်ညှိုးတစ်ချက်ထိုးပြသည်။
