မီးတောင်မီးလျံတွေကြား ပူလောင်လှလို့
အော်ဟစ်အကူအညီတောင်းနေတဲ့သူဖုန်းစားတွေ
သနားစရာပဲသူတို့ကိုကူညီမဲ့လူမရှိဘူး...
ဒီတိုင်းပဲ သူတို့တဲတွေကိုလောင်နေတဲ့
မီးတွေက သူတို့ခန္ဓာကိုယ်တွေကို
လောင်မြိုက်သွားတော့မှာ
ရွာရိုးတွေဟာလည်း အုတ်သဲကျောက်တွေနဲ့ခပ်ထားပြီး
အတော်လည်းမြင့်တာမို့ထွက်ပြေးဖို့ဆိုတာမဖြစ်နိုင်
အဖိုးတွေအဖွားတွေ ခပ်နွမ်းနွမ်းကလေးတွေဟာ
သေဖို့စောင့်နေကျသလို မီးတောက်တွေကိုသာကြည့်နေနိုင်တယ်။
သူတို့အဖြစ်ကပိုးဖလံတချို့ကို ဖန်ပုလင်းထဲထည့်ကာ
မီးမြှိုက်ပေးသလိုဖြစ်နေလေတယ်။
အငွေ့တွေကတလူလူတက်နေပြီး အနီးနားတဝိုက်က
ကောင်းကင်ဟာလည်း မီးခိုးငွေ့တွေကြောင့်
မှုန်ဝါးလျက်သာရှိသည်။
အခိုးအငွေ့တွေကြောင့် အသက်ရှူခက်ကာ
သေနေတဲ့လူတွေကလည်းအတုံးအရုန်း
ဘာလို့ဒီလူတွေကို ဘယ်သူမှလာမကယ်ကြတာလဲ
နတ်သမီးပုံပြင်တွေထဲကလို သူရဲကောင်းတွေလည်းမရှိပါလား။
ဆင်းရဲလို့များလား ဇာတ်နိမ့်မို့လို့များလား
စဉ်းစားစရာတွေကတော့ များသည်။
သို့သော် တဖြည်းဖြည်းနဲ့မီးရှို့ခံရတဲ့လူတွေရဲ့
ရုပ်အလောင်းတွေရယ် လောင်ကျွမ်းလက်စ
တဲစုတ်တွေရယ်သာကျန်သည်။
တစ်ဖက်ကနန်းတော်မှာလည်း ပြဿနာတွေတက်လက်ရှိ၏။
ငိုသံတွေသာကြားရပြီး တစ်တိုင်းပြည်လုံး
စိတ်မချမ်းမသာဖြစ်ခဲ့ရတဲ့နေ့ပေါ့။
"မင်းတွေ့လား ငါကဘာတွေလုပ်နိုင်သလဲဆိုတာ"
ဟျွန်းဂျင်ရဲ့အော်သံဟာ အိပ်ဆောင်တစ်ခုလုံးကို
ဟိန်းထွက်လျက်ရှိသည်။
ရှေ့ကရင်ကွဲမတတ်ထိုင်ငိုနေတဲ့ဖီးလစ်ဟာလည်း
တောင်းပန်ရပေါင်းများလို့ အသံပင်ထွက်မနိုင်တော့ပေ။
တစ်နေ့ထဲနဲ့ကိစ္စတွေဟာ အများကြီးဖြစ်ပျက်သွားသည်။
ထပ်ပြီးတောင်းပန်လည်း သေသွားခဲ့တဲ့လူတွေက
ပြန်မရှင်လာတော့ဘူးလေ။
