De nachtwandeling

Regen

Milo's POV:
Ja hoor, ik heb weer eens pijn.
Ik viel hard op mijn rug. Ademen is lastig.
Maar ik zet door. Ik heb een sterk gevoel dat we er bijna zijn.
De tijd gaat zo sloom, niet normaal.
Matt en ik gingen rond 23:00 naar buiten.
Het is nog steeds donker.

"Aaah, godver." Matt houdt zijn hand omhoog.
"Wat?" Ik kijk hem vragend aan.
"Het begint te regenen." Matthy zucht.
Ik sla een arm om mijn eigen middel.
Het doet zoveel pijn om uit te ademen.
Natuurlijk heeft Matt weer alles door.
"Milo? Gaat het?" Hij pakt mijn arm vast, voordat ik op de grond kan vallen van de pijn.
Ik klem mijn tanden op elkaar en schud mijn hoofd.
"Ga ff zitten." Matt duwt me rustig op de grond.
Ik voel de natte grond onder me, maar het maakt me nu niet uit.
"Miel, kan je praten?" Vraagt Matt, terwijl hij naast me hurkt.
Ik haal diep adem. "Niet goed." Zeg ik zacht.
Gelijk schiet de pijn weer door mijn lichaam.
Matthy wilt te hulp schieten, maar hij heeft geen idee wat hij moet doen.
"Uh- ik.." Matt slikt en ik zie dat er tranen in zijn ogen schieten.
Snel pak ik zijn hand. "Matt." Probeer ik er nog uit te floepen.
Jezus, ik ga dood.
"Milo, wat moet ik doen?" De tranen stromen over zijn wangen.
Ik knijp in zijn hand. "We gaan."
Matthy trekt me omhoog. "Rustig aan. Niet praten."
Hij veegt snel zijn tranen weg en we beginnen te lopen.
Ik ga alweer sneller lopen dan Matt.
"Niet zo hard, niet zo hard. Straks komen we dat beest weer tegen." Fluistert Matt.
Ik hou mijn adem in. Misschien doet het dan minder pijn.
Wat was het ook voor een dom idee om met één hand aan een liaan te gaan hangen?
Matt schijnt de camera op het bos voor ons.
Alleen maar planten en bomen.
Ik kijk om me heen, naar boven.
Het wordt bijna licht. Dat betekent dat de tijger terug gaat naar zijn eigen gebied.
Of zijn wij al in het gevaarlijke gebied?
Zijn we zo ver gelopen, dat we naar de verkeerde kant van de jungle zijn gegaan?
Zijn we over het lange zandpad gegaan?
"Matt." Ik adem snel in en uit.
Hij kijkt me aan. "Ja? Wat is er?"
Ik maak me klaar voor de pijn.
"We zijn in het gevaarlijke gebied. Het wordt licht."
Matt zegt niks terug. Hij blijft naar me kijken.
Dan pakt hij mijn arm weer en draait hij zich om.
We beginnen te lopen. Iets sneller dan net.
"Ik wil hier weg." Zegt Matt.
Hij weet niet wat hij doet.

De zon komt op. We zijn de lul.
Als het licht is, vertrekt de tijger naar het gebied waar geen mensen komen.
Daar zijn wij nu.
"Kutzooi, het wordt licht." Matt stresst.
"Rustig- we.. komen er wel." Zeg ik zachtjes.
Matt kijkt me bezorgd aan. "Miel, je moet niet te veel praten. Je bent echt verkeerd gevallen." Zegt hij.
Ik knik en glimlach kort.
Waarom lach ik? Ik ga dood.

Het is licht. Waarschijnlijk 7:00 ofzo.
Matthy sluipt door de bosjes heen, terwijl ik me stevig aan zijn arm vasthou.
Ik ben de hele tijd stil geweest. Ik kan dit niet meer.
Matt staat stil. "Luister."
Ik focus. Verderop hoor ik gebrul.
Hetzelfde als dat van de tijger.
Het is niet heel ver weg.
Ik kijk Matthy met grote ogen aan.
"Rennen." Zeg ik zacht. "We moeten rennen."
Matt kijkt met een serieuze blik naar de omgeving.
"We gaan rennen."

Hij pakt mijn arm en sleurt me mee door de jungle.
Weg van het gebrul. Weg van de tijger.
Ik heb wonden door de bladeren, door de boomstronken, door de takken.
We rennen door.
Alles doet pijn.
Als ik in en uit adem, doet het pijn.
Als ik beweeg doet het pijn.
Als ik mijn hoofd draai doet het pijn.
Alles doet pijn.

Na 10 minuten lang rennen zonder te stoppen, kan ik echt niet meer.
"Matt- ik.." Ik krijg niks uit mijn mond.
Matthy hoort me niet.
Ik kan echt niet meer door.
Ik laat zijn arm los.
Van schrik draait Matt zich om, gelukkig.
Ik val neer op mijn knieën.
"Miel." Geschrokken knielt Matthy naast me neer.
Ik probeer zo min mogelijk te ademen.
"Miel, sorry." Matt pakt mijn arm.
Ik schud mijn hoofd. "Is oké." Krijg ik er nog uit.
"We doen nu rustig aan, ja?" Matthy aait over mijn arm.
Ik knik en sta langzaam op.
Matthy voelt zich schuldig, ik zie het aan zijn blik.
Jezus, waarom heb ik ook altijd pijn?

Lopen gaat beter dan rennen, natuurlijk.
Ik voel een steentje in mijn schoen en alles kriebelt.
Het is hier zo oncomfortabel, omdat ik weet dat het gevaarlijk is.
Niet alleen de tijger, ook andere dieren.
De gids heeft dat duidelijk gemaakt.
Matt doet de camera aan.
Gaan we deze video ook echt uploaden?
Hij legt de camera uit wat er allemaal gebeurd is.
Ik loop maar een beetje achter hem aan.
Hij praat best hard. Straks hoort de tijger ons nog.
"Matt.." zeg ik met pijn in mijn borst.
Matthy draait zich gelijk naar mij. "Wat is er?"
Ik leg mijn vinger tegen mijn lippen. "Fluisteren."
"Ooh, sorry." Hij knikt en begint tegen de camera te fluisteren.
Ik ben me maar weer aan het focussen op de jungle.
Straks springt er opeens een tijger uit de bosjes.

Ik sta stil. Ik hoor hem weer, de tijger.
Nu dichterbij.
Matt hoort het ook. "Shit, hij is dichterbij."
Ik knik en kijk hem aan.
Het voelt zo kut. Straks gaat Matt dood, doordat ik niet kon rennen met hem.
Doordat we moesten stilstaan, doordat hij bij me bleef.
"Ga maar." Zeg ik zacht. "Zonder mij."
Matt kijkt me vragend aan. "Je zit niet in een film. We gaan gewoon samen." Hij pakt snel mijn arm.
Het ademen gaat beter, misschien kunnen we weer rennen.
Nee, straks gaat het opeens weer mis.
Met een schuldgevoel loop ik achter Matt aan.
Ik voel dat er iets naar me kijkt.
Ik weet het zeker.
De bosjes beginnen te ritselen.
Mijn benen gaan sneller en met pijn over mijn hele lichaam begin ik te rennen.
Matt heeft me door en rent mee.
Ik wil neervallen van de pijn, maar er zit iets achter me aan.
Ik weet niet wat het is.
Misschien is het de zwarte panter. Vast niet.
De tijger heeft ons weer gevonden.

1082 woorden

————
Sorry dat het zo lang duurde! Geen motivatie😔
Hebben jullie de nieuwe liedjes al gehoord?
Ik vind Bali denk ik wel gaaf, maar die met Vrienden en die andere zijn een klein beetje kinderachtig😭
Maar ik kijk er naar uit😙
Tot het volgende hoofdstuk!🫶🏻