De nachtwandeling

Nederland

Matthy's POV:
Toen ik terugkwam van de wc, was Rob weg.
Ik kon in alle rust gaan zitten.
Nu zit hij weer naast me, omdat het vliegtuig zo gaat landen.
"Ladies and gentlemen, we're ready to land."
Door de omroep pakt Robbie zijn spullen alvast.
Ik heb dat al gedaan.
Snel app ik Milo:

U:
Zie ik je zo?
💋

Ik stop mijn telefoon in mijn zak en kijk uit het raam.
Langzaam daalt het vliegtuig naar de grond, waar het met een soort schok neerkomt.
"Kom." Rob staat op en loopt het gangpad door.
Ik ga maar achter hem aan, maar ik blijf naar achteren kijken, of ik Milo zie.
Ik zie hem niet, jammer genoeg.

Het is 4 uur 's nachts en het waait kanus hard.
Robbie, ik en Raoul staan buiten.
Nu nog Koen, waarvan ik net een glimpje opving.
Hij loopt de trap van het vliegtuig af en loopt naar ons toe, maar ik let op de trap.
Waar blijft Milo?

Na een tijdje komt Milo de trap af.
Hij kijkt me aan en begroet de andere jongens.
"Gaan we?" Vraagt Raoul.
"Toe maar." Zegt Milo. "Wij sluiten aan."
Als de andere jongens een stukje verderop zijn, slaat hij zijn arm om me heen. We beginnen te lopen.
"Leuke rit gehad?" Vraagt hij.
Ik schud mijn hoofd lachend. "Tuurlijk niet."
Hij glimlacht terwijl hij naar voren kijkt.
Als zijn ogen op Rob vallen, stopt hij met lachen.
Ik kijk naar Rob, en dan weer naar Milo.
"Wat?" Vraag ik. "Wat is er?"
Hij schudt zijn hoofd. "Wat moet ik doen?"
Ik bijt op de binnenkant van mijn wang, maar ik zeg niks.
"Ik wil gewoon bij de bankzitters blijven." Hij zucht.
Voorzichtig leg ik mijn hoofd op zijn schouder.
"Je blijft bij de bankzitters." Zeg ik zachtjes.
"Maar-" Zeurt Milo.
"Nee." Ik sla een arm om zijn middel. "Geen maar."
We gaan iets langzamer lopen.
"Je blijft bij mij." Fluister ik. "En zo niet, dan ga ik ook."
En ik meen het echt.
Als Milo gaat, ga ik ook.

Ik loop naar mijn auto, die naast Koen geparkeerd staat.
Milo staat tegenover mij.
"Naar het kantoor?" Vraagt hij. "Ja, toch?"
Ik knik. "Ja, dat was het plan, inderdaad." Lach ik.
Hij glimlacht en stapt in de auto.
Voordat hij wegrijdt, blaast hij een kusje naar me.
Mijn wangen gloeien en ik kijk na hoe Milo de garage van Schiphol uitrijdt.

Het is 43 minuten rijden, maar er is geen file.
Sterker nog, ik ben helemaal alleen op de weg.
Komt doordat het 4 uur 's nachts is.
In alle rust ga ik de snelweg over.
Ik ga steeds sneller rijden, waardoor ik uiteindelijk als een mongool over de snelweg ga.
Ik zie verderop eindelijk een auto, die ik ook gelijk herken.
Het is Milo, die net zo hard aan het scheuren is als ik.
Mijn nieuwe BMW gaat veel sneller dan zijn auto, dus ik haal hem gemakkelijk in.
In mijn spiegel zie ik hem lachen.
Best leuk, autorijden in het donker, om 04:00.

Ik parkeer mijn auto in de garage van ons kantoor.
We hebben besloten om onze jetlag uit te slapen op kantoor, met zijn allen.
Op kantoor hebben we luchtbedden en allemaal andere zooi, dus daar hoef ik me geen zorgen om te maken.
Ik hoef me alleen zorgen te maken om Milo, die misschien uit de groep wordt gegooid.
Echt onzin, vind ik.
Zuchtend haal ik mijn tas uit de achterbak.
Ik zet mijn auto op slot en loop als eerste naar binnen.

We laten ons vallen op onze matrassen.
De 3 matrassen zijn over de werkvloer verspreid.
2 keer een tweepersoonsbed, één normaal bed.
De opstelling is best logisch:
Koen en Rob samen, Milo en ik samen, Raoul alleen.
Zo gaat dat nou eenmaal bij ons.
We hebben onze tanden gepoetst, ons omgekleed en we hebben het licht uitgedaan.
Ik ga onder de dekens liggen, naast Milo.
Hij is nog klaarwakker, zie ik.
Ik steun op mijn elleboog en ik kijk hem aan.
Milo staart naar het plafond.
"Miel." Fluister ik. "Het komt goed."
Hij draait zich om en kijkt me aan.
Dan zie ik dat zijn ogen naar Robbie gaan, die ons vanuit de kijken aan het begluren is.
Milo draait zich snel met zijn rug naar me toe.
Ik slik en kijk naar Robbie, die zich weer heeft omgedraaid.
Als het zo gaat, hoef ik ook helemaal niet meer bij die gasten te zijn.
We horen gewoon te kunnen praten.

We liggen allemaal onder de dekens, maar opeens begint Rob te praten.
"Hey- uh, Milo en Matt?"
Ik voel Milo schrikken. "Ja?" Vraagt hij zacht.
"Ik wil het gewoon even weten, ja?" Vraagt Rob.
Ik besluit ook maar iets te zeggen. "Wat dan?"
"Hebben jullie iets?" Vraagt Robbie snel.
Milo schuift iets dichterbij mij. "Uh- ja." Zegt hij.
Robbie gaat overeind zitten. Ik zie zijn schaduw in het donker.
"Sorry, Matt, dat ik in het vliegtuig zo raar deed. Ik was moe en ik was chagrijnig. Ik meende het niet. Ik ben heel blij voor jullie." Zegt Robbie opeens.
Milo slaat één arm om mijn middel.
Wat moet ik zeggen? Dankjewel?
"Maakt niet uit, Rob. We zijn allemaal moe." Zeg ik.
Koen gaat ook overeind zitten. "Maar gaan jullie het tegen de fans zeggen?"
Ik draai met moeite mijn hoofd naar Milo, die zachtjes zijn hoofd schudt.
"Nee, nog niet. We moeten nog een beetje uitzoeken wat we zijn." Fluister ik, terwijl ik Milo nog aankijk.
"Ik support jullie." Zegt Raoul heel random, waardoor Milo moet lachen.
"Nou, dankjewel." Zegt hij. "Maar ik wil tukken."
Iedereen gaat weer liggen.
"Welterusten." Zegt Raoul.
"Welterusten." Zeggen Rob en Koen in koor.
Milo heeft zijn arm nog steeds om me heen.
Hij legt zijn kin op mijn hoofd en sluit zijn ogen.
"Slaap lekker, Matthyas het Lam." Fluistert hij.
Ik begraaf me in zijn armen. "Welterusten, Milo."
En zo vallen we met zijn vijven in één kamer in slaap, zonder ruzie, zonder haat.
Alleen maar liefde.

Fuck de tijger, fuck de jungle, ik ben nu alleen met mijn drie beste vrienden, en één vriend.
Milo ter Reegen.

1025 woorden

————
Oeps ik heb een einde aan het verhaal gemaakt😔
Ik ga ff nadenken over een nieuw boekje!
Vandaag heb ik studiedag, dus heb genoeg tijd.
(Ik heb een face reveal gedaan op tiktok🙀)