De nachtwandeling

Naar huis

Matthy's POV:
Er schijnt fel licht in mijn ogen en ik hoor verderop iemand hoesten.
Langzaam open ik mijn ogen.
Ik voel dat Milo zijn arm nog om me heen ligt, maar ik heb het heel erg koud.
De dokter heeft het licht aangezet, maar hij heeft het raam ook open gedaan.
Ik zoek warmte, door dichterbij Milo te gaan liggen.
Hij slaapt nog half, dus hij mompelt iets en drukt dan zijn hoofd in mijn schouder.
Heel zachtjes lach ik. Wat is hij toch gek als 'ie slaapt.
Ik neurie het deuntje van "als het avond is", want die heb ik in mijn hoofd. (Goeie pokoe je weet toch)
Met mijn vingertoppen streel ik over Milo zijn arm, terwijl ik zucht.
Ik kan niet meer slapen door dat felle daglicht.
Milo opent nu zachtjes zijn ogen.
Zijn blauwe ogen kijken me slaperig aan.
"Goeiemorgen." Zeg ik zacht.
Hij gooit zijn hoofd in zijn kussen en zucht.
"Nou." Lach ik. "Jij ook goeiemorgen."
Milo kijkt naar mijn hand, die op zijn arm ligt.
Dan pakt hij mijn hand en haakt hij zijn vingers in de mijne, terwijl hij me weer aankijkt.
"Goeiemorgen, Matt." Zegt hij met een schorre stem.
Ik knijp in zijn hand. "Ben je moe, ofzo?" Lach ik.
Milo maakt een soort grommend geluidje en kijkt geïrriteerd naar het felle licht van buiten.
"Tering licht." Gromt hij.
Ik lach, sta op en doe de gordijnen dicht:
Dan ga ik weer in bed liggen, naast Milo.
"Zo goed?" Vraag ik.
Maar Milo is alweer aan het pitten.

Ik staar naar de klok, die recht voor me hangt.
Het is ongeveer 10 uur.
Als we niet de jungle in waren gegaan, waren we nu onze tassen aan het inpakken.
Raoul, Rob en Koen komen zo naar het ziekenhuis.
We gaan naar huis, eindelijk.
Ik pak mijn telefoon en ik app Raoul.

U:
Hoe laat komen jullie? Ik verveel me de pest pleuris.
Milo is alleen maar aan het tukken.

Zuchtend scroll ik naar Instagram.
Op Rob zijn story staat een filmpje van Koen, die met kleren aan het meer inspringt.
Ze hadden het nog best leuk, ondanks al het drama.
Raoul heeft 3 minuten geleden iets op zijn story gezet.
Het is een foto van Rob en Koen voor het hutje, met een tekst erboven.

"Costa Rica, we gaan je missen.
(Matt en Milo, we komen jullie halen)"

Ik glimlach en repost de story, met een selfie van mij en een slapende Milo erbij.
Dan typ ik ook een tekstje.
"Het is hier heel gezellig"
Ik aarzel, maar ik post de story toch.
Het is ongeveer een uur rijden naar het ziekenhuis, dus ze zijn er over 55 minuutjes, ofzo.
Ik zucht en leg mijn telefoon neer.
Misschien moet ik me maar aankleden.

Ik sta voor de spiegel en kijk naar mezelf.
De takjes en alle zooi is uit mijn haar, maar ik zie er nog steeds niet uit.
Ik heb mijn zwarte, stoffen korte broek aan.
Daarop heb ik een zwarte trui, met daaronder mijn witte bankzitters shirt, die er onderuit steekt.
Onze tassen liggen al klaar.
Ik heb mijn bed opgemaakt en alles schoongemaakt.
Tevreden kijk ik rond.
Nu moet ik Milo wakker maken.

Ik sluip naar Milo en knijp in zijn schouder.
"Milooo." Zeg ik. "Je moet wakker worden."
Hij opent zijn ogen en draait zich naar mij.
"Ja- wakker worden." Zeg ik, terwijl ik hem een klapje op zijn wang geef.
Hij gaat overeind zitten en gooit zijn hoofd zuchtend in zijn handen.
"We gaan naar huis, Milo." Zeg ik. "Kom nou."
Hij kijkt me lachend aan en springt dan uit bed.
Ik maak het bed op en ga er vervolgens op zitten, wachtend op de rest.
Ik wil gewoon naar huis, broer.
Dit duurt me allemaal veels te lang.

Ik zie Milo voor de spiegel staan.
Langzaam loop ik naar hem toe.
Ik ga naast hem staan.
Hij slikt en zucht kort daarna.
Mijn lach verdwijnt. "Milo, wat is er?"
Hij kijkt me vragend aan. "Nee, niks."
Ik kijk hem via de spiegel aan. "Waarom zucht je?"
Hij perst zijn lippen op elkaar.
"Waarom zijn we zo?" Vraagt hij. "Zoals we zijn?"
Ik zucht. Ik weet waar hij het over heeft.
Onze gevoelens.
"Daar kunnen wij niks aan doen, Miel." Zeg ik.
Hij slikt. "Wel, ik zou nooit een man leuk vinden."
Ik schrik van zijn opmerking. "Oh."
Snel draait hij zich naar me toe. "Nee, nee, niet zo."
Hij pakt mijn schouders beet. "Daarom is het zo bijzonder." Zegt hij lief. "Wat wij voelen."
Ik voel warmte door mijn lijf stromen.
Iedereen denkt altijd dat Milo de gore, gemene mooiboy is, maar hij is het tegenovergestelde.
Milo denkt aan je, is totaal niet gemeen, hij is heel onzeker, maar dat is helemaal niet nodig.
Milo is ontzettend knap, in mijn mening.
Ik schud mijn gedachtes weg en kijk hem aan.
"Onze gevoelens zijn niet raar." Zeg ik. "Echt niet."
Milo schudt zijn hoofd. "Weet ik."

Op dat moment gaat de deur open.
De drie andere jongens stormen de kamer in.
Milo en ik laten elkaar verschrikt los.
"Jezus." Zeg ik zacht.
Raoul omhelst ons, gevolgd door Rob en Koen.
"Klaar om te gaan? Vliegtuig gaat over 2 uurtjes."
Ik kijk naar Milo, die kort naar me knikt.
"Ja, we zijn klaar om naar huis te gaan." Zeg ik.
Achter mijn rug houdt Milo mijn hand vast.
Ik wil niet dat de rest het ziet, maar door Milo voel ik me veilig, dus ik sta het maar toe.
Maar ik weet dat Rob het doorheeft.

"Doei, mannen." Marco geeft ons een klopje op onze schouder. "Voorzichtig doen, hè?"
Ik lach en geef hem een boks. "Kan niks beloven."
We lopen achter de rest aan, het ziekenhuis uit.

Ik zit tussen Rob en Milo in de bus.
Mijn been gaat op en neer.
Straks gaat Rob over ons vragen, omdat hij iets zag.
Ik voel Milo zijn hand op mijn knie.
Hij merkte dat is stress had.
"Relax, komt goed." Fluistert hij.
Ik slik en hou me stil.
Rob kijkt uit het raam, zoveel gaat er niet gebeuren.

Milo heeft zijn hand nog steeds op mijn knie.
Ik zie Rob zijn blik langzaam naar beneden gaan, naar mijn knie.
Godver.
Hij ziet Milo zijn hand en kijkt dan omhoog, naar Milo.
Hij wisselt even een blik met Milo, kucht en kijkt weer uit het raam.
Mijn handen zweten en ik kan weer in tranen uitbarsten.
Hij weet het.
Mijn handen trillen en ik schuif dichterbij Milo, terwijl de tranen bijna losbreken.
Ik verstop mijn hoofd in zijn schouder en adem diep in en uit.
Milo vouwt onze handen in elkaar en aait met zijn duimen over mijn handen.
"Matt, het komt goed, ja?" Zijn stem breekt bijna.
Ik zucht zachtjes en knik, terwijl ik weet dat dit de grootste fout van mijn leven was.
Ze gaan ons nooit supporten.

1153 woorden

————
Phoeeee wat zielig weer.
Jezus, jongens
Er is weer eens een verhaal van mij genakt HAHAHAHA ik heb bijna in mn broek gepist van het lachen toen ik het las.
Iemand heeft "bevroren hart" helemaal overgeschreven, maar dan met kut spelling en zonder punten of komma's.
Het verhaal heet iets van
"de vakantie die helemaal fout ging"
Hij is van bqnkfav dus als jij ook graag zou willen lachen, moet je m vooral gaan lezen.
"Plagen mag altijd, als het maar geen pesten wordt." Zoals Milo dat dan zegt.
Tot het volgende hoofdstuk💗 (bijna klaar😔)