De nachtwandeling

Goeiemorgen

Matthy's POV:
Ik heb Milo zijn hand nog steeds vast.
De dokters hebben me ontbijt gegeven.
Een bakje koffie, yoghurt en een broodje met kaas.
Lekker Nederlands ontbijtje.

Ik slik het laatste hapje brood weg en leg het dienblad op het kastje naast me.
Ik laat Milo zijn hand los terwijl ik dat doe.
Mijn telefoon trilt in mijn zak.

Raoul:
Hey, Matt. Gaat 'ie goed daar?

Ik glimlach om het appje en begin te typen.

U:
Veilig aangekomen. Luxe, hoor.
Milo nog niet wakker, maar het is geen coma.
Heel gek, want ze weten niet wat het is.

Zuchtend stop ik mijn telefoon weg.
Terwijl ik dat doe, raakt mijn hand Milo zijn telefoon.
Ik weet zijn code, maar ik besluit maar gewoon niks te doen.
Het is zijn telefoon, niet de mijne.
Ik staar een beetje voor me uit, maar opeens zie ik dat Milo zijn hartslag harder gaat.
Hoger.
Ik pak zijn hand en kijk naar zijn ademhaling.
Het gaat harder.
Is het toch wel een coma?
"Miel." Ik knijp in zijn hand. Ik weet dat hij hier niet wakker van wordt.
Zijn hartslag gaat weer iets beter, maar hij begint te bewegen.
Hij begint te praten.

"Nee- Niet doen.." Mompelt hij.
Ik knijp nog harder in zijn hand.
"Miiiilo." Ik geef hem zachtjes een klapje in zijn gezicht.
Hij begint weer te praten.
"Matt.."
Ik stop met alles wat ik doe.
Hij droomt. Hij is aan het dromen over mij.
"Milo- kom op." Ik schud hem heen en weer.
Ik voel dat hij terug knijpt in mijn hand.
Wat de fuck?
Is 'ie gewoon aan het tukken, of zo?

Na 5 minuten is hij weer stil.
Ik zucht, sta op en loop naar de spiegel.
In de hut was ik helemaal vergeten om mijn gezicht te wassen.
Er zit nog steeds allemaal modder in mijn haar en op mijn gezicht.
Met een doekje maak ik mijn gezicht schoon.
Dan haal ik Milo zijn toilettas tevoorschijn.
Ik haal alle takjes uit mijn haar en gooi er een klein beetje gel in.
Tevreden kijk ik in de spiegel.
Achter mij hoor ik Milo weer.
Ik besluit hem te negeren, want hij is vast weer een lulverhaal aan het vertellen in zijn slaap.
Ik haal een hand door mijn haar.
"Matt.." hoor ik een schorre stem zeggen.
"Milo, word nou eens wakker." Zeg ik zonder op te kijken.
"Matt- ik.." de stem van Milo begint nu te snikken.
Vliegensvlug draai ik me om.
Milo zit rechtop in het bed naar me te kijken.
Er lopen tranen over zijn wangen.
Ik laat de pot gel vallen en ren naar hem toe.

Ik ga op het randje van het bed zitten en pak met beide handen Milo zijn hoofd vast.
Met mijn duimen veeg ik zijn tranen weg.
Ik sla mijn armen om hem heen.
"Milo, wat de fuck?" Zeg ik zacht.
Hij is voluit aan het janken op mijn schouder.
Ik trek terug om hem aan te kijken.
Hij veegt zijn tranen weg. "Hoi." Zegt hij zacht.
Ik glimlach en geef hem een flesje water en zijn telefoon.
"Praten doen we later wel." Ik knijp in zijn schouder.
Hij kijkt me nog even aan en pakt dan zijn telefoon.
Ik doe het zelfde en app Raoul.

U:
Hij is wakker! In tranen, maar we praten later wel. Ik laat m nu gwn met rust.

Raoul leest het gelijk.

Raoul:
Fijn dat ie nog leeft. Doe hem de groeten💪

Ik kan altijd lachen om Raoul zijn appjes.
Milo heeft zijn telefoon al weggelegd en hij staart naar zijn dekens.
"Wil je erover praten?" Ik leg mijn hand op zijn arm.
Hij slikt en kijkt me aan, waarna hij zachtjes knikt.
Wat moet ik zeggen?
"Je- je was aan het praten." Zeg ik. "In je slaap."
Milo zijn ogen worden groot. "Echt?"
Ik knik. "Over mij."
Milo wordt rood. "Ja, dat kan kloppen."
Ik glimlach en kijk naar beneden. "Maar waarom moest je huilen toen je wakker werd?"
Milo friemelt een beetje aan zijn deken.
"Ik had een soort throwback, weet je wel?"
Ik knik. "Van wat?"
Hij schraapt zijn keel. "De jungle."
Ik ga met mijn duim over zijn arm. "Oh."
Opeens barst Milo helemaal uit.
"Je was weg en ik was helemaal alleen- en- ik-"
Er lopen weer tranen over zijn wangen en hij stopt met praten.
Ik sla twee armen om hem heen en aai over zijn rug.
"Ik ben blij dat je weer wakker bent." Fluister ik.
Hij houdt me stevig vast en haalt zijn neus op.
"En toen zag ik jou." Fluistert hij. "Dood."
Ik slik en haal mezelf uit de positie, om hem aan te kijken.
"Ik leef nog." Zeg ik zacht.
Hij knikt en neemt nog een slokje water.
"Maar het ergste was dat we ruzie hadden voordat je dood ging." Zegt Milo met een schorre stem.
Ik neem het flesje water aan. "Waarover?"
Milo schudt zijn hoofd. "Dat is- uh, niet belangrijk."
Ik glij van het bed af, de grond op.
"Ik ga de dokters even halen, rust maar uit." Zeg ik.
Met een schuldgevoel loop ik de kamer uit.
Er is iets veel ergers gebeurd in zijn droom dan dat ik doodging.
We hadden ruzie, en ik weet niet waarover.
Maar ik heb een sterk vermoeden waar het over ging.

Ik kom er in de gangen van het ziekenhuis pas achter, hoeveel pijn ik zelf nog heb.
Ik kan amper rennen of lopen, mijn hoofd bonkt en ik heb allemaal wonden op mijn benen.
Maar het gaat nu om Milo.
Ik steek mijn hoofd om elk hoekje van het ziekenhuis, opzoek naar de Dokter, Marco.
"Hey, Matthy!" Hoor ik iemand schreeuwen.
Ik draai me om en kijk recht in de ogen van Marco.
"Hoi, ik was al naar je opzoek." Zeg ik.
Hij geeft me weer hetzelfde glimlachje als eerst.
"Milo is wakker." Zeg ik, terwijl ik weer ga lopen.
Ik bijt op de binnenkant van mijn wang terwijl ik loop.
Het doet echt meer pijn dan het eerst deed.
"Matthy, gaat het wel?"
Ik adem diep uit en leun tegen de muur.
"Matthy?" De dokter loopt achter me aan.
Ik schud mijn hoofd met mijn ogen dichtgeknepen.
"Wat is er aan de hand? Waar heb je pijn?"
Ik grijp naar mijn hoofd. "Alles, alles doet pijn."
De dokter rent weg, dat hoor ik.
Hij komt terug met een soort rolstoel.
Marco duwt me in de rolstoel en hij rijdt me snel naar Milo zijn kamer, waar hij me in het bed legt.
Ik verstop mijn hoofd in het kussen. Ik wil niet dat Milo me zo ziet.
Dit gaat niet om mij, dit gaat om hem.
"Matt?" Hoor ik zijn stem zeggen. "Wat is er, Matt?"
Ik schud mijn hoofd en knijp mijn tanden op elkaar.
"Jezus, wat is hier gebeurd?" Marco kijkt naar alle wonden op mijn been.
"Heb ik ook. We gingen rennen in de jungle." Liegt Milo.
Rennen in de jungle, ja.
Van een tijger, dat weten ze niet.
Marco geeft me kleine kneepjes in mijn been.
"Geef me een seintje als het pijn doet." Zegt hij.
Hij begint bij mijn kuit. Daar doet het niks.
Langzaam gaat hij naar mijn knie, waarvan ik weet dat het ongelofelijk veel pijn gaat doen.
"Au." Zeg ik zacht als hij in mijn knieholte prikt.
"Hier?" Vraagt hij.
Ik knik en open mijn ogen. Ik zie alleen het kussen waar mijn gezicht in begraven is.
"Je hebt gewoon te veel gerend, jongen." Marco geeft me een klopje op mijn kuit.
"Maar je zei dat alles pijn deed, waar heb je nog meer pijn?" Vraagt Milo opeens.
Ik til langzaam mijn hoofd uit mijn kussen en ik ga overeind zitten.
"Mijn hoofd." Ik schraap mijn keel. "Het bonkt."
Marco knikt en geeft me een flesje water en een paracetamol.
"Matthy, je hebt gewoon te hard gerend en gewerkt. Rust maar even uit, je verdient het." Zegt Marco.
Ik knik en slik het kleine pilletje.
Dan ga ik liggen, met mijn hoofd naar Milo, zodat ik kan zien wat de dokter bij hem gaat doen.

Marco gaat op het randje van Milo zijn bed zitten en begint met hem te praten.
"Wat is er gebeurd voordat je flauwviel?" Vraagt hij.
Ik zie Milo aarzelen. Hij gaat niet vertellen over de tijger, toch?
"We gingen rennen in de jungle, maar we hoorden allemaal geluiden in de bosjes." Begint Milo.
De dokter knikt. "En toen gingen jullie nog harder rennen?"
Milo knikt ook. "Ja, door allemaal prikkelbosjes."
De dokter schrijft iets op.
"En hoe lang duurde deze reis door de jungle, hoe lang zijn jullie zonder voedsel in de jungle geweest?"
Milo kijkt naar mij en ik zie dat hij verdrietig is.
"Weet ik niet. We gingen 's nachts weg, maar we hebben geen idee hoe laat het was."
Milo blijft mijn kant op kijken.
"Ongeveer 20 uur." Zeg ik zacht.
De dokter kijkt nu ook mijn kant op. "Jemig."
"Er kwam ook bijna een krokodil achter ons aan."
De dokter kijkt me weer aan en schrijft dan iets op.
"Milo, jij was gevallen, toch?" Vraagt hij.
Milo knikt. "We gingen over een riviertje heen met een liaan, maar ik viel op mijn rug. Ik kon een tijdje niet meer ademen." Zegt hij zacht. "Daarom viel ik flauw, denk ik."
Marco haalt opeens de camera tevoorschijn.
"Kunnen jullie me laten zien wat hier op staat?"
Ik maak oogcontact met Milo.
We weten allebei dat we glashard hebben gelogen tegen de dokters over de jungle.
Dit gaat niet goed.

1594 woorden

————
Eindelijk af hahah :)
Ik ga vandaag en gwn deze week iets meer schrijven, want ik heb nu vgm iets minder toetsen enzo.
Ik ga dit verhaal waarschijnlijk nog 2/3 hoofdstukken doorschrijven, dus ik moet alvast ff een nieuw boek bedenken😙
Tot het volgende hoofdstuk💗