EFSUNKÂR

2.BÖLÜM

Yanaklarımdan süzülen yaşlarımı siliyorum ve kendimden emin adımlarla yürüyorum.

Bu sefer kararlıyım bu işkence bugün bitecek.Üzerimde siyah bir elbise o gün üzerimde olan kırmızı elbisenin siyahı ve saçlarım aynı o günkü gibi iki yandan örülü.

Önümde ki siyah denize doğru kararlı bir şekilde yürümeye devam ediyorum. Bugün her yer siyah deniz,gökyüzü hatta elbisem bile sadece arkamda kalan orman yemyeşil ormanın niye siyah olmadığını anlamıyorum ama merakta etmiyorum.

Ayaklarım siyah denize değince ürperdim ama sorun değil yürümeye devam ettim.Artık su boğazıma kadar gelmişti ama daha fazla hareket edemiyordum.Neden hareket edemediğimi anlamak için başımı eğdim ve yeşil yosunların ayağıma dolandığını fark ettim hırsla yosunları koparmaya başladım.Bu sefer hiç birşey engel olamazdı bana.

Kendimi denize bıraktım çok acı çekiyordum.Kendi kendime mırıldandım 'geçecek Ayliz artık daha fazla acı çekmeyeceksin' ama geçmedi. Denizden çıkmak istiyordum artık çırpınmaya başladım ama çırpındıkça daha çok batıyordum sanki azımdan acı dolu bir çığlık kaçtı ama sadece boğuk bir ses çıktı ve ağzımın içine su dolmaya başladı ciğerlerim yırtılıyordu sanki.

Ağlamaya başladım ama suyun altında olduğum için göz yaşlarım görünmüyordu.

Zaten bugüne kadar göz yaşlarımızı kim gördü,çığlıklarımızı kim duydu ki ?

Gözlerimi kapattım hissediyorum bu sefer gerçekten son,bugün gerçekten sonumdu. Ama öyle olmadı gözlerimden yaşlar akmaya devam ederken belime ve bacaklarıma dolanan kollar hissettim sonra o kollar beni çekip sudan çıkardı.

Derin bir nefes aldım ve başımı kaldırdım simsiyah gökyüzü bile şuan bana cennetteymişim gibi hissediyordu sonra başımı eğdim ve o yeşil gözleri görünce ürperdim.

Bu oydu,Cihan.Kimdi neyimdi bilmiyorum sadece kimseye anlatamadığım sırlarımı anlatabilecek kadar güvendiğim ama aslında hiçbirşeyim olmayan bir yabancıydı.

Derin bir nefes aldı "Kurtardım seni" inanamıyormuş gibi bana bakmaya devam ederken yine konuştu "Yetiştim" kocaman gülümsedi "Yetiştim,kurtarabildim seni"

Bu tavrı sinirimi bozmuştu niye ben her cesaretimi topladığımda karşıma çıkıyordu benim. Sinirle konuşmaya başladım "Rahat bırak beni" kaşlarını çattı,devam ettim konuşmaya "Beni kurtarmıyorsun sen sadece bana acı çektiriyorsun"

Üzerime doğru eğildi "Demin öyle değiyordunuz ama hanımefendi" deyip kollarımı işaret edince hızlıca ayrıldım ayrıca ben demin birşey mi demiştim duyanınız varmı arkadaşlar?

Kıkırdadım "Denize düşen yılana sarılıyor işte" anlam veremez bir halde bana bakarken bu haline daha çok güldüm.

Sen gerçekten delirdin ya

Ben ne zaman akıllıydım ki iç ses? Birinin adımı seslendiğini duydum ama ses Cihan'dan gelmiyordu.

"Ayı mısın Ayliz sen?" Elif'in sesini duymamla gözümü araldım.Anlam veremeyecek etrafıma baktım,salonda koltukta yatıyordum hızlıca doğruldum.

Ne yani herşey bir rüya mıydı ve niye şuan hayal kırıklığına uğramış gibi hissediyorum. Elif ellerini semaya açıp konuşmaya başladı "Çok şükür Allah'ım bismillah" yine bilindik bir repliği canlandırıyordu sanırım.

"Kalk kız hazırlanalım" kaşlarımı çattım "Niye?" Kolumdan tutup çekiştirmeye başladı "Arabada Eko anlatır bizde tam bilmiyoruz zaten"

Onunla beraber odaya giderken aklıma annemler geldi onlar bu sabah gidiceklerdi "Elif annemler nerde?"