White Midnight

White Midnight - 2.

* Waar we gebleven waren bij hfst 1 *

'Schiet!' hoorde ik degene zonder pistool roepen. Nee! Maar in plaats van dat degene op de weerwolf bij de deur schoot, werd het pistool mijn kant op gericht en hoorde ik het afgaan. Omdat het zo onverwachts was bewoog ik niet en voelde ik al gauw een enorme pijn in mijn schouder. Het leek wel alsof er iets ontplofte. Ik voelde mijn schouder niet meer en vocht om mijn bewustzijn te behouden.

Zwarte vlekken danste voor mijn ogen en ik voelde me zwakker worden. Langzaam zakte ik in elkaar en lag ik op de grond. Het laatste wat ik zag voordat het zwart werd, was een gedaante die mijn hok open maakte en mijn kant op rende.

White Midnight - 2.

Ik werd wakker en kreunde toen ik bewoog, mijn schouder was nog gevoelig. Meteen schoot ik overeind en zag ik dat ik in een vertrouwde omgeving was, de slaapkamer die Evan en ik gebruikte bij oma. Voorzichtig trok ik het T-shirt bij mijn linkerschouder naar beneden. Verband zat er nog omheen. Waarmee hebben ze mij geraakt?

'Gelukkig, je bent wakker'. Ik keek naar de deuropening en zag Evan daar staan. Hij liep onmiddellijk naar me toe en ging op zijn knieën bij me zitten en greep mijn gezicht vast.

'Ben je in orde?' vroeg hij. 'Ja, al doet mijn schouder nog wat zeer' zei ik. Ik zag zijn ogen naar mijn schouder gaan en zijn blik verhardde. 'Je bent drie dagen buiten bewustzijn geweest' begon hij. Ik keek hem geschrokken aan. 'De kogel die in je zat was uit elkaar geknald. Je oma was ziedend toen ze je zo weerloos op mijn rug zag liggen. Je had behoorlijk wat bloed verloren en je schouder zag er niet uit. Was je mens geweest dan was het de vraag of je het had overleefd'. Daarna trok hij mijn gezicht dichterbij en gaf hij overal kusjes wat mij aan het lachen maakte. Hij liet me los toen hij dat hoorde en keek me ernstig aan.

'Dit is niet om te lachen Alex' zei hij serieus. 'Sorry' zei ik. 'Maar ik ben gewoon blij om je te zien en ben blij om te zien hoe je reageert omdat jij mij weer ziet'. Hij zuchtte even maar er kwam een glimlach tevoorschijn. 'Ik ben enorm blij om je weer te zien, ik miste je' zei hij en hij gaf me een kus op m'n lippen. Ik hoorde iemand naar boven komen en even later stond mijn oma in de deuropening.

'Lieverd, je bent wakker, godzijdank, ik begon me zorgen te maken' zei ze bezorgd en ze kwam naar binnen gelopen. Voor ik het wist was Mario er ook en zag ik dat hij onder wat blauwe plekken zat.

'Wat heb jij gedaan dan?' vroeg ik hem en ik wees naar de blauwe plek bij zijn nek. Volgens mij ging die verder onder zijn hemd.

'Jouw geholpen te ontsnappen' zei hij alleen maar. Ik keek hem even vreemd aan. 'Hij was degene die de deur heeft open gebroken' zei Evan. 'Allemachtig, was jij die gigantische wolf?' vroeg ik verbaasd, Mario knikte.

'Ik wist niet dat je zo groot was, het klonk alsof er een auto tegenaan ramde' zei ik. Mario gaf me een grijns. 'Mijn ouders moesten me vroeger zelfs afremmen met de groei met hulp van medicijnen, anders was ik nog groter geweest' gaf hij aan. Allemachtig, dan was het een reus van een wolf geweest!

'En je hebt geen Alfa of Beta bloed in je?' vroeg ik hem. Hij schudde met zijn hoofd en ging op de stoel bij de deur zitten. 'En je bent ook geen Jager?' vroeg ik verbaasd. 'Nee dank je, de tijd van vechten en beschermen heb ik achter me gelaten. Drie dagen geleden was een uitzondering' zei hij en hij gaf me een knipoog. 'Dankjewel' zei ik met een dankbare glimlach.

'Was hij niet meegekomen dan hadden we helemaal niet door die deur kunnen komen' zei Evan. 'De deur had ook niet zwaarder moeten zijn want dan was ik er ook niet doorheen gekomen, zoals je ziet heb ik de blauwe plekken ervan nog steeds en dan was het drie dagen geleden' mopperde Mario een beetje. Ik begon zachtjes te lachen toen hij dat zei. Maar ik besefte maar al te goed dat ik echt geluk gehad had.