White Midnight

White Midnight - 4.

* Waar we gebleven waren bij hfst 3 *

Daarna keken we wat tv totdat het tijd was om oma te helpen met het avond eten en de tafel te dekken. Een half uur later zaten we met z'n vieren aan tafel. 'Ik heb je gemist lieverd' zei oma met een liefdevolle glimlach. 'Ik jullie ook' zei ik terug en ik keek de andere twee ook aan. Het had volgens mij niet veel gescheeld of ik had hier niet meer gezeten.

Midnight Arrow – 4.

'Moet ik nu echt weer dit gaan doen?' vroeg ik haar terwijl ik op een kleedje in kleermakerszit op de grond zat. 'Ja, je moet leren om te allen tijde de wind tot je beschikking hebben. Jij hebt verteld dat je je moeilijk kon concentreren met wat er gebeurde waardoor je jezelf niet kon bevrijden en dus gaan we oefenen op je concentratie. Deze keer was het je geluk dat je het niet fatsoenlijk voor elkaar kreeg want misschien hadden ze wat anders gedaan in plaats van alleen naar informatie zitten vissen. Maar om te voorkomen dat ze die fout niet weer maken moet je oefenen, oefenen, oefenen en nog eens oefenen'.

Totdat je er dood bij neervalt  hoorde ik haar er nog aan toevoegen.

Ik deed één oog open en keek haar droog aan.

Dat lijkt me niet al te verstandig reageerde ik terug.

'En bovendien, zo gek is het niet dat ik me niet fatsoenlijk kon concentreren die dag. Ik werd door meer dan twee vastgehouden en overrompeld met het nieuws wat de leider mij vertelde'. Oma zei niks waardoor ik mijn ogen open deed om te checken of ze er nog wel was. Ze had er een stoel bij gepakt en een boek.

'Nou ja zeg' zei ik verbaasd. 'Dat jij hiermee bezig bent hoeft nog niet te zeggen dat ik de hele tijd jou aanstaar en niks ga doen' zei ze en ze keek me even over haar boek aan. 'Ogen dicht en concentreer je'. Ik deed maar wat ze zei en concentreerde me zoals ik een poos geleden ook al had gedaan. Alleen na een tijdje was mijn concentratie al zoek, ik dacht terug aan de dagen dat ik daar zat. De taser die ze op me gebruikte om me terug te laten veranderen, het schelden, het kleineren, de dreigingen naar de Warriors. Wat zou er waar zijn van die dreigingen en hoe gaan we dit allemaal oplossen?

'Ik voel je onrust' hoorde ik oma ineens zeggen en ik opende mijn ogen. 'Sorry' mompelde ik. 'Ik dacht dat ik het vasthouden al een beetje achter me had gelaten maar nu ik me zo moet concentreren denk ik er alleen maar meer aan' zei ik zachtjes. Oma keek me even aan en liet haar boek zakken op haar schoot. 'Het is ook niet niks wat je hebt meegemaakt lieverd' zei ze en ze was even stil. 'Wil je er morgen verder mee gaan?' vroeg ze. Ik schudde met mijn hoofd en sloot mijn ogen. 'Nee, ik moet het onder de knie krijgen. Als dit te lang gaat duren dan gebeurt er voorlopig ook niks met de Black Blood'. En Hidden Nightmare zou mij ook niet zo snel geloven als ik met een miezerig windje aankom zetten dacht ik.

Ik sloot me vervolgens helemaal af van de wereld en luisterde naar mijn ademhaling, dat was lucht wat ik inhaleerde. Lucht dat naar binnen ging en weer naar buiten. Zuurstof voor mij en anderen, voor de dieren. Wind wat zeilboten liet varen en voor stroom zorgde. Die stormen kon creëren, en zo ging ik maar door. Op zoek naar waarvoor wind nodig was, wat het deed of vernietigde.

Ondertussen voelde ik de wind om me heen en probeerde ik het te sturen met mijn gedachte. Ik wilde het gras doen laten bewegen, de bladeren erdoor horen ritselen, de windwijzer verderop op een dak als een gek laten rondraaien, ik wilde één zijn met de wind. Langzaam werd ik me weer bewust met wat er om me heen gebeurde.

Roedelleden die buiten stonden te praten, die de auto pakte om boodschappen te doen in een dorp die kilometers verwijderd lag hiervan, oma die een bladzijde omsloeg. En terwijl ik weer echt luisterde met mijn oren, bleef ik de wind in de gaten houden. Ik opende mijn ogen en stuurde het een bepaalde richting op. Ik wilde me zo vrij voelen als de wind en liet me als het ware meevoeren richting het bos.