White Midnight

White Midnight - 3.

* Waar we gebleven waren bij hfst 2 *

'Die is er' zei oma. 'Maar voordat we bij hun aanbellen gaan jij en ik eerst nog verder trainen want je zal je gave nodig hebben'. Ik keek haar even aan. 'Want?' vroeg ik. 'Die roedel is de Hidden Nightmare, een roedel waar jij ook mee te maken heb' gaf ze aan. 'Ik?' en ik wees naar mezelf. 'Ik heb van ze gehoord maar ik ken daar niemand hoor'. 'Klopt, maar iemand die daar is weet wel van jou en jij eigenlijk ook van haar' vertelde ze. Oké, nou werd ik nieuwsgierig.

'Wie dan?' vroeg ik. 'Zij is ook een nakomeling van de Midnight Arrow, eentje die onder jou staat als we naar voorouders kijken. Degene die die geweldige persoonlijke eigenschappen van haar over, over, over' en ze maakte een gebaar van dat het nog verder is dan dit, 'grootvader heeft overgenomen. Degene die beheerst over donder en bliksem'. Oh, oké, dan kan dit nog heel gezellig worden dacht ik sarcastisch.

White Midnight – 3.

Nadat we dat gesprek hadden was Lindsey bellen het eerste wat ik ging doen. Meteen werd er opgenomen door Jack. 'Godzijdank je bent er weer, we maakte ons hier allemaal vreselijk zorgen' zei hij bezorgd. Op de achtergrond hoorde ik allerlei geluiden en voor ik het wist had ik Lindsey aan de telefoon. 'Alex! Ik zei nog dat je voorzichtig moest zijn! En dan krijgen we een belletje van Evan met dat je een ongelukje gehad had. Een ongelukje bleek een ongeluk te zijn! Doe dat nooit weer!' riep ze bijna door de telefoon heen. Ik moest de telefoon van mijn oor afhalen zodra zij begon te praten, Evan keek me moeilijk aan.

Wat heb je in hemelsnaam gezegd hé?  vroeg ik hem.

Ik probeerde het nieuws wat te verzachten, minder erg over laten komen.

Nou dat heb je dan goed aangepakt  stuurde ik droog zijn kant op.

Hij haalde alleen maar zijn schouders op. 'Het is al goed Lindsey, ik ben er nog. Het is niet dat ik bijna dood ging of iets in die trant'. Ik keek Evan aan die één wenkbrauw optrok.

Het was anders aardig kantje boord hoor.

'Ben je nu helemaal in orde?' vroeg ze bezorgd. 'Mijn schouder is nog een beetje pijnlijk bij sommige bewegingen maar voor de rest ben ik in orde. Het zal niet lang meer duren en dan is het geheeld' antwoordde ik. Dan zal het een aandenken zijn aan die klootzakken, nu maar hopen dat de gedachte aan een taser snel zal verdwijnen. 'Evan zei dat het de Black Blood was'. 'Klopt, ze zorgen nu hier voor problemen. Blijkbaar heeft de leider nieuwe volgelingen erbij gekregen, ze zijn ook nog groter dan bij ons. Toen ze mij gevangen hielden vroegen ze mij om informatie omdat ik ehm...' ik keek Evan weer even aan. Ik had haar hier nog helemaal niet over gesproken, het was er een beetje bij ingeschoten. Hij gebaarde naar achter.

Moet ik even gaan?

Ja, graag, dankje.

'Omdat je wat' vroeg ze. 'Je weet dat we de link hebben en dat ik een beetje raar ruik hè? En al die andere dingen bij mij. Oma heeft het één en ander verteld wat te maken heeft met mij, mam en haar. Het blijkt dat wij afstammen van een hele oude roedel, de eerste roedel genaamd Midnight Arrow. Om het verhaal even kort te maken, er waren vier dochters die alle vier iets bijzonders konden. De ene kon de grond laten beven, de ander de wind beïnvloeden en de andere twee donder en bliksem en regen. Wij stammen af van degene die de wind kon beïnvloeden. De leider van de Black Blood stamt af van de rivaliserende stam toentertijd en wilt afmaken waar zijn voorouder ooit aan begonnen was. De mensen verzamelen die die krachten hadden. Hij wist van mij af en vroeg naar de andere drie'. Ik hield het hier nog even bij en wachtte Lindsey's reactie af.

'Jij bent... jij kan de wind beïnvloeden?' vroeg ze zachtjes. 'Ja, dat kan ik. En het reageert goed op emoties dus als ik eraan terug denk dan heb ik al eens eerdere momenten gehad waarop ik de wind beïnvloedde'. 'Wauw... dat is gewoon... wauw' fluisterde ze bijna. 'En dat is nog niet alles' ging ik verder. 'Nog meer?' vroeg ze. 'Nog meer, nog grootser' gaf ik aan en was even stil. 'Oké, wat is het'.