19: Lunch at Newton's

46 3 9
                                    

JASPER

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

JASPER

Most of the time, our heart and mind would not agree with each other when we encounter a situation that confuses us, but this time, they are both screaming the same thing.

It has been a day since the encounter with Anthony. I still can't figure out why I saw nothing but the two of us in the moon with its glitters around us. Hindi ko alam. Marahil ay dahil lang sa gutom ako noong mga oras na 'yon. Dahil na rin siguro sa pagod kaya kung anu-anong bagay na ang nakikita ko.

I should rest, but I won't. Back to reality na. Kailangan ko nang bumalik sa pag-aaral. In a few more days ay gaganapin na ang quiz bee competition, and I'm still on the half part of the book. I need to read at least a hundred pages today since we have a four-hour vacant after Mr. Suico's class in our subject Rizal.

Pumasok na ako sa klase. Pinilit ko ang sariling ituon ang isip at atensyon sa dini-discuss ni sir, pero tila nakadugtong ang puso't isip ko sa nangyari kahapon. I am now touching my pen, but all I can feel was Anthony's arms holding me, preventing me from stumbling in front of him as a water balloon hit my nape.

Kahit pa lakihan ko ang mga mata ko ay hindi ko talaga magawang makinig sa sinasabi ni sir. Babasahin ko na lang siguro mamaya ang na-tackle ngayon sa period niya. Wala talaga kasing pumapasok sa utak ko. It seems like it was preoccupied by something that I know, but I won't accept what.

Hay. Hindi ko na talaga alam. Gulong-gulo na ang isip ko, at pagod na akong pakiramdaman ang malakas na pagkalabog ng dibdib ko tuwing inaalala ang nangyari kahapon.

The moment that the bell rang, I stayed at my place and let my classmates leave the area. Sumukob ako at ipinikit ang aking mga mata. I let the air-conditioned breeze hit my body from the back, and I dived into the dreams that I haven't been seeing for days because of lack of sleep.

Maybe a little nap would help?

Nagising ako nang may maramdamang mainit na daliri na biglang dumikit sa aking kamay. When I raised my head, I saw someone in front of me. Nakasukob din siya sa isang armchair na nakaharap sa akin, at dahil nga nakalabas ang isa sa mga kamay niya ay tumama ito sa akin na nakalabas din.

Who's this?

Oh, it's Vince. It's really him because I know his physiques so well that I could recognize him by shadow alone.

What is he doing here in our room? Hindi ba dapat nasa building siya ng department nila?

Gusto kong masagot ang libu-libong mga tanong na bumabagabag sa isip ko ngunit ayoko namang gisingin siya lalo pa't tila mahimbing ang tulog ng tao. I can take a little sneak peek at his eyes from here. Chinito talaga si Vince. Kahit pa natutulog ay pansin mo ang pagiging mestizo niya. Also, his brows are thick, just like his eyelashes that are jet-black in color.

Glitters of the MoonTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon