" ငါ အနက်ကြီးမသွားဖို့ ပြောပေမယ့် ဆရာမက သွားတာမသိလိုက်ဘူး သူကြွက်တက်ပြီး ရေနစ်တာလား မသိဘူး "
တာ အရမ်းစိတ်ပူပြီး အုန်းသီးကိုပါ လွှင့်ပစ်ပြီး လေရဲ့အလျင်အတိုင်းပြေးလာသည်။ အမြန်ဆုံး သူမကို ပွေ့ချီလာရသည်။
" ဆရာမ ဆရာမ......"
သူမ နိုးမလာပေ တာ အရမ်းစိတ်ပူသွားသည်
" ပြောတော့ သူလက်နာနေတယ်ဆိုပြီးသူရဲ့အချစ်ကိုကျ ချီလိုက်တာများ ငှက်မွှေးကျနေတာပဲ "
တာ ကြိုးစားကြည့်ပေမယ့် လုံးဝမရပေ နောက်ဆုံး အရေးပေါ်အသက်ကယ်နည်းအတိုင်းပဲ သူမရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းရှိုက်လိုက်မိသည်
အခုမှပဲသူမက ရေပြန်ထွက်ပြီး သတိရလာတော့သည်
" ကလေး........"
သူမ သတိရလာလို့ တာ စိတ်အေးရသည်
" ပြန်ရအောင် " တာသူကို ပွေ့ချီလိုက်သည်
တာ တို့ ရေစိုနေသည်အတွက် နှစ်ယောက်လုံး အဝတ်လဲလိုက်ရသည်။
" ဆရာမ အဆင်ပြေရဲ့လား တာ အရမ်းစိတ်ပူသွားတယ် "
" ပြေပါတယ်ကွယ် "
ကုတင်ပေါ်မှာထိုင်နေတော့သည်
" တာ့ကိုစိတ်ဆိုးနေသေးလား "
တာလည်းသူဘေးနားကိုအရဲစွန့်ကာထိုင်မိသည်
" ဘယ်သူကဆိုးတယ်ပြောလို့လဲ ဒီကသဝန်တိုလို့ဟာကို လာမချော့ဘူး ပစ်ထားတယ် ကလေးစုတ် "
ဟုဆိုပြီး တာ့ ရင်ကိုသူလက်နဲ့လာထုသည်
" သူပဲရှောင်နေပြီတော့ တာကတော့ တာ့ကို မုန်းသွားပြီထင်နေတာ "
ကိုယ်ချစ်ရတဲ့ကလေးမလေး မျက်ရည်တွေဝဲသွားသည်
" မမုန်းပါဘူးနော် ဘယ်တုံးကမှ မမုန်းခဲ့ဖူးဘူး "
မမုန်းဘူးပြောမှ ငိုနေသောကလေးမကို မျက်ရည်တွေသုတ်ပေးရသည်
" မမုန်းပါဘူးဆို ဘာလို့ငိုနေတာလဲ မငိုနဲ့နော် "
" ဒါဆို ခွင့်ပြုမယ်မလား "
သူ မျက်ဝန်းကမျှော်လင့်ချက်တွေအပြည့်နဲ့ခွင့်တောင်းသည်
" ဘယ်ကိုလာကိုင်တာလဲ "
" လက်ကိုပဲ ကိုင်တာလေ "
