Office 322

7. Α & Α

Αχιλλέας

Βότκα κεράσι. Τι σκατα έπινε αυτή η γυναίκα;

Γρύλισα ακούσια όταν είδα τα χείλη της σχηματισμένα στο στόμιο του ποτηριού. Τα ίχνη του κόκκινου κραγιόν της σε συνδυασμό με το άρωμα του διάφανου υγρού έκανε τη φαντασία μου να οργιάζει. Άφησα το ποτήρι με λίγη παραπάνω δύναμη απ' ότι έπρεπε και είδα την ξανθιά δίπλα μου να αναπηδά από την τρομάρα της. Παρήγγειλα ένα ουίσκι σκέτο και το ήπια μονορούφι. Έκαψε τα σωθικά μου αλλά ήταν ό,τι χρειαζομουν εκείνη τη στιγμή. Είδα από μακριά τον Μένιο να μου κάνει νόημα να πλησιάσω και παίρνοντας το ποτήρι μου πήγα προς το μέρος του.

" Καλώς τον!" Αναφώνησε.

Έπλεξα το χέρι μου στο δικό του για χειραψία και τους υπόλοιπους τους χαιρέτησα απλά με ένα νεύμα του κεφαλιού μου. Το βλέμμα του γελοίου του Στρατή με έκαιγε στην πλάτη αλλά επιδεικτικά τον αγνόησα όπως έκανα τόσα χρόνια.  Η γυναικεία παρέα  εδώ και ώρα είχε απομακρυνθεί από την ανδρική.
 
Κάθισα σε μια θέση όπου είχα οπτική επαφή με την Αριάδνη. Ήθελα λίγο να παρατηρήσω τις εκφράσεις της και τις κινήσεις της.

Γελούσε με τις φίλες της, έπινε και χόρευε. Είχε πλήρη άγνοια για τα ανδρικά βλέμματα πάνω της, όπως και το αγόρι της. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι του έβρισκε. Το κόκκινο έως πορτοκαλί μαλλί του ήταν αρκετά αποκρουστικό για τα γούστα μου και ερχόταν σε αντίθεση με τα δικά της σκούρα μαλλιά. Τα σμαραγδένια μάτια της της προσέδιδαν μια εξωτική ομορφιά.

Ακόμη θυμάμαι την πρώτη φορά που τα αντίκρισα. Είχα χαθεί στο πράσινο και την κοιτούσα μαγεμένος μέχρι που άνοιξε το στόμα της.

Σαν να με κατάλαβε ότι είχα σαλεψει ξανά εμπρός στα κάλλη της, με κοίταξε ερωτηματικά με ανασηκωμένο φρύδι. Σήκωσα το ποτήρι μου ελαφρά χαμογελώντας ,όπως ξέρω μόνο εγώ ότι την εκνευρίζει, και σηκώθηκα αφού το κατέβασα μέχρι τον πάτο.

Όταν τελικά κατάφερα να βγω έξω και να αναπνεύσω τον χειμωνιάτικο αέρα που  χτυπούσε όλο το κορμί μου, έσφιξα την γροθιά μου και υποσχέθηκα ένα πράγμα στον εαυτό μου.

Η Αριάδνη Ιωάννου θα μου το πλήρωνε. 

Αριάδνη

" Καλημέρα κα Ιωάννου! " Η χαριτωμένη αλλά φλύαρη και αρκετά περίεργη Όλγα αναφώνησε μόλις με είδε να βγαίνω από τις πόρτες του ασανσέρ.

" Καλημέρα! Η Δανάη είναι μέσα;"

" Μέσα είναι και σας περιμένουν ήδη."

Άνοιξα την πόρτα του γραφείου και αντίκρισα το κλειδί που θα μου άνοιγε όλες τις πόρτες της επιτυχίας. Τον Λυκούργο Καρυωτη.

Χαμογέλασα και έσπευσα να συστηθω.

" Η Αριάδνη Ιωάννου είναι η καλύτερη δικηγόρος μας. Πιστεύω έχεις διαβάσει το βιογραφικό της και είμαι σίγουρη ότι έχεις ακούσει για την φήμη της" συμπλήρωσε το αφεντικό μου.

" Φυσικά " απάντησε ο μεσήλικας άνδρας. " Γι αυτό βρίσκομαι εδώ. Πρέπει οπωσδήποτε να κερδίσω την δίκη για να πάρω την επιμέλεια των παιδιών μου. Δεν τα θέλω ούτε λεπτό δίπλα στην υποκρίτρια μάνα τους."

" Μην ανησυχείτε" τον καθησυχάσα. "Δουλεύω ήδη πάνω στην υπόθεση. Ένα στοιχείο μόνο μου αρκεί για να αποδείξουμε τι είδους γυναίκα είναι. Αλλά πρέπει να είναι κάτι δυνατό που δεν θα χωρά αμφιβολία. Πού θα την ξεμπροστιασει ώστε οι ένορκοι να πάρουν το μέρος μας."

" Σας εμπιστεύομαι κα Ιωάννου" μου είπε ειλικρινά λίγο πριν αποχωρήσει. "Οι ελπίδες μου είναι σε εσάς. Ό,τι χρειαστείτε, μην διστάσετε να επικοινωνήσετε. Ό,τι ώρα κι αν είναι!" Έσφιξα το χέρι μου στο δικό του ως εκτίμηση για την εμπιστοσύνη του και ανακουφισμένη έπεσα πίσω στην καρέκλα μου κοιτώντας το αφεντικό μου.

" Συγχαρητήρια. Η υπόθεση είναι δική σου. Αύριο φρόντισε να είσαι νωρίτερα εδώ. Έχω να ανακοινώσω κάτι που σε αφορά. " Περίμενα την Δανάη να συνεχίσει αλλά δεν το έκανε.

Όλη την υπόλοιπη μέρα προσπαθούσα να φανταστώ τι ήταν αυτό που ήθελε να πει και με αφορούσε. Τι ήταν αυτό που μπορούσε να περιμένει μέχρι αύριο και έπρεπε να ανακοινωθεί σε όλους. Ρώτησα μερικούς συναδέλφους αλλά κανείς δεν ήξερε κάτι. Μέχρι και την Μένιο είχα βάλει να ψαρέψει την Όλγα,που ήταν το δεξί χέρι της Δανάης, αλλά και εκείνη είχε πλήρη άγνοια επί του θέματος. 

Η διάθεση μου είχε χαλάσει πολύ γρήγορα. Την μυστήρια συμπεριφορά της διευθύντριας μου μόνο εγώ την έβρισκα ανησυχητική και αυτό δεν με καθησύχαζε καθόλου.

Και είχα δίκιο.

Γιατί η ζωή επιφυλάσσει εκπλήξεις.

Μια στιγμή αρκεί για να καταστρέψει όλα αυτά που χτίζουμε με κόπο.

Μια ματιά αρκεί για να φέρει το χάος στην ήρεμη ζωή μας.

Και μια φωτιά να γίνει πυρκαγιά έτοιμη να κάψει τα πάντα στο διάβα της.