Office 322

2. Αριάδνη

Με αέρα νικήτριας ανέβηκα τα σκαλιά του τετραώροφου δικηγορικού γραφείου " Κανελλάκη" . Η Λίνα με ένα μεγάλο χαμόγελο σηκώθηκε από το σταντ της υποδοχής που δουλεύει για να με χαιρετήσει.

" Συγχαρητήρια, Αριάδνη", μου ευχήθηκε και ανταπέδωσα το ειλικρινές χαμόγελο της. " Σε μία ώρα στο γραφείο μου" της είπα χωρίς να σταματήσω καθόλου και διέσχισα το διάδρομο που οδηγούσε στο ασανσέρ. Ήταν μια κουραστική μέρα αλλά άξιζε.

Πάτησα το κουμπί για τον τρίτο όροφο και περίμενα χτυπώντας ρυθμικά το τακούνι μου στο άσπρο πλακάκι καθώς σιγοτραγουδούσα  το ' Χειρότερη να είναι η κάθε σου ημέρα'. Διαχρονικό τραγούδι και το μότο μου κάθε φορά που συναντούσα τα μούτρα του. Χάιδεψα το κουμπί του τετάρτου και χαμογέλασα ονειροπαρμένη. Λίγο ακόμη και θα το πατήσω κι αυτό . Αν βέβαια, καταφέρω να κερδίσω την υπόθεση του Λυκούργου.

Περνούσα βιαστικά όλες τις στολισμένες πόρτες και σταμάτησα στην δική μου. Στο γραφείο 322 που δεν είναι καθόλου μέσα στο πνεύμα των Χριστουγέννων.
Και αυτό γιατί όχι ότι δεν λάτρευα τις γιορτές απλά μετά τον θάνατο των γονιών μου δεν είχα την ίδια όρεξη και λαχτάρα. Αν ήθελα όμως την προαγωγή, έπρεπε να στολίσω. Εντάξει, η θέση μου δεν εξαρτώνταν από αυτό αλλά η βιτρίνα είναι το παν σε αυτή τη ζωή. Και για εμένα ήταν η δουλειά μου.

Το δικηγορικό γραφείο που δούλευα είχε ένα καλό όνομα στον χώρο και μετά την αποφοίτησή μου όταν έγινα δεκτή ως ασκούμενη, έβαλα τα δυνατά μου για να ενταχθω μόνιμα στο δυναμικό του. Εδώ μέσα έχτισα όλα όσα είμαι. Την προσωπικότητα και τις ικανότητες μου. Στάθηκα δίπλα σε μεγάλα ονόματα και όπως με είχε συμβουλεύσει το πρώην μου αφεντικό και πατέρας του νυν , άδραξα την ευκαιρία και αποκόμισα αρκετά ώστε να φτιάξω το επαγγελματικό μου προφίλ. Ο Γεράσιμος Κανελλάκης πίστευε σε εμένα και μου μετέδωσε την σιγουριά που χρειαζομουν για να τα καταφέρω στον ανδροκρατούμενο χώρο.

Κάθισα στην δερμάτινη καρέκλα μου και έριξα το βλέμμα μου στην κορνίζα των γονιών μου. Τους έχασα στα δεκαεννιά μου ,σε μια ευαίσθητη ηλικία. Σε μια ηλικία που ήμουν έτοιμη να ανοίξω τα φτερά μου και να κάνω τα πρώτα βήματα μακριά από την αγκαλιά τους. Ήταν τραγικό πλήγμα για εμένα ο χαμός τους. Ήταν η μόνη μου οικογένεια. Ήμασταν οι τρεις μας και ποτέ δεν μου είχε λείψει τίποτα παρόλο που η μαμά μου δούλευε σε ζαχαροπλαστείο και ο μπαμπάς μου ήταν λογιστής. Ο αγαπημένος μου μπαμπάς, ο οποίος ήταν πρόθυμος να βρει και δεύτερη δουλειά ώστε να ανοίξω το δικό μου γραφείο.

Χαζεψα για λίγο τη μορφή της μητέρας μου. Ήταν πολύ όμορφη γυναίκα με τα μακριά ξανθά μαλλιά της και τα ψηλόλιγνα πόδια της. Το χαμόγελο δεν έφευγε ποτέ από το πρόσωπο της ακόμη κι όταν ήταν λυπημένη. Ο πατέρας μου την λάτρευε για την αγνή καρδιά της αλλά και για τα γλυκά γαλάζια μάτια της τα οποία κληροδότησε σε εμένα. Αν δεν ήθελα να βάλω τα κλάματα, έπρεπε να αφήσω στην άκρη την κορνίζα. Κάτι που το έκανα. Σήμερα έπρεπε να γιορτάσω γιατί ήμουν ένα βήμα πριν το όνειρο μου γίνει πραγματικότητα.

Να καθίσω δίπλα στην διευθύντρια και να τσακίσω τον Αχιλλέα Γεωργίου.