Office 322

21. Αριάδνη

Αντίο αγάπη διχασμένη, αντίο αγάπη δυνατή.....

Αριάδνη

" Φεύγουμε;" Ζήτησα από το αγόρι μου με το που επέστρεψα από την τουαλέτα.

" Ναι. Είσαι εντάξει; Φαίνεσαι ταραγμένη."

Ήμουν σίγουρη ότι τα μάγουλα μου ήταν κόκκινα όχι μόνο από αμηχανία αλλά και από τον βιαστικό οργασμό που είχα βιώσει μέσα στην τουαλέτα ενός καφέ από έναν άνδρα που δεν ήταν αυτός που στεκόταν απέναντι μου.

" Είμαι ταραγμένη από την συζήτηση μας προηγουμένως. Μην αρχίσεις να ζητάς εξηγήσεις πάλι.  Φεύγουμε τώρα;"

Ο Στρατής  ανασήκωσε τους ώμους του και γύρισε για να βγει από το μαγαζί. Πριν τον ακολουθήσω, πήρα μια αργή, σταθερή ανάσα, πέρασα τα δάχτυλά μου μέσα από τα μαλλιά  για να βεβαιωθω ότι δεν ήταν μια πλήρης καταστροφή και μετά έσφιξα το παλτό γύρω μου για να καλύψω τυχόν σημάδια. Δεν μπόρεσα να μην κοιτάξω πίσω καθώς περνούσα την πόρτα, βλέποντας μια λάμψη από τα ξανθά μαλλιά του να ξεπροβάλλουν από το μπάνιο.

Καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής πίσω στο σπίτι, ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου. Ο Στρατής μου μιλούσε ασταμάτητα, κυρίως για τον εαυτό του και την δουλειά του για αυτό το διάστημα που έλειπε και δεν είχαμε επικοινωνία. Ευτυχώς,  φαινόταν να είχε ξεχάσει τη διαμάχη μας για τον Αχιλλέα αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να τον κρατήσω κι εγώ έξω από το κεφάλι μου. Προσποιουμουν ότι ενδιαφερομουν για αυτά που έλεγε ενώ απαντούσα μηχανικά και μονολεκτικά στα περισσότερα.  Ένιωθα την ενοχή να με τρώει και δεν μπορούσα να εξομολογηθώ πώς τον είχα απατήσει δύο φορές έως τώρα με τον εχθρό του.

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά Στρατή. Και εγώ ξέρεις, όσο έλειπες εσύ, ήμουν απασχολημένη. Με τον Αχιλλέα Γεωργίου. Τον άνθρωπο που απεχθάνεσαι περισσότερο από όλους στον πλανήτη. Περάσαμε αμέτρητες ώρες μαζί και σαν να μην έφτανε αυτό, έκανα μαζί του το καλύτερο σεξ της ζωής μου.

Ναι. Δεν μπορούσα με τίποτα να του πω αυτό.

Ένιωθα τα δάκρυα να έρχονται και μόνο στη σκέψη να παραδεχτώ την προδοσία μου. Πώς μπόρεσα να το κάνω αυτό; Ο Στρατής ήταν όλη μου η ζωή, ο έρωτας μου. Πώς γίνεται να τα ξέχασα όλα αυτά απλά με ένα άγγιγμα του Αχιλλέα. Ενός άνδρα που από την πρώτη μέρα με μίσησε στο σχολείο λόγω της διαφορετικής μας κοινωνικής τάξης, που με κοίταζε με αηδία όταν περνούσα δίπλα του,  που δεν ήθελε τίποτα περισσότερο από εμένα και μου συμπεριφέρθηκε σαν να ήμουν μια τυχαία που γνώρισε ένα βράδυ.

" Λοιπόν, δεν θα ανοίξεις την πόρτα;"

"Ε, ναι. Αφαιρέθηκα." Ξεκλείδωσα γρήγορα και μπήκαμε μέσα στο διαμέρισμα μου. Ευτυχώς τον Σούγκαρ τον είχα στο μπαλκόνι γιατί ο Στρατής δεν τον ήθελε να τριγυρνάει μέσα στο σπίτι.

" Πεινάς;" τον ρώτησα ενώ έβαζα ένα ποτήρι νερό γιατί ένιωθα το στόμα μου στεγνό.

" Πεινάω ", μου απάντησε με ένα μειδίαμα σχηματισμένο στα χείλη του, " αλλά για εσένα."

Πριν το καταλάβω,  τα χείλη μας ήταν μπλεγμένα. Το άγγιγμα του ήταν οικείο, η αγκαλιά του λες και βρισκόμουν στο σπίτι μου και θα έπρεπε να ήμουν χαρούμενη αλλά καθώς η γλώσσα του γλίστρησε αργά από τα χείλη μου και τα χέρια του ταξίδεψαν στη μέση μου για να βρουν τις καμπύλες των γοφών μου, ένιωσα... ένα τίποτα.

Ήμουν διχασμένη. Από την μία ήταν ο άνδρας που με αγαπούσε όσο τίποτα άλλο. Και ήταν επίσης, και ο άνδρας που υποτιμούσε την δουλειά μου , που ήθελε περισσότερα από αυτά που μπορούσα να του δώσω. Πού αμφισβητούσε την απόφαση μου να περιμένω μέχρι να νιώσω την κατάλληλη στιγμή να κάνω οικογένεια και που χρειαζόταν για σύντροφο κάποια που να μοιάζει στην μητέρα του.

Με τράβηξε στο κρεβάτι,  του ανταπέδωσα τα φιλιά με μισή καρδιά ενώ προσπαθούσα να κρατήσω μακριά τα δάκρυα. Ήθελα απλώς να τελειώσει αυτό.

Και κάπου εκεί στο μονόπλευρο πάθος που ζούσε, ο Στρατής κατάλαβε τον ενδοιασμό μου και σταμάτησε κοιτάζοντας με με ανησυχητικό βλέμμα.

"Τι συμβαίνει με εσένα, Αριάδνη;"

"Εγώ... Είμαι απλώς κουρασμένη, νομίζω." Απάντησα σκουπίζοντας τα μάτια μου.

" Λες ψέματα. Γιατί είσαι διστακτική;"

" Μετά τα όσα ειπώθηκαν μεταξύ μας εκείνη τη μέρα, μου είναι δύσκολο να φέρομαι σαν να μην έγινε τίποτα. Δεν μπορώ αμέσως να..."

" Έκανα πολύ λάθος που ήρθα. " Σηκώθηκε και άρπαξε τα πράγματα του.

" Στρατή, σε παρακαλώ", φώναξα με λυγμούς. "Μην φεύγεις".

" Σταμάτα, Αριάδνη! Σταμάτα να προσποιείσαι ότι με θέλεις εδώ.  Δεν με πείθεις και σίγουρα δεν πείθεις τον εαυτό σου. Είναι φανερό πως η σχέση μας έχει αλλάξει. Εγώ επέστρεψα πίσω αλλά μάλλον εσύ χρειάζεσαι χρόνο για να αποφασίσεις τι θέλεις."