Office 322

6. Αριάδνη

Αριάδνη

Οι Παρασκευές είναι για χορό, ποτό και ξενύχτι.  Έχει καθιερωθεί μεταξύ μας και δεν αλλάζει για κανένα λόγο. Όσο δύσκολη κι αν είναι η μέρα, το βράδυ μας αποζημιώνει.

Άνοιξα την ντουλάπα μου  για να βρώ τι θα έβαζα και πέταξα όλες τις επιλογές μου σε μια στοίβα πάνω στο κρεβάτι. Κόκκινο και μαύρο. Τα πιο ασφαλή χρώματα. Λευκό και πράσινο, για ιδιαίτερες περιστάσεις. Ζύγισα τα χρώματα και κατέληξα στο πράσινο. Άπλωσα το κόκκινο κραγιόν μου, πέρασα τα δάχτυλα μου μέσα από τις ατίθασες μπούκλες μου και φόρεσα τις γόβες μου.

Μετά από δύο κοκτέιλ  το κεφάλι μου γύριζε. Η θερμοκρασία του σώματος μου είχε φτάσει στα ύψη από τον χορό. Κοίταξα δίπλα μου την Λίνα η οποία δεν είχε σταματήσει να χορεύει ούτε για ανάσα και δεν μπόρεσα παρά να την θαυμάσω. Έιχε βάλει τα δυνατά της να τραβήξει την προσοχή του ξανθού κεφαλιού απέναντι ο οποίος παραδέχομαι ότι ήταν αρκετά ζόρικος. Κάτι που της άρεσε, γιατί λάτρευε να ήταν η κυνηγός σε μια σχέση.

Κάθισα στο μπάρ και ζήτησα λίγο νερό. Το ήπια σχεδόν μονορούφι και το μετάνιωσα όταν η Στέλλα μου ψιθύρισε ότι κάποιος με κοίταζε. Σαν χαζή, άνοιξα τα μάτια μου διάπλατα και έψαξα τριγύρω μου για τα μάτια που ήταν στραμμένα πάνω μου. Και όταν τελικά συνάντησα τις φουρτουνιασμένες θάλασσες του, ευχήθηκα να μην το είχα κάνει. Αστραπιαία γύρισα το κεφάλι μου από την άλλη μεριά και έπλεξα τα δάχτυλα μου μεταξύ τους. Ήδη ένιωθα τον ιδρώτα να τα διατρέχει και το στομάχι μου να γίνεται κόμπος. Πήρα τρεις βαθιές ανάσες από αυτές που μου έμαθε ο ψυχολόγος μου και προσπάθησα να ηρεμήσω. Το ποτήρι με το νερό αντικαθίσταται από βότκα κεράσι που την άφησε μπροστά μου ο μπάρμαν μαζί με μια χαρτοπετσέτα. Του χαμογέλασα παρόλο που ήξερα ότι δεν είχε ελπίδα και πλησίασα χαλαρή την παρέα μου.

Αναρωτιόμουν το δαχτυλίδι στο χέρι μου δεν το είδε; Ή απλά προτίμησε να το αγνοήσει;

Ένιωθα την ματιά του να με καίει στην πλάτη αλλά δεν τόλμησα να γυρίσω. Μπορεί στην δικαστική αίθουσα να φαινομουν αγέρωχη αλλά όπου υπήρχε ποτό και νικοτίνη οι άμυνες μου έπεφταν. Και δεν ήθελα με τίποτα να το καταλάβει. Έκλεισα τα μάτια μου, άφησα την μουσική να με καθοδηγήσει και κουνήθηκα αργά στο ρυθμό της.

" Για δες ποια είναι εδώ;" Η ανάσα του ζεστή χτύπησε στο αυτί μου καθώς ψιθύρισε σε αυτό. Ήταν πολύ κοντά μου, πίσω μου, αλλά δεν με αγγιζε. Άνοιξα τα μάτια μου και δεν είδα κανέναν από την παρέα μου. Έκανα να κινηθώ μπροστά, να απομακρυνθω αλλά η λαβή του δεν με άφησε. Με γύρισε ώστε να βρισκόμαστε μέτωπο με μέτωπο και ύστερα τα μάτια του έπεσαν στο δάχτυλο μου.

Σήκωσε το χέρι μου ώστε να βρίσκεται ανάμεσα μας και επεξεργάστηκε το κρύο μέταλλο. " Ώστε ο αστυνόμος σου έβαλε δαχτυλίδι." Δεν είναι ερώτηση αλλά συμπέρασμα. Με εκνεύριζε η σιγουριά του, πως αυτό το δαχτυλίδι ήταν από τον Στρατή. Πέρα από το δικαστήριο δεν με έβλεπε πουθενά αλλού και δη μαζί του. Πώς ήξερε ότι δεν είχα άλλο σύντροφο; Δεν με είχε ικανή να βρώ κάποιον άλλον;

" Πώς είσαι τόσο σίγουρος ότι είναι από εκείνον;" Τον ρώτησα περίεργη και εκείνος γέλασε.

Γέλασε μαζί μου.

Απομάκρυνα με δύναμη το χέρι μου από το δικό του και τον χτύπησα στο στήθος. " Γιατί γελάς; Σου φάνηκε αστεία η ερώτηση, Γεωργίου;"

" Ναι, Ιωάννου. Πολύ." Συλλαβισε την τελευταία λέξη. " Θες να μου πεις ότι κάποιος άλλος σου έδωσε αυτό εδώ;" Έπιασε ξανά το χέρι μου και ύστερα το άφησε να πέσει.

" Τι κάνεις εδώ;" Άλλαξα την κουβέντα αφού δεν είχε νόημα να απαντήσω σε κάτι που ήδη γνώριζε.

"Φαντάζομαι ότι και εσύ. "

" Να μην φαντάζεσαι τίποτα για εμένα, Γεωργίου!" Του υπενθύμισα γιατί ήταν μια συζήτηση που την είχαμε κάνει και στο παρελθόν.

" Ηρέμησε, Άρια. "

" Μην με λες έτσι!" Φώναξα όσο ήταν επιτρεπτό γιατί η εκκωφαντικη μουσική δεν βοηθούσε.

" Ηρέμησε. Ούτε σε φαντάζομαι ούτε σε ακολουθώ. Ο Μένιος με κάλεσε. Και ενώ το ήξερα ότι θα μου επιτεθείς, προτίμησα να έρθω. "

Ο Μένιος. Ο προδότης φίλος μου, ο οποίος μετά από μια σύντομη συζήτηση του και μερικά ποτά, αποφάσισε ότι τελικά είναι συμπαθητικός και πολύ όμορφος. Δεν ξέρω γιατί όλοι οι φίλοι μου μου το τονίζουν ιδιαίτερα αυτό το τελευταίο. Η ομορφιά του δεν  αλλάζει την γνώμη μου για το ποιόν του. Ευτυχώς, ο Στρατής συμφωνεί μαζί μου ότι τον βρίσκει αντιπαθητικό, ύπουλο και ανυπόφορο.

" Τότε γιατί δεν βρίσκεσαι με τον Μένιο και είσαι εδώ μαζί μου;"

" Σκέφτηκα να σε χαιρετήσω πρώτα", ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του και χαμογέλασε αυταρεσκα. Όμως, δεν με ήξερε καλά και το ηλίθιο γελακι του μπορούσα άνετα να του το κόψω.

" Στο δικαστήριο όμως τις προάλλες δεν περίμενες για να με χαιρετήσεις." Όπως το φαντάστηκα, το σαγόνι του σφίχτηκε και τα μάτια του πήραν την πολυπόθητη γκρίζα απόχρωση που λάτρευα. Ήταν η σειρά μου να χαμογελάσω και έφυγα από κοντά του αφήνοντας το ποτήρι της βότκας μου στο χέρι του.

Instagram: iamgeo1_wattpad