There for you{BxB}

9

Aren;

Burnumu sertçe çekip en son yanıma koyduğum peçete kutusunu bulmaya çalıştım elimi koltukta gezdirerek çünkü gözümü ekrandan ayıramıyordum. Gözümden firar eden bir damla daha yaşla dudaklarımı büzdüm. Ya ama niye animasyonları bu kadar üzücü yapıyorlardı ki?

Bir anda ekran donunca kaşlarımı kaldırıp elinde kumandayla duran Yaman abiye baktım. "Ne oldu ki Yaman abi?" Kumandayı ortada ki masaya bırakıp bedenini biraz daha bana döndürdü. Burnumu bir kez daha çektim hüzünle. "Ya Aren bilmem kaç kere izledin Coco'yu nasıl her seferinde ağlayabilirsin?" Kaşlarımı çatıp baktım ona. Ne yapayım bin defa da izlesem üzücüydü işte sahneler. "Ama görmüyor musun Yaman abi nasıl üzücü? Nasıl ağlamayayım?" Gözlerini yüzümde gezdirdi sakince. Büyük ihtimalle kıpkırmızı olmuştum ağlamaktan. "İyi de ben de senin böyle içten ağlamana üzülüyorum be Küçük bela." Yaman abi ela gözleriyle bana üzgünce bakınca biraz daha ağlayasım gelmişti nedense. Bedenimi ona döndürdüm hemen.

"Şey tamam özür dilerim Yaman abiciğim. Ben seni üzmek istemem hem bak ağlamıyorum hiç artık." Gözümden düşmek üzere olan yaşı aceleyle sildim hemen. "Kızamıyorum ki sana, bir şekilde aklımı çeliyorsun. Tamam yeter bugünlük bu kadar. Kalk uyuyalım hadi. Ben de hastayım zaten, yoruldum." Kafamı usulca sallayıp ayaklandım. O da benimle nirlikte koltuktan kalkıp televizyonu kapattı.

Yaman abi beni o kelimeyi söyleyip korkuttuğu için bu gece benimle uyuyacaktı. Aslında gelmesin ve Arda abinin benimle kalmasına izin versin diye çok ısrar etmiştim çünkü hem hastaydı hem de ben yine ona uykumda zarar vermekten korkmuştum ama o ısrar etmiş ve Arda abiye yaşımın tutmadığı ayıplı kelimeler söylemişti.

Merdivenleri ikişerli üçerli çıkıp odama girdiğinde Yaman abi de arkamdan gelmişti hemen. "Ben pijamalarımı giyeyim o zaman Yaman Abiciğim. Şey sen de üstüne bir şeyler giy abimin dolabından istersen." Utançla bakışlarımı ondan çektim hemen. Yaman abimin kocaaaman kasları vardı ve geceleri onları örtmeyi sevmiyordu. O yüzden uyurken tişörtsüz uyuyordu ama en son bunu yaptığında sırtını kanatmıştım. Bu yüzden üstüne bir şeyler giymesini söylemiştim. Hem ben tuhaf hissediyordum onu tişörtsüz görünce. Galiba benim kasım olmadığını için üzülüyordum.

"Tişörtle uyuyamıyorum ki ben Aren. Bakma sen olmasan eşofmanımı da giymem de." Son cümlede sesi kısıldı ve sonunda öksürüp boğazını temizledi. Şokla açıldı gözlerim kocaman. Çıplak mı uyuyorduuu?!!?!?!

"Şey o zaman tişörtünü çıkartabilirsin Yaman abi. Ama sadece tişörtünüü." Yaman abi bana bakıp hafifçe güldü. Ne yapayım ben utanıyorum çıplak insan görünce. Bakamam kii. Yaman abi tişörtünü hızlıca çıkarınca panikle arkamı döndüm ve koşar adımlarla pijamımı alıp banyoya girdim. Şey görmedim bir şey.

Yaman abi gibi olmak istiyordum hep aslında. Ela gözleri, esmer teni, kumral saçlarıyla çoook yakışıklıydı o. Yüz hatları keskindi ve kasları kocamandı. Bazen yakışıklılığı yüzünden yanında geriliyordum. Çünkü küçüklüğümden beri onun gibi olmak istemiştim. Ben ise tam tersiydim. Suratımı asarak bej rengi üzerinde kahverengi ayıcıkları olan pijamamı giydim hemen. Bir ara Yaman abiden kas yapmama yardım etmesini istemeliydim.

Banyodan çıkınca yatakta uzanan Yaman abiyle göz göze geldim. Zıplayarak yanına gittim ve onun gülüşleri arasında yatağa girdim. "Şey gece lambasını açar mısın Yaman abiciğim. Karanlıkta rahatsız oluyorum da." Yaman abi gece lambasını açınca ben de kumandayla odanın ışığını kapattım. Loş ışıkta yatakta dümdüz uzanmaya başladığımda midemin kasıldığını hissetmiştim. Yaman abiyleyken oluyordu işte bazen. Acaba öz abim değil diye garip mi hissediyordum? Geçen sefer birlikte uyuduğumuz da stresten yatağın en ucundan uyumuştum zaten ama yine de ona sarılarak uyanmıştım ve kıpkırmızı olmuştum çıplak göğsüne bakarak uyanınca.