Het paard dat moordde

draaien?

Een oorverdovend gepiep en geruis weerklonk. Was dat iets goed? Op den duur wist je niet meer wat goed en slecht was hier... Alles werd stil. Hazel zat in elkaar gedoken op de grond om het geluid tegen te houden en nu kwam ze langzaam omhoog met haar ogen knipperend tegen het felle licht. Het licht leek feller dan ooit maar dat kon ook komen doordat het licht nu tenminste weer aan was. Nu had ze op de juiste knop geduwd? Misschien kwam ze het pas na nog 5 proeven te weten. Waarschijnlijk wel. Ze gingen de kwelling niet stoppen als ze fout was en ze dachten waarschijnlijk dat als ze wist dat ze in de fout was gegaan ze moeilijker zou doen. Dat hadden ze mooi fout ! Hazel had zich voorgenomen om zoveel mogelijk paarden te redden ook al betekende het dat ze haar eigen leven zou moeten opgeven. Ondertussen hadden haar ouders en vriendinnen waarschijnlijk toch al een nep begrafenis geregeld want hoe lang zat ze hier niet al ? Op die vraag kon ze zelf niet antwoorden maar ze wist dat het 12 maart was als ze verdween dus als ze nu kon achterhalen welke dag het nu was , dat zou helpen. Ze merkte dat er veel geluid kwam vanachter het schuif. Pfft wat zal dat nu weer zijn ? 'ZEG HEB IK NU OP DIE JUISTE KNOP GEDUWD ENNEUH WELKE DAG ZIJN WE VANDAAG?' Het bleef stil. Dat had ze wel kunnen denken.Gekraak,gepiep en geruis allemaal door elkaar en dan sprong het scherm terug aan.'Zo curieus? Ooit vertellen we je wel het antwoord op die vragen maar voorlopig blijf jij daar maar zitten zonder iets te weten.' Hij lachte gemeen. Je weet wel zo als die slechteriken in films. Gekraak, geruis en gepiep en het scherm werd weer zwart. In tegenstelling tot het scherm werd de kamer steeds feller en hij begon te draaien. Was het nu echt of enkel haar verbeelding. NEE het was echt ze begon heviger te draaien en het licht werd steeds feller waardoor ze haar ogen moest toeknijpen en waardoor ze nog sneller haar evenwicht verloor.'Probeer nu maar eens niet over te geven.' Hazel voelde haar weinige eten toch al naar boven komen maar ze vermande zich. Ze ging op de grond zitten met haar hoofd tussen haar knieën wachtend tot dit voorbij was. Er leek geen einde aan te komen en wanneer het eindelijk stopte voelde zich zo duizelig dat direct als ze rechtstond ze ook direct terug lag te knuffelen met de grond. Ze dacht na toen ze nog op de grond lag.'Als de proef was om niet te kotsen, waarom krijgt ze dan zo weinig eten. Deze proef is niet zo goed doordacht.' Maar dat zei ze natuurlijk niet luidop. Stel je voor dat ze het opnieuw zou moeten doen! Nee, nu had ze nog hoop om hier uit te geraken en samen met Kumai wel te verstaan....

HEHE kben wel kei gemeen, nu weet je nog niet of ze op de juiste knop heeft geduwd. Graag gedaan :p om de spanning er in te houden e ;)