Het paard dat moordde

Nee!

'Wil je dit echt doen?! Ga je hier geen spijt van krijgen?! Wat als de politie je pakt ze waren hier daarjuist toch al?!'    'Ach ach, ja dat was de politie maar ik heb ze mooi om de tuin geleid dus van hen heb ik geen last meer. En spijt ? Nee zonder jullie heb ik geen probleem meer dat zou noc eens zalig zijn en ik ga stoppen met de paarden te vergiftigen dat wel maar jullie gaan sowieso klikken als ik jullie vrij laat dus daarmee.' Hazel moest hier uit zien te komen dus ging ze op zijn gevoel spelen.'Betekende die bijna kus dan niks voor jou ?'(omg tis... Zo voorspelbaar) Hij schudde zijn hoofd maar Hazel bespeurde iets van gevoel. Dus ze ging verder' Ik wou verder gaan met de kus maar ik kon het niet , je hebt waarschijnlijk al duizenden meisjes gezoend en ik nog nooit een jongen en hzt zou zo awkward geworden zijn.' Hazel keek naar beneden alsof ze beschaamd was. Tobias keek recht in haar ogen maar had een ijzige blik. Toen zijn ogen leken te verzachten hoorden ze sirenes. 'Shit' Tobias vloekte. Hij haalde uit met zijn mes maar miste Hazel net. Toen hij nog eens wou uithalen kneep Hazel haar ogen toe maar ze voelde niks. Ze hoorde wel gekreun en daarna iemand die wegrende. Toen ze haar ogen durfde open te doen zag ze Myrthe liggen op de grond met een grote plas bloed om haar heen. Ze kroop naar Myrthe heen en begon zachtjes te huilen. 'Make him pay' hoorde ze Myrthe nog zachtjes kreunen. Daarna sloot ze haar ogen en stopte haar ademhaling. Hazel schreeuwde het uit'NEEEEE MYRTHE !' Ze gilde nog een laatste keer zodat de politie Myrthe zou vinden en ging dan zelf opzoek naar Tobias. Met waterige ogen liep ze door het huis. Ook nog hopend dat ze Kumai zou tegenkomen. Ze bleef lopen en rondkijken. Niet dat ze zo veel zag maar ze bleef doorzetten. Ze zou wraak nemen voor Myrthe's dood.