បន្ទាប់ពីយំអោបគ្នាមួយស្របក់ធំនិងអង្គុយសម្រួលអារម្មណ៍ហើយ ជុងហ្គុក បង្រៀនអក្សរ ថេយ៉ុង យ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់និងអត់ធ្មត់បំផុត ចំណែកឯក្មេងល្អិតវិញក៏ខំរៀនណាស់ដែរទោះពិបាកក៏ដោយព្រោះគេចង់ចេះអាននិងចង់ចេះសសេរណាស់ ។
« ហេតុអ្វីធ្វើបែបនេះ នេះមិនមែនជាចរិតរបស់ឯងទេ រ៉េ » សូម៉ា ចូលមកក្នុងបន្ទប់ហើយក៏សួរទៅអ្នកម្ខាងទៀត ។
« បងក៏ដឹងថាលោកម្ចាស់មានឋានៈជាអ្វីនៅក្បែរគាត់មានគ្រោះថ្នាក់ច្រើនប៉ុណ្ណាមិនមែនពួកយើងមិនដឹងទេ » រ៉េវេន តបរួចហើយអ្នកស្តាប់ក៏យល់ពីទឹកចិត្តដូចគ្នាទើបរំកិលបាតជើងចូលទៅអង្គុយជិត ។
« តែបងជឿថាលោកម្ចាស់មិនបណ្តោយអោយគេមានរឿងអីទេ រ៉េ បងដឹងថាឯងបារម្ភពី ថេយ៉ុង ប៉ុន្តែចរិតរបស់ឯងចំពោះគេគឺអាចអោយគេពិបាកចិត្តនិងគិតច្រើន » សូម៉ា រៀបរាប់ពន្យល់មួយៗទើប រ៉េវេន នាងស្ងាត់មាត់មិនតប ។
មិនមែននាងមិនចូលចិត្ត ថេយ៉ុង ឡើយតែនៅក្បែរលោកចៅហ្វាយក្រុងថ្ងៃណាក៏រាប់ជាថ្ងៃចុងក្រោយរហូតដែរ នាងគ្រាន់តែបារម្ភមិនចង់អោយក្មេងដូចជាគេមានរឿងពាក់ព័ន្ធដល់ជីវិតដែលនៅមានអនាគតវែងឆ្ងាយទៀត ។
តែក្រោយស្តាប់ សូម៉ា និយាយហើយនាងក៏គិតម្តងទៀតស្របគ្នានិងគំនិតរបស់ សូម៉ា ដែលជឿជាក់យ៉ាងមុតមាំថា ជុងហ្គុក មិនអាចបណ្តោយអោយ ថេយ៉ុង កើតអីបានជាដាច់ខាត ។
« ជឿបងទៅចុះ »
« បែបនេះទើបគួរអោយស្រឡាញ់ » សូម៉ា ញញឹមឡើងច្បិចថ្ពាល់មានសាច់របស់ រ៉េវេន ទាញតិចៗរបៀបក្នាញ់ ។ មនុស្សមុខគួរអោយស្រឡាញ់សោះតែចូលចិត្តតែធ្វើមុខមាំស្មើររហូតហើយនាងច្រម៉ក់កំហូចនេះ ។
« ចុះបងស្រឡាញ់អត់ ? » រ៉េវេន សួរទាំងសម្លឹងមុខ សូម៉ា និងញញឹមព្រានដាក់ ។
« ដែលស្អប់ពីពេលណាមកទៅ »
« អ៊ីចឹងសុំថើបមួយមក »
« អត់ទេ មកថើបអីទៀតហើយ »
« ធ្វើដូចខ្ញុំមិនដែលថើបចឹង »
« មកពីឯងខូចលេងឈ្លៀតឱកាសកេងចំណេញលើបង » សូម៉ា និយាយទាំងថ្ពាល់ក្រហមតិចៗ ។ រ៉េវេន នេះច្រឡើមណាស់ពេលងូតទឹកជាមួយនាងលូកលាន់នាងតែញយនៅអោបនៅថើបទៀតហ៊ើយយ៎ពាក្យចចាមរ៉ាមថាលោកចៅហ្វាយក្រុងជាមនុស្សញៀនស្រីស្អាតនោះក្លែងក្លាយទេការពិតជា រ៉េវេន ទេដែលញៀននោះ ។
