IDC x8 :: Hyunjin

: ̗̀➛ 20

*Hyunjin'in ağzından*

Uzun ama çok da uzun olmayan uykumdan uyanalı 2 gün oluyordu. Benim için çok zor olan bu sürecin sonlarına yaklaştığım için mutluydum fakat bedenim kendine gelmeye başladığı için her yerim ağrıyordu.

Tabii ki bu hızlı iyileşmemin tek sebebi ailem, arkadaşlarım ve sevgilimdi. Evet, sevgilim. Ama yanlış olan bir şeyler vardı, ona çıkma teklifi edememiştim. Ben uyurken o bana etmişti..

Bu benim için kabul edilemez bir şeydi fakat bu bile yeterliydi benim için.

Her neyse!

Ben uyandıktan 1 gün sonra, yani dün, Felix, Jisung ve Haewon artık okula gitmek için hastaneden ayrılmışlardı. Her ne kadar Na Ra'ya da okula gitmesi için ısrar etsem de, yanımdan bir dakika bile ayrılmak istemiyordu.

Annem ve babam kendilerine kalmak için oda ayarlayıp, Na Ra için de ayarlamak istediklerinde bile "Hayır, ben Hyunjin'in yanında kalmak istiyorum." diyerek reddetmişti.

Uyandığımdan beri tüm bu yaşanılanlara inanamıyordum. Hastanelere düşmesem durum daha farklı olur muydu? diye düşünmeden edemiyordum. Belki de Na Ra bana asla itiraf edemeyecekti.

Tüm bu düşünceler beynimin bir köşesinde dolanırken kendimi dinlenebilmek için zorluyordum çünkü her yerim ağrıyordu.

Özellikle ameliyat yaramın ağrısı hiçbir şekilde geçmiyordu, bu kadar ağrının normal olmadığını düşünüp doktoruma söylediğimde ameliyatımın çok zorlu ve uzun geçtiğini, ağrıların gayet normal olduğunu söyleyerek beni rahatlamıştı.

Saat sabahın kaçına yaklaşıyordu bilmiyorum ama güneş doğmak üzereydi. Ben gözlerim kapalı bir şekilde uyumaya çalışırken, Na Ra elimi okşayarak beni izliyordu.

Ben uyurken bile o benim için uyanık kalıp sürekli beni izliyordu. Her dakika başı bir şeye ihtiyacım olup olmadığını sorup benimle ilgileniyordu.

Elimi okşarken bir anda bana yaklaştı ve sessizce konuştu. "Seni çok seviyorum." Konuştuktan sonra kafasını yatağıma koydu ve gözlerini kapattı.

O konuştuktan sonra gülümsedim ve kulağına yaklaştım. "Ben de seni çok seviyorum."

Ben konuştuktan sonra şaşırarak kafasını kaldırdı ve bana baktı. "Sen uyumamış mıydın?"

Güldüm ve ona doğru dönüp saçlarını okşamaya başladım. "Sen yanımdayken uyumaya bile odaklanamıyorum ki."

Bir şey söylemesine izin vermeden yatağımın kenarına kaydım ve yanıma uzanması için yer açtım. "Yanıma gel." İlk önce rahat edemeyeceğimi düşünerek vaz geçse de daha sonra gülümseyerek yavaşça yanıma uzanmıştı.

Üzerine yorganımı örttüm ve sımsıkı sarıldım. Daha bir hafta öncesine kadar bana bunları yaşayacağımı söyleseydiniz, muhtemelen size inanmazdım.

Ben ona sarılırken bana doğru döndüğünde gözleri dolmuştu. Endişeli bir şekilde yüzüne bakmaya başladığımda konuştu. "Hyunjin çok özür dilerim." Yine başlamıştık..

"Neden sürekli özür dileyip duruyorsun?" Bu kez endişeli surat ifademin yerini ciddi bir ifade almıştı.

"Çünkü kendimi suçlamayı bırakamıyorum."