GİRYÂN

DİLEMMA-13

Beklediniz ama değdi ,keyifli okumalar.

Düşünceler beynimin içini kemirip beni tüketene kadar durmuyordu elimden gelse hepsini koca bir balonun içine doldurup gökyüzüne salmak isterdim. Tükenmiştim tam manasıyla böyle hissediyordum kendimi, ruh halimi anlatacak kelimler yoktu, hoş beni anlayacak birileri de yoktu. Hayatımı sorgulayıp durdum bu zamana kadar daha ne olabilir bundan beter ne yaşayabilirim. Her defasında daha kötüsünü yaşamakta imtihan edildim.
___

Hastaneden çıkmış kucağımda Eymen'le öylece bekliyordum önümden geçip gidenleri insanların telaşlarını hep bir yerlere yetişme çabalarını.

Dikkatimi yaşıtım olan bir genç kız çekmişti. Özenle giyinmiş saçlarını şekillendirmiş yüzündeki güzel gülümsemesi ile birini bekliyordu, sevdiği birini. Telefonu heyecanla kulağına götürüp kısa bir konuşmanın ardından kapatmıştı çok değil bir dakika sonra kapıda onun yaşlarında bir genç belirmişti. Yüzlerinde mutlu bir ifadeyle birbirlerine doğru koşup sarılmışlardı. Mutluydular, aşıklardı. Kendime baktım en son ne zaman bu kadar mutluydum. Yaşıtlarımda olupta bende eksik olan ne vardı. Çok değil kısa bir süre sonra 21 olacaktım sahi çok değil miydi. Yaşadıklarım, insan 21 yılına ne sığdırabilirdi. Okul, üniversite aşk, eğlence. Benimkine baktığımda ise acı, sevgisizlik, yalnızlık. Bunlar yetmezmiş gibi bir de beklentiler girmişti işin içine düşününce dahi altında ezildiğim beklentiler. Bir insan daha kaç kez ölebilirdi. Tam düzeliyor diyorum. Daha da kötüye gitmekten başka bir şey değişmiyordu. En başından masum olanların suçsuz olanların ödemiş olduğu bedeller.

Yavuz olmasaydı hayatım nasıl devam ederdi bilmiyorum ama bundan kötü olamazdı herhalde. Alıştım diyorum Yavuza, Eymen'e zor ama aile kavramının olmadığı o eve bile alışmıştım. Eymen'le birbirimize iyi geliyorduk o annesiz ben annesiz birbirimizin yaralarını sarıyorduk. Onun için her şeyi yapardım ama bu çok farklıydı bedenimi kalbimi parçalara ayıracak kadar acı veriyordu.

Gerçek olmayan bir evlilik sadece insanların bildiği dışarıdan görünen bir evlilikti. Gerektiğinde düşmanı gibi gören bir adamın bebeğini doğurmak. Kendi yaralarını saramamış bir anne babanın kurtuluşu için sevgisiz bir aileye doğacak bir can. Sevmeyen istemeyen bir adamın bedenime bırakacağı izler, sevgi ve aşk için değilde olması gerektiği için.

Düşünceler kuyusundan Kenan'ın gelmesi ile çıkmıştım o genç sarsılmaz adam gitmiş dünyanın tüm yükünü omuzlarına almış on yıl yaşlanan bir adam gelmişti. Benim için zor olan hayat onun için de oldukça zordu. Tüm bunlar yetmezmiş gibi acılarımızı yarıştırır gibi birbirimize zindan ediyorduk hayatı. Ne onun ne de benim artık konuşmaya gücü vardı. Arabayı park ettiği yere doğru ilerlediğimizde az önce gördüğüm çiftin yanlarından geçiyorduk. Kenetlenmiş ellerinde bakışlarım takılı kalmıştı ne kadar süre onları izledim hiç bilmiyordum. Arabaya geçip yerleştiğimde Yavuzun bakışlarını üzerimde hissetmiştim hiçbir şey duymamış gibi doktorun söylediklerinin hiçbir önemi yokmuş gibi konuşacak onca şeyimiz varken hiçbir şey kalmamış gibi susuyorduk. Eve giden yolda oldukça sessizdik Eymen'in arada çıkardığı sesler dışında.

"İlk kez ne konuşmam gerektiğini bilmiyorum, öyle bir sınav ki içinde bulunduğum. Oğlum için her şeyi yapmaya hazırım fakat bir o kadar da elim kolum bağlı. Bana zor olduğu kadar sanada zor Seyra, doktorun bahsettiği şeyi yapmak zorunda değilsin, seni bunun için asla zorlamam. Başka bir yolunu bulacağım."
Sözleri arada susup hangi kelimeyi kullanacağını bilemeyişi Yavuz Arkana göre değildi.

"Bugüne kadar yaşadıklarım da yapmak zorunda değildim" sözlerimi onun canını daha çok yakmak için söylememiştim.

"Biliyorum her şeyin farkındayım. Çok isterdim bazı şeyleri değiştirmeyi. Seninle daha farklı tanışmayı." Kelimeleri aklımı karıştırmıyor aklımı başımdan alıyordu. Gözlerini yüzüne çevirdiğimde ilk kez onu bu kadar şeffaf görüyordum bugüne kadar duygularını saklayan adama hepsini gün yüzüne çıkarmıştı.