zawgyi
"ဂြၽန္လား .. ဂြၽန္"
ထယ္ေဟ်ာင္း၏အေဖသည္ ဖုန္းကိုကိုင္လ်က္ဖုန္းထဲကစကားေတြကိုနားေထာင္ၿပီး အသက္မဲ့သူပမာၿငိမ္သက္စြာရပ္ေနသည္ ။ သူ႔ေဘးတြင္ဖုန္းဝင္တဲ့အသံၾကားကတည္း ဂြၽန္လား ဟူၿပီးထိုင္ေမးေနေသာ မ်က္မျမင္ျဖစ္သူသားေလးကိုလည္း ဘာမွျပန္မေျပာမိ ။
"မဟုတ္ဘူးလား"
"....."
မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ေမးေနေသာသားငယ္ေလးကို ၾကည့္ရင္းသူ႔ရင္ေတြတင္းၾကပ္လာသည္ ။ မ်က္ရည္ေတြရစ္သိုင္းလာကာ လက္ဖ်ားေတြတုန္ယင္လာသည္ ။
အသံကိုတတ္ႏုိင္သမ်ွ တည္ၿငိမ္ေအာင္ထိန္းရင္း ..
"ဆရာ .. က နည္းနည္း ထပ္ေစာင့္ပါဦးတဲ့ ..
သူျပန္လာဖုိ႔ နည္းနည္းလိုေသးတယ္တဲ့"မိမိ၏စကားေၾကာင့္စူပုတ္သြားေသာ သားျဖစ္သူကို ၾကည့္ရင္း ရင္ထဲမွာတဆစ္ဆစ္နာက်င္လာရသည္ ။ ဘယ္လိုမွမေျဖဆည္ႏုိင္သည့္အဆံုး ထယ္ေဟ်ာင္း၏ကိုယ္လံုးေလးအား တင္းေနေအာင္ဆြဲဖက္လိုက္မိေတာ့သည္ ။
"အင့္"
အူေၾကာင္ေၾကာင္ေလးျဖင့္အဖက္ခံလိုက္ရေသာထယ္ေဟ်ာင္းမွာ မ်က္လံုးေလးဝိုင္းလို႔ ။ သူ၏ဖခင္ဟာေတာ့ သူ႔ကိုဖက္တြယ္ရင္း တစ္ကုိယ္လံုးတုန္ယင္ေနသည္ ။ ႐ႈိက္ငင္သံအခ်ဳိ့ကို ၾကားလိုက္ရေတာ့မွ မိမိ၏ဖခင္ငိုေနတာကို သိလိုက္ရ၍ လက္ကေလးမ်ားျဖင့္ေက်ာကိုပုတ္ေပး႐ွာသည္ ။
သူငိုရင္လည္း ဂြၽန္ကအဲ့လိုလုပ္ေပးတယ္ ..
> > > > >
ႏႈတ္မဆက္ဘဲထြက္လာခဲ့သည့္ေန႔ဟာ မ်က္ႏွာေလးကိုျမင္ရဖို႔ေနာက္ဆံုးအခြင့္အေရးဆိုတာသာသိခဲ့လ်ွင္ မ်က္ႏွာေသးေသးေလးကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ခ်စ္ေနတယ္ ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေျပာခဲ့ပါေသးသည္ ။ ဖုန္းထဲမွၾကားရေသာအသံေလးဟာ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ၾကားရေသာအသံေလးဆုိတာသာသိခဲ့လ်ွင္ ေစာေစာမအိပ္ခိုင္းဘဲ တစ္ညလံုးမိုးလင္းေပါက္ဖုန္းထိုင္ေျပာေနခဲ့ပါေသးသည္ ။ အရာရာဟာမ်က္တစ္ခတ္စာအတြင္းျဖစ္သြားျဖစ္သလို ကြၽန္ေတာ့္မွာျပင္ဆင္ခ်ိန္လည္းမ႐ွိခဲ့ဘူး ။
![](https://img.wattpad.com/cover/332487183-288-k182980.jpg)