İSİMSİZ SON

1) ADAL GAYE KAMERTAN

Herşeyi bilmek ama aslında hiçbir 

şeyi bilmemek hayat.

****

Gözlerimi açtığımda gördüğüm beyaz tavanın odamın tavanı olmasını isterdim ama olmadı. Kendimi yine hastane odasında bulmuştum. İki ayda bir geldiğim yerlerden biriydi. Başımı çevirdiğimde yanı başımda olan evimizin çalışanı Bade ablayı görmemle gülümsedim.

Yanımda ailemden birini görmek komik olurdu çünkü benim ailem hep çok çalışırdı bu yüzden zamanlarıda pek olmazdı. " İyi misin kızım ? " dedi. Gülümseyerek başımı salladım. "Hadi ama bir şey yok sonuçta ikimizde alışkınız. Endişelenme. " Hüzünle başını sallayıp beni doğrulttu. "Hadi gel üstününü değiştirip çıkalım. Annen çorba ve iki dilim ekmek yemene izin verdi. "

Bir şanstı yemek. Üstümü değiştirdikten sonra hastaneden çıkıp eve gittik. Yemeğimi yedikten sonra odama geçip hemen derslerime çalıştım. Akşam yemeği için masaya indiğimde annem ile kız kardeşim okul maçı ile ilgili konuşuyorlardı. Armin okulunda hentbol takımında olup. Tüm yarışmalara katılıp okulunu temsil ediyordu. Bildiğim kadarıyla yakında bir maçı olacaktı ve bunun için çok çalışıyordu.

Masaya sessizce oturup yemeğimi yemeye başlarken annem adımı seslendi.
"Adal ekmek yok ona göre bittiğini sanma diyete devam." Başımı salladı.  "Peki anne. " Yemeğim bittikten sonra masadan kalkıp odama geçtim. Uyku saatim gelmişti artık ve benim hemen uyumam gerekiyordu. Uyumadığımı gören annem bana kızabilirdi ona göre başarı iyi bir uykudan geçtiği için ben de erken uyuyordum.

Uykuya dalmadan önce odanın kapısı açıldı. Kontrol edilmiştim gözlerim kapalı olduğu için uyuduğum anneme bildirilmişti. Uykunun kollarına kendimi bırakma vaktim de gelmişti.

......

Sabah okul formamı giyip kahvaltı için masaya indim. Her zaman olduğu gibi annem ve Armin şimdide yakında olacak olan defile hakkında konuşuyordu. Annem Lalin Kamertan kendisi moda tasarımcısı olup kıyafetlerini defile ile sergiledikten sonra kimsesiz çocuklara gelir olması için satışa çıkarıyordu. Yakında Paris'te büyük bir defile yapacaktı.

Onlar defile hakkında konuşurken benim pek bir fikrim olmadığı için kahvaltımı yaptım. Kahvaltım bitince kalkıp giderken kapıda babamı görünce geçmesi için kenara çekildiğimde içeri girdi." Günaydın Kamertan ailesi."

Ben gülümserken önce Armin daha sonra annemi öpüp baş köşeye oturdu ve gülümseyerek konuşmaya başladı. Ben ise kapıda kalmış babama bakıyordum. Ben babama bakarken annem bana seslendi.
"Adal orada kalma hadi okuluna git. Sınavların yaklaşıyor derslerini iyi dinle düşük not istemiyorum. Kamertan soyadına uygun bir öğrenci ol."

Başımı sallayıp çantamı alıp evden çıktım. Okuluma hep yürüyerek giderdim çünkü benim için bir servis yoktu. Armin okula giderken hep servis alırdı ama bende öyle bir şey yoktu çünkü annem benim yürüyüş yapmayı çok sevdiğim için bana gerek olmadığını söylemişti. Bende kabul etmiştim.

Kulaklıklarımı takıp rastgele bir şarkı açıp okula gitmeye başladım. Okula vardığımda sınıfıma çıkıp cam kenarında olan sırama oturup ders kitabımı çıkarıp işleyeceğimiz konu ile ilgili yerleri okumaya başladım.Sınıftaki arkadaş grupları birbirleri ile konuşurken bende ders ile ilgili konuyu okuyordum.

Annem sayesinde doğru yolda olduğumu biliyordum. Annem hep arkadaşım olursa beni kötü etkileyeceğini derslerimde kötü olacağımı söylerdi.
Haklıydı bu yaşıma kadar tek bir arkadaşım yoktu ve bende arkadaşım olup kafamı dağıtmadığı için hep derslerime odaklanıp okul birincisi oluyordum.

Biliyordum anneler her zaman çocuklarının iyiliğini düşünür.

Okul bitince eve döndüm. Eve geldiğimde üst kattaki odama çıkıp ders çalışmaya başladım. Akşam olduğunda her zaman olduğu gibi yemek masasında sessizce yemeğimi yedikten sonra masadan kalktım. Yatağıma geçip gözlerimi kapatıp uyudum.

*****

Sabah kahvaltımı yaptıktan sonra okuluma gidip derslerimi dinledim. Çıkışta yanıma adının Sima olduğunu bildiğim sınıfın komik ve şakacı kızı yaklaşmıştı.
"  Selam. Adal ben sana şey diyecektim. Aslında yani... Ay dur tamam. Biz arkadaşlar ile kafeye gideceğiz eğer sende gelmek istersen diye sormak istedim. Çok yalnız görünüyorsun kimseyle de konuşmuyorsun. Hani istersen gel yani. "

Şaşkındım. Yanıma gelen kişilerin çoğu benden aldığım notları vermem için gelirdi diğer gelenler ise Armin hakkında benden bilgi almak için ağzımı yoklardı.
" Hayır . Teşekkürler teklif için ama eve gitmem gerek. "Çantamı alıp hemen sınıftan çıktım. Gerek yoktu çünkü notlarım düşerdi birde sınav haftası yaklaşıyorken hiç gerek yoktu.

Eve geldiğimde odama gidip kitap okumaya başladım. Kitap okurken yemek saati geldiğinde ise aşağıya inip masadaki yerime oturmuştum. Yemeğe başlamadan önce kafe olayında annemin tepkisini merak ettiğim için sormaya karar verdim. "Anne bugün sınıftan biri arkadaşları ile beni kafeye davet etmişti"

" Ne diyorsun sen Adal ? Kafe yok boşuna söyleme hem ben sana onlarla konuşma diyorum hep değil mi? Onlar seni kötü etkileyecekler. Sen bir Kamertan olarak her konuda en iyisi olmak zorundasın. Bir daha onlarla konuştuğunu duymak istemiyorum. "Başımı eğip yemeğime devam ettim. Oysa çeşitli yemeklerle dolu olan koca masada benim tek yediğim şey bir mercimek çorbasıydı...

Sabah kahvaltı yapmadan okula gittim. Sırama oturduğumda ilk defa defteri, kitabı bırakıp etrafı izledim. Herkes arkadaşları ile konuşup sohbet ediyordu. Birbirlerine komik espiriler yapıyor anılarını anlatıyor ve birbirlerine komik şakalar yapıyorlardı. Camdan dışarıya okul bahçesine baktığımda ise durum yine aynıydı

. Bir tek ben yalnızdım ama tüm bunlar annemin dediği gibi benim en iyisi olmam için gerekliydi. Yalnızlık başarıyı getirir Adal...

🤍

Klişe olabilir ama aklıma 5 Şubat'ta nerden düştüğünü bilmediğim biz kızın seslenişi ile buraya kadar geldim. Çoğu zaman uzun aralar versemde Adal benden hiç gitmedi bende şimdi onu bir köşede bırakmak istemediğim için yayınlama kararı aldım. Birkaç bölümde anlaşılacak bir hayat olmadığını belirtmek isterim çünkü burda tek kişilik bir hayat yok!

☄️

12/12/23
Bu hikaye için özel bir tarihtir ( zamanla anlaşılır ).

Başlangıç noktası da aynı zamanda sıfır noktasıdır. Bugün bu sıfır noktasında olanlara teşekkürler...