The Kayas (Türk versiyonu)

Sensiz 7 Gün - Bölüm 6 (Final)

 Herkese merhaba!

Karşınızda hikayemizin son bölümü. :)

Destek veren ve benimle birlikte bu macerayı yaşayan herkese çok teşekkür ederim. Bu hikayeyi yazarken aşırı eğlendim bu nedenle bu süreçte yanımda olan herkese teşekkür ederim!

Hadi başlayalım!

Sensiz 7 Gün – Bölüm 6 (Final)

Ceylin çocuklarının kahkahalarını duyunca yüzünde bir gülümseme belirdi. Onların gülüşleri sanki dünyadaki bütün sorun ve problemlerin çaresi gibiydi.

"Pardon Beyefendi, buraya gelebilir misiniz lütfen?" Ceylin bilerek ciddi bir ses tonu kullanmıştı. Avukat salonda yerde oturuyor ve ikizlerle oynuyordu. İkizler sürekli etrafta koşuşturuyor ve oyuncaklar getirip annelerinden ilgi istiyorlardı. "Sizi o kadar seviyorum ki ne yapacağım bilemiyorum." Ceylin ikizlerden birine öpücüklerle saldırdı, karnını ısırıyormuş gibi yaptı ve küçük çocuğu güldürdü. "Söyleyin bana, ne yapmalıyım?" diye sordu oğluna, sanki ondan ciddi bir cevap beklermiş gibi.

Demir ona yaramaz gözlerle baktı, annesinin ciddi davranmasını çok komik buluyordu.

"Babamı ara." Dedi ve annesine tekrar yaklaştı, biraz sonra olacaklar için heyecanlıydı.

Ceylin küçük çocuğu yakalayıp kolları arasına aldı ve yüzünü boynuna gömerek gıdıkladı. Onun bebeksi gülüşünü duyduğunda tekrar gülümsedi. Sonra Demir kendi ayağını annesine doğru uzattı, onun bir sonraki hareketini bekliyordu. Avukat onun ayağını yakaladı ve çorabını hemen çıkarıverdi.

İkizlerin bu oyunu bu kadar komik bulmasını Ceylin anlayamıyordu. Ama yine de oyuna devam etti ve küçük çocuğun ayağını bir telefon gibi kullanarak numara tuşlarmış gibi yaptı.

"Alo, babası. Sen misin?" Ceylin, Demir'in ayağını kulağına götürdü ve elinden geldiğince ciddi bir ses tonu kullanarak oyuna devam etti. Göz ucuyla Balian'ın bir perdenin arkasına saklandığını ve kıs kıs gülmekte olduğunu gördü. "Bir an çnce eve gelmen gerekiyor... Büyük bir problemimiz var... evet." Ceylin endişeli bir anne rolünü çok iyi yapıyordu. "Sanırım bebeğimiz bir dinozora dönüştü." Diye ekledi ikizleri güldürerek. "Evet, evet. Bir dinozor. Maalesef kaçmadan önce onu yakalamam gerekecek...!"

Annesinin sesini duyduktan sonra Balian perdenin arkasından çıktı ve koşarak kaçmaya başladı. Ceylin bilerek çocuğun biraz uzaklaşmasını bekledi ve arkasından koridora girdi. Annesinin arkasından geldiğini fark edince Balian şaşkınlık ve heyecanla tiz bir çığlık attı ve saniyeler sonra Ceylin ona yetişerek kucağına aldı ve oğlunun göbeğine öpücükler bırakmaya başladı.

Çocuğun çıkardığı neşeli sesler ve kıkırdamalar Ceylin'in ihtiyacı olan tek ödüldü. Çocuklarıyla geçirdiği bu günlük sıradan anlar Ceylin'in favori anılarıydı. Ceylin son birkaç yıldır çocuklar yüzünden işyerinde fazla dava almıyordu ama bu tarz anlar sayesinde bu kararından pişman değildi. Ceylin işini çok seviyordu ama günün sonunda Ceylin'in hayatına anlam veren şey ailesiydi.

İkizler yakında 2 yaşına gireceklerdi ve her gün yeni bir şey öğrendikleri bir dönemdeydiler. Onların gelişimini gün gün takip etmek mümkündü ve bu avukatın onlarla daha çok ilgilenmek ve yeni şeyler öğreterek daha çok vakit geçirmek istemesine neden oluyordu.

Hala oldukça erken yaşta olmalarına rağmen karakterlerindeki farklılıklar şimdiden ortaya çıkmaya başlamıştı. Demir genel olarak sakin bir çocuk olmasına ve oyun oynarken daha uzun süre odaklanabilmesine rağmen Balian daha hareketli ve konuşkandı.