Hayatımdan Bir Parça

2) Umudum

Evet arkadaşlar 1. Bölümü yüklediğimde gerçekten çok korktum çok az kişi okur, beğenmez falan diye. İlginiz için teşekkürler!!

Multimedia'da=Bedir ve Cansu var.Ve Mabel Matiz - Aşk Yok Olmaktır var.

Bu bölümü biraz daha dikkatli okursanız sevinirim. Çünkü bu bölümde bazı şeylerin nedenlerini daha iyi anlayacaksınız.

Umarım bu bölümü beğenirsiniz. Ben çok beğendim.

Hikayenin ilk bölümünü uzun bulanlar olmuş buradan onlara sesleniyorum= Alışsanız iyi olur :)))) Sabırla okuyun. İyi okumalarrrr :***

Sabah uyandığımda heyecanla yatağımda doğruldum. Bugün lise 3'ün ilk günüydü. Kıyafet odama gittim ve okul üniformamı aramaya koyuldum. Hatice Teyze sağolsun ütüleyip dolaba kaldırmıştı. Üniformamı giydikten sonra çok hafif makyaj yaptım. Dersin başlamasına bir saat vardı.Çantama gerekli olan şeyleri koyduktan sonra merdivenlerden alt kata indim. Telefon çaldı.

MAL

Arıyor...

Kendisi Duru olur.

''Alo?''

''Siz Cansu Çakıl 40 dakikalık bir ders sürecinden geçmeye, bu süreç içerisinde sıkıntıdan patlamaya,sıranızı kocaman bir resim tablosuna çevirmeye, saçlarınızla oynamaya ve en önemlisi sevgilinize bakarken ki ağız sulanmasına hazır mısınız?

Güldüm. Biraz maldı ama komikti.

''Hayırrrr!!! Yani evet. Ağız sulanma kısmına evet, diğerleri reyonda kalsın :)))

Güldü ''Yok ya. Okula gelince ara.''

''Tamam''

''Oooo Hatice Hanım döktürmüşsünüz yine, kilo alırsam sana veririm ona göre'' deyince güldü ve portakal suyumu doldurdu. Telefonum çalmaya başladı. Ekrandaki isme gülerek baktım.

UMUDUM

Arıyor...

Evet o benim babamı kaybettikten sonra tutunduğum tek daldı. Babamı iki yıl önce kaybetmiştim ve Bedir'le o zamanlar sadece 3 aylık bir ilişkimiz vardı. Annem babamı kaybettikten sonra sinir krizi geçirdi ve ruhsal dengesi bozulduğu için kliniğe yatırıldı. Hatice teyze benim Çocuk Esirgeme Kurumu'na gitmemi istemediği için bana o baktı. Annemden de onay gelince iki yıl boyunca birlikte yaşadık. Ve sevdiğim çocuk benim umudum oldu. Eğer Bedir olmasaydı intihar edip ölmeyi düşünüyordum. Hatta geçen yıl Mart ayında denemiştim. Banyo küvetini doldurup içine girmiştim. Neyle mi? Benim Bedir'le seçip aldığım uzun kırmızı elbiseyle. Manyakça biliyorum. Ama hem babamın ölümü hem de annemin kliniğe yatırılması bana çok ağır gelmişti.

Ben küvetin içine girdikten sonra başımı da suyun içine batırdım.1 dakika sonra gözlerim kapanmaya başladı ve tam o sırada kolumu birisi tuttu ve beni kucağına alıp küvetten çıkardı.Uyandığımda hastanedeydim ve yanımda Bedir vardı. Uyanınca nasıl sevindi bir bilseniz. Endişe, korku, sevinç... Ahh Allah'ım bu çocuk her türlü mü taş olur?