Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Fotoğrafdakiler Eleanor ve Five temsili)
••• Five 'mükemmel' Hargreeves'den
Eleanorsandığımdan kat ve kat daha zeki olduğunu bana kanıtlamış oldu. Herb'i konuşturmak o kadar da kolay değildir. Ama nasıl yaptıysa herb'i konuşturmuş, dosyayı almış şuan yanımda oturuyor ve ona sırlarımı anlatmamı bekliyor. Muhtemelen şehrin ışıklarını izlerken aklındaki binlerce soruyu düşünüyor ve ondan sakladıklarım için bana sövüyor. E tabi haklı.
Ona anlatmayı uzun zamandır düşünüyordum. Elbette zamanı gelince anlatacaktım ama o zaman bu zaman mı bilmiyorum. Öyle değilse bile olmalı. Başımı ona çevirdim. Çocukken o aptal akılla yaptığımız şeyler yüzünden o kadar pişmanım ki ona yaşattığımız şeyler... Özellikle sonuncu yaşanan... Beni nasıl affedebildi anlayamıyorum.
"Manzaran güzel sanırım" dedi alayla karışık bir tonla. "Evet, fazlasıyla" diyebilseydim keşke... Ama ölmek için gencim. Beklemeden cevap verdim.
"Dalmışım. Anlatmaya nereden başlasam bilemiyorum."
Cidden anlatmaya nerden başlamalıyım ki? Ben düşünürken o da bana döndü ve gri güzel gözleriyle gözlerimi buluşturdu. Eskisi gibi bakmıyordu. Şimdi daha çok sinir, üzüntü ve kırgınlık var gözlerinde.
"Ben gittikten sonrasını anlatabilirsin." dedi kesin bir sesle. O gittikten sonra hayatım ve akademidekilerin hayatı bok olmaya başladı zaten. Başımı önüme çevirdim ve şehri izlemeye başladım.
"Sen gidince hepimizin hayatı berbat bir hal aldı aslında. Belki biliyorsundur zamanda yolculuk gücümü kullanmayı çok istiyordum. Aptallıktı bu. 11 yaşımda bir kahvaltıda reginaldla tartıştık. Evden kaçtım. İhtiyarı dinlemeyip zamanda yolculuk yaptım."
Sesim titremeye başlayınca anlatmaya ufak bir ara verdim. Anlatırken hepsi gözümün önünden geçiyor ve hepsini tekrar yaşıyorum.
"İhtiyarı dinlemeliydim."
İstemsizce çıkmıştı kelimeler ağzımdan. Gözümden akan birkaç damlayı hızla sildim. Bana ne oluyor? Bu ben değilim. Ben bu kadar duygusal biri değildim. Sakinleşmeyi ümit ederek derin nefes alıp verdim ve anlatmaya devam ettim.
"Birkaç defa zamanda sıçradım fazla ileri gitmiş olmalıyım ki Dünya'nın sonuna gelmiştim. Yani 2009 yılına."
Yıkılmış akademi, etraftaki binlerce bina gözümün önüne tekrar gelmişti. Gözlerimi sıkıca yumdum ve anlatmaya devam ettim.
