Hopeloos Verloren

"Hou je bek,klootzak!"

Luna's Point of view
"Hou je bek, klootzak! Je bent mijn vader niet en dat ga je ook nooit worden!" Zo eindig ik de ruzie met mijn stiefvader, Michel. Ik ren van tafel en ik pak mijn telefoon en mijn oortjes. Zonder te wachten op het commentaar van mijn moeder, grijp ik mijn jas van de kapstok. Ik open de voordeur, ik loop naar buiten en ik smijt de deur achter me dicht. Ik hoef die verschikkelijke man nu even niet te zien. Ik haat mijn stiefvader, echt enorm. Hij denkt dat hij mijn leven kan bepalen, alléén omdat hij een relatie heeft met mijn moeder. En nu willen ze ook nog gaan trouwen, dan wordt hij officieel mijn vader. No fucking way. Ik wil mijn eigen vader weer terug, mijn oude leven überhaupt weer terug. Gewoon zoals het was. Is dat nou te veel gevraagd? Ik woonde vroeger met mijn vader, moeder en met mijn tweelingzus Sterre in Eindhoven. Maar toen mijn vader en mijn zusje in een auto ongeluk terecht kwamen en allebei stierven, wist ik dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn. Nu woon ik met mijn moeder en stiefvader in Den Haag, omdat mijn stiefvader hier vandaan komt. Ik haat het hier. Ik haat mijn gezin, ik haat school, ik haat de mensen, de winkels, de sportverenigingen, alles. De enige plek waar ik graag kom is het bos. Daar voel ik me alleen, maar dan op een goede manier. Ik hou er van om alleen te zijn. Vrienden heb ik hier toch niet.

Als ik uiteindelijk het bos bereikt heb, doe ik mijn oortjes in en ik loop verder en verder, dieper en dieper het bos in. Het is donker buiten, dus de bomen zie je niet boven je uit steken. Isabel Larosa dreunt hard door mijn oren. Alles is zwart. Voor mijn gevoel ben ik hier helemaal alleen. Iedereen haat het om in zijn/haar eentje door het bos te lopen in het donker, maar ik ben niet bang. Ik vind het juist heerlijk. Ik doe mijn capuchon op. Lekker met mijn favoriete muziek op door het bos wandelen, helemaal alleen. Er bestaat voor mij niks beters dan dat.

Ik ben inmiddels al een half uur weg van huis, lekker rustig. Maar naarmate ik verder het bos in loop, voel ik me steeds meer bekeken. Ik draai me om. Nog steeds helemaal niemand om mij heen. Ik sta helemaal alleen, in een donker bos. Ik loop nog geen 500 meter verder, of ik voel dat ik stevig vast word gepakt van achteren. Mijn oortjes worden uit mijn oren getrokken en de muziek verlaat mijn hoofd. Ik kom terug tot de realiteit. Er staan vier jongens om me heen. Ze hebben alle vier precies dezelfde kleren aan, een zwarte hoodie met een zwarte trainingsbroek en witte nike airforces. Ze hebben alle vier hun capuchon op en de onderkant van hun gezicht is bedekt door een zwart mondkapje. Ik kan ze alleen in de ogen kijken. Ze pakken mijn spullen uit mijn zakken. Mijn telefoon, mijn sigaretten, mijn aansteker, mijn vape en mijn oortjes worden meegenomen. Ik probeer te schreeuwen en te gillen. Maar er is helemaal niemand. Ik sta er helemaal alleen voor. Ik bedenk me geen seconde. "BLIJF VAN ME AF!" schreeuw ik. Ik trap hard op de voet van de jongen die me vasthoud en ik ren weg. Ik hoor de jongen nog "kankerhoer!" schreeuwen, maar het interesseert me niets. Ik ren zo hard mogenlijk weg, zo hard als ik kan het bos in. Rennen Luna, zo hard als je kan. Maar een van de jongens is sneller. Na welgeteld twee minuten sprinten grijpt hij me van achteren en stopt een doek voor mijn mond. Ik probeer nog tegen te stribbelen, maar het is al te laat. Ik voel dat mijn lichaam verlamt. Mijn hoofd voelt zwaar als ik de chemicaliën van de theedoek inadem en mijn ogen vallen dicht.

Matthy's point of view
"Shhtt, komt goed, komt goed." sus ik terwijl de ogen van Luna dicht vallen. Ik til haar op en ik loop terug naar de jongens. "Ik heb haar." zeg ik terwijl ik naar de bus toe loop. "Lekker Mat." zegt Rob. "Stond ze nou op je voet Milo?" zegt Koen lachend. "Ja, kutwijf." zegt Milo. "Sukkel." zegt Rob lachend. "Wat zou jij doen als je opeens vastgepakt wordt om 23:00 s'nachts in een bos met niemand om je heen." zeg ik terwijl ik Luna in de bus leg. "Neem je het nou voor haar op Mat?" zegt Koen ongelovig. "Ik doe helemaal niks." zeg ik geïrriteerd. "Komen jullie nog of wat?" zegt Raoul, die achter het stuur zit. "Ja, let's go boys." zegt Milo. We stappen in de bus en Raoul rijdt zo snel mogenlijk weg.

Ik zit naast Luna, voordat ze dalijk wakker wordt of omvalt. Robbie zit tegenover Luna en Koen tegenover mij. Milo zit voorin, naast Raoul. Ik kijk naar buiten. Wat de fuck ben ik ook aan het doen? Een meisje ontvoeren, ik lijk wel niet wijs. Dan voel ik iets op mijn schouder vallen. Luna leunt met haar hoofd op mijn schouder. "Unieke beelden van Mat die aandacht krijgt van vrouwen." plaagt Koen lachend. Ik rol met mijn ogen. Ik heb geen zin in dit soort onzin. Het is laat en ik wil mijn bed in. Wat doet een meisje van 19 ook alleen in een bos. Alsof ze erom vraagt om meegenomen te worden. "Mat, blijf stil zitten." zegt Rob opeens. Luna tilt haar hoofd omhoog en opent haar ogen. Rob pakt een theedoek met verlammende stoffen en duwt de theedoek tegen haar mond. Binnen 10 seconden vallen haar ogen weer dicht.

Na 30 minuten rijden zijn we eindelijk thuis. Rob, Milo, Koen en Raoul vluchten meteen de auto uit. "Best, ik til haar wel de auto uit." zeg ik chagrijnig. Ik doe de deur open en ik til Luna uit de auto. Ik doe het portier van de auto dicht en ik loop op de andere gasten af. Raoul doet vanuit de verte de bus op slot. Ik zie ze stiekem lachen en grinniken. Stelletje flikkers. Ik kijk naar Luna. Ze ligt nog buiten westen. Ik vraag me af of het überhaupt nog wel goed met haar gaat. Wat voor chemicaliën zullen er in die theedoek zitten, die Robbie net voor haar neus hield.

Ik loop naar binnen. De andere gasten zijn al lang gevlucht naar hun kamers. Dan moet ik al hun rotzooi maar opruimen. We kregen van onze baas een vila waar we konden verblijven, om Luna in de gaten te houden. Gek genoeg moesten we ook onze huissleutels inleveren en mochten we niemand hierover vertellen. We kregen de opdracht om haar te pakken en haar mee te nemen naar die vila. Wanneer wij of Luna wegmogen is de vraag, en waarom we dit doen weet ik al helemaal niet. Dit is namelijk echt achtelijk. Maar we kregen er geld voor en we mochten in een vila wonen voor een paar maanden, dus daar zeggen we geen nee tegen. En nu ben ik hier, alleen met Luna. We hebben allemaal een eigen kamer, ook Luna. Alleen heeft Luna een deur met een raam aan de bovenkant, zodat we naar binnen kunnen kijken en een deur met het slot aan de buitenkant, zodat wij haar deur op slot kunnen doen.

Alle kamers zijn boven, die van Luna ook. Mijn kamer is tegenover die van haar. Ik til haar naar boven. Als ik haar kamer binnenloop, leg ik haar op bed. Ik doe haar schoenen uit en ik leg een deken over haar heen. Ik blijf nog even bij haar kijken, maar daarna laat ik haar met rust. Ik loop haar kamer uit en ik doe de deur op slot. Daarna loop ik naar mijn eigen kamer en doe ik mijn eigen deur op slot. Ik vind het niet prettig als mensen zomaar mijn kamer in kunnen. Ik kleed me uit en ik ga in mijn bed liggen. Dit is wel echt een van de raarste dingen die ik heb gedaan. Een meisje ontvoeren en doen alsof ik nergens iets van weet. Ik sluit mijn ogen maar, nadenken heeft geen zin. Ik doe mijn ogen dicht en ik val direct in slaap.