Hopeloos Verloren

Waar ben ik?

Luna's point of view
Ik doe mijn ogen open. Waar de fuck ben ik? Ik ga recht op in mijn bed zitten en ik kijk om me heen. Ik ben in een doodnormale slaapkamer. Ik denk hard na. Is dit een droom of ben ik hier echt? Ik denk aan gister avond. Ik was aan het wandelen in het bos, en toen werd ik meegenomen. Er schieten zo veel vragen door mijn hoofd heen. Ben ik hier alleen? Waar ben ik überhaupt? Ben ik in een hotel, in een huis of in een appartement? Ben ik in Nederland? Dalijk zit ik ergens aan de andere kant van de wereld. Hoe laat is het eigenlijk? En hoelang heb ik geslapen? Wat moet ik doen? Moet ik gaan schreeuwen? Wat de fuck moet ik doen? Eerst maar op onderzoek uit. Ik stap uit bed en ik loop naar de deur. Ik trek de hendel naar beneden. De deur gaat niet open. Huh? Hoezo gaat de deur niet open? Ik druk de hendel hard omlaag. De deur gaat niet open. Ik kijk goed naar het handvat van de deur. Vieze teringlijers. De deur kan alleen vanaf de buitenkant open of op slot, zodat ik er niet uit kan. Ik begin voor het eerst lichtelijk in paniek te raken. Ik loop naar de deur. Er zit een raam in, zodat ze me als een soort gevangenen in de gaten kunnen houden. Als ik ze te pakken krijg hè, ik grijp ze bij hun nek. Ik draai me om en ik kijk in de spiegel. Ik zie Sterre in mijn spiegelbeeld. Ik hoor haar al zeggen: "Oh Luna, wat moeten ze toch met jou?" Sterre was altijd de betere van ons tweeën. Zij was de mooie, slimme, jongere en perfecte tweelingzus. Ik daarintegen niet. Ik deed waar ik zelf zin in had en het interesseerde me niks wat andere mensen van me vonden. Maar alsnog sta ik hier op onbekend terrein en is zij naar me aan het kijken hoe ik de dood tegemoet ga. Moet vast leuk zijn daarboven.

Ik kijk nog een keer in de spiegel. Ik zie mijn vader. Wat zou hij teleurgesteld in me zijn als hij me nu zou zien. De stem van Sterre spookt door mijn hoofd, met allemaal mislukte teksten. Ik kan er niet meer tegen. "HOU JE BEK STERRE!" schreeuw ik en zonder na te denken sla ik met mijn vuist tegen de spiegel aan. Na twee keer slaan vermenigvuldigd de spiegel zich in duizende mini spiegels. Daarna loop ik op de deur af. Ik sla zo vaak mogelijk tegen het raam aan tot het glas breekt. Ik steek mijn arm door het gat en ik probeer bij het slot te komen, maar mijn arm is te kort. Fuck. Ik kom hier nooit meer weg. Maar opeens hoor ik een slaapkamerdeur open gaan.

Matthy's point of view
Ik schrik wakker van het geluid van vallend glas. Ik zit rechtop in bed van schrik. Ik kijk op mijn telefoon. 04:28.Welke debiel is er wakker om half vijf s'ochtends? Ik doe een T-shirt en een joggingsbroek aan. Ik doe mijn deur open en ik loop mijn kamer uit. Ik zie al direct waar het geluid van vallend glas vandaan kwam. Luna heeft het raam van haar deur open ge... slagen? Ik kijk goed naar de ruit. Er zitten nog bloedresten aan de glasscherven. Ik moet oppassen waar ik loop, voordat er dalijk nog glas in mijn voet zit ook. Ik doe Luna's deur open en ik loop naar binnen. Ik doe de deur achter me dicht en ik kijk om me heen. Luna is nergens te bekennen. Ik kijk op en zie de stukgeslagen spiegel. Wat is er met haar aan de hand. Is ze bezeten ofzo? Maar dan voel ik dat iemand me bij mijn nek pakt. Luna duwt me tegen de muur aan en knijpt mijn luchtpijp dicht. "Wie ben jij? Wat doe ik hier? Waar ben ik? Hoe laat is het?" zegt Luna. "Luna, alsjeblieft." zeg ik met de laatste adem die ik nog over heb. "Geef antwoord!" zegt Luna. Ik trap Luna in haar buik. Ze deinst naar achteren en ik snak naar lucht. "Au!" zegt Luna. "What the fuck gast!" "Laat me dan praten." zeg ik boos en half bijkomend van wat er zojuist is gebeurd.
Ik ga tegen de deur aanstaan, zodat Luna niet weg kan. Ik kijk haar in haar ogen aan. "Welke vraag moet ik eerst beantwoorden?" vraag ik aan Luna. "Wie ben jij? En wat doe ik hier?" zegt Luna. "Ik ben Matthyas, maar de meeste noemen me Matthy." "Matthy?" zegt Luna. "Jup." zeg ik terug. "Vertel me alsjeblieft alle informatie die ik moet weten." Ik zucht. "Ik zal kijken wat ik voor je kan doen. Ik kan namelijk niet heel goed nadenken om half vijf s'nachts." "Half vijf?" zegt Luna. "Ja, half vijf ja. Ik probeerde rustig te slapen, tot er een 19 jarig meisje genaamd Luna zich verveelde en de hele boel probeerde te slopen." zeg ik chagrijnig. "Vind je het vreemd?! Ik ben ontvoerd door jou en ik weet niet eens waar ik ben!" zegt Luna. "Oke, fair enough." zeg ik. "Je bent in Rhoon, we zitten hier opgesloten voor weet ik veel hoelang." "Wie is we?" Zegt Luna. "Ik, jij en nog vier andere gasten, die hopelijk nu nog liggen te slapen na onze herrie." "Maar goed, we kunnen hier dus niet weg."zegt Luna. "Nee, we mogen niet verder dan het hek." zeg ik. Luna rolt met haar ogen. "Heb ik überhaupt vrijheid?" "Ja, onder toezicht van ons." zeg ik. "Ga. Ga alsjeblieft weg." zegt Luna die terug in haar bed stapt. "Ik wil slapen." "Zoals u wenst, prinses." zeg ik en ik verlaat haar kamer.
Ik doe haar deur op slot en ik loop voorzichtig terug naar mijn eigen kamer, wat een heel obstakel blijkt te zijn als je op blote voeten loopt. Ik doe mijn deur op slot en ik ga weer terug in mijn bed liggen. Ik doe mijn ogen dicht en ik val direct weer in slaap.