Hopeloos Verloren

Oud en vertrouwd, soort van

Milo's point of view
Daar sta ik weer, in mijn oude vertrouwde woonkamer. Alles is nog precies hetzelfde als dat ik me kan herinneren. De zachte bank, de grote tv, de vieze keuken en de donkere gordijnen. Ik blijf stilstaan, midden in de woonkamer. Dus? Dit was het? Het ene moment zit ik met Raoul aan tafel, in een mega huis in Rhoon, en het andere moment sta ik weer in mijn eigen woonkamer. Ik zak op mijn knieën en ik voel de tranen over mijn wangen stromen. Ik moet ALLES eruit gooien. Al mijn emoties, mijn gevoelens, mijn gedachtes en mijn herinneringen. Ik denk na over Luna. Hoe heb ik zo'n klootzak tegen haar kunnen zijn. Ze probeerde me haar aandacht te geven, ze probeerde haar gezelschap met me te delen. En ik heb niet eens de kans gekregen om sorry te zeggen. Ik voel mijn hart in stukken breken. Hoe kan ik zo zijn, hoe kan je zo zijn Milo. Meisje van 19 jaar die helemaal niks verkeerd heeft gedaan, en jij hebt haar gekwetst, meerdere fucking keren. Ik haat mezelf voor dit. Ik heb zo veel spijt. Hoe heb ik dit Luna aan kunnen doen? Ik zou willen dat ik nog 5 minuten met haar kon praten. Dan had ik sorry gezegd, voor alles. Dit vergeef ik mezelf nooit meer. Ik trek mijn jas uit, die ik op de grond gooi. Ik loop naar mijn slaapkamer en ik trek mijn kast open. Alles ligt er, zowel de kleren die ik mee heb genomen naar Rhoon, als de kleren die ik thuis had gelaten. Ik laat me vallen op mijn bed. Ik voel me leeg, en verschrikkelijk alleen. Wat mis ik Roel, ik mis Roel echt verschrikkelijk. Ik wil met hem praten, zo snel mogelijk. Moet ik nu al met hem praten over wat er is gebeurd? Nee, dat kan niet. Ik moet mezelf eerst even rustig maken, misschien een nachtje erover slapen. Ik ben zo kapot, alles ging mega snel. Ik moet eerst de rust terug in mijn hoofd creëren. Dan voel ik mijn telefoon af gaan. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak. Een bericht van ING, dat zal die €500.000,- wel zijn. Ook heb ik een appje van Raoul. Ik open whatsapp en ik reageer direct.

Roelie💙
Roelie: Yo Milo, veilig thuis?
IK: Yo maat! Jup, lig op bed, ben je oké?
Roelie: Heb gewoon ff de tijd nodig om dit allemaal te verwerken. Gaat verder wel prima.
IK: Heb ik ook. Maar komt goed, samen komen we er echt wel doorheen.
Roelie: Tuurlijk Maatje! Maar Milo, als je nog wilt praten, ik ben er altijd voor je. En ga even naar de huisarts voor je gegeneraliseerde angststoornis.
IK: Thanks Raoul❤️ zal ik doen
Roelie: ❤️

Matthy's point of view
Ik sta voor de deur van mijn huis, met de sleutel in mijn hand. Ik durf niet naar binnen, ik wil niet naar binnen. Ik hoop gewoon dat als ik niet naar binnen ga, dat ik terug zou kunnen in de tijd. Terug naar Rhoon, terug naar Raoul, en naar Milo, en naar Koen, en naar Rob. Terug naar de prachtige tuin, en het zwembad. En naar Luna, degene die ik nog het allermeest ga missen. Ik hoop dat ze mijn boek heeft ontvangen, en mijn briefje. Ik hoop dat ze weet dat ik voor altijd een zwakte voor haar zal hebben, en dat ik ook nooit meer van die zwakte af ga komen. Toch besluit ik maar de deur open te doen. Het begint zacht te regenen, en als een bezetene de rest van de dag buiten staan heeft ook geen nut. Ik open de voordeur. Ik durf niet te kijken, waarom durf ik niet te kijken? De vertrouwde geur van mijn huis dringt mijn neus binnen. Ik open voorzichtig mijn ogen, alsof er een of ander eng monster voor me staat. Mijn gang is precies hetzelfde als hoe ik het heb achter gelaten. Ik sluit de deur achter me en ik loop mijn woonkamer in. Ik ben weer terug, terug thuis, maar het voelt eigenlijk helemaal niet goed. Het voelt vreemd, maar ik weet niet waarom. Ik voel me leeg, alsof al mijn emoties zijn verdwenen. Ik ga op mijn bank zitten. Mijn bank voelt anders, anders dan die uit Rhoon. Het voelt zo raar, alsof ik helemaal niet thuis ben. Het voelt niet meer als dat het eerst voelde. Ik kijk op mijn telefoon. Het is al 18:38, maar ik heb helemaal geen honger. Ik heb rust nodig, zowel in mijn hoofd als lichamelijk. Ik ben helemaal verrot. Ik ga gewoon in bed liggen en ik kijk wel hoe laat ik wakker word.

Luna's point of view
Ik stap mijn kamer binnen. Al mijn spullen liggen weer in mijn kamer, alsof er niks is gebeurd. Mijn moeder weet nog niet eens dat ik hier ben, ik ben helemaal alleen. Het is voorbij, ik ben weer thuis, als je dit mijn thuis kan noemen. Het voelt namelijk helemaal niet als thuis. Het voelt als een soort tijdelijke verblijfplaats. Ik kijk om me heen. Mijn bed is perfect opgemaakt, maar er ligt een cadeautje op mijn kussen. Een cadeau? Ik ben helemaal niet jarig. Hebben de andere jongens ook een cadeau gekregen? Wel 10 vragen schieten tegelijk door mijn hoofd. Ik ga op mijn bed zitten en ik pak het cadeautje op. Mijn naam staat op de voorkant. Ik scheur het cadeaupapier eraf en ik mijn ogen worden groot. Mijn boek die ik was verloren in het zwembad! Ik heb een nieuwe! Wie heeft dit boek  voor me gekocht? Ik open het boek en er valt een geel briefje uit het boek. Ik pak het briefje op en ik draai hem om. Mijn ogen beginnen te vullen met tranen. Ik leg mijn hand voor mijn mond, terwijl ik de tekst meerdere malen achter elkaar lees. Ik laat mezelf naar achteren vallen, met het briefje tegen mijn hart aangedrukt. Ik gooi alles eruit, al mijn verdriet, mijn woede, mijn angst en vooral al mijn liefde.

We ontmoeten elkaar weer, in een ander leven, dan kom ik je opzoeken, dat beloof ik.
Ik hou van je Luna, met heel mijn hart en ziel.
-Matthy

Had ik maar meer genoten van de tijd dat we nog samen waren met de rest. Had ik maar meer genoten van de tuin, en van het zwembad. Had ik maar meer genoten van het samen ontbijten, het samen lachen en het samen praten. Nu zit ik hier, in een huis waar ik me absoluut niet veilig voel, met mensen die ik absoluut niet mag. Ik ben weer alleen, en dat zal ik ook voor de rest van mijn leven, hoogstwaarschijnlijk.