Hopeloos Verloren

"Een generale watte?"

Matthy's point of view
Iedereen zit aan tafel, aan het ontbijt. Maar voor mijn idee is het verdacht stil. Uiteindelijk neemt Milo het woord. "Hey Luna, bedankt voor dat glas sap over me heen vanochtend. Was echt top." Alle ogen gaan naar Luna. "Milo, hou je bek eens." zegt Robbie, die een hap van zijn yoghurt neemt. "Hey Milo, bedankt dat je me uitschold voor kankerhoer en dat je mijn overleden vader en zusje bij het gesprek haalde, was echt top." zegt Luna terug. "Kan iemand me uitleggen wat er is gebeurd?" vraagt Raoul. "Ik geef het woord aan Luna." zegt Milo, die een slok neemt van zijn drinken. Luna rolt met haar ogen. "Kort samengevat, Milo zei dat hij snapte dat mijn vader en mijn zusje bij me weg zijn, daarna heb ik een glas met sap over hem heen gegooid en begonnen we elkaar uit te schelden." zegt Luna. "Ho, wacht even. Wanneer is dit gebeurd?" vraagt Koen. "Vanochtend." antwoord Rob. "Hoe weet jij dat?" vraag ik. "Ik was wakker en ik hoorde het." zegt Robbie. "Maar, waarom zei je dat Milo?" vraagt Raoul. Ik kijk Milo aan. Hij zegt niks, hij staart alleen zonder emotie naar zijn bord. "Goede vraag Milo, waarom zei je dat? Ik wilde alleen gezellig bij je komen zitten omdat we allebei vroeg wakker waren, maar blijkbaar ben jij liever een einzelgänger en een sukkel. Weer wat geleerd." zeg Luna. "Ach hou toch je bek maat." zegt Milo. "Ja praat dan!" zegt Luna, die haar stemvolume verhoogt. Iedereen wacht op Milo's antwoord af. "Ik was gewoon chagrijnig." zegt Milo toonloos. "Ben je echt serieus?! Echt, wat de fuck." zegt Luna die opstaat. "Als je nu als een pussy gaat lopen doen, doe dat niet zo stoer in mijn gezicht. En hou al helemaal je bek over mijn familie. Als je ogen er niet bij waren, hou je je muil dicht!" zegt Luna, die de woonkamer verlaat. "Serieus Milo?" zegt Raoul. "Hoe kan je dat zeggen!" zegt Koen. "Hallo, laten we niet vergeten wat JIJ allemaal hebt gezegd en gedaan hè vriend." zeg ik. "Ja Koen, fucking hypocriet." zegt Milo. "Oh en nu praat je wel!" zegt Rob. "Laat me nou gewoon met rust!" zegt Milo. "Oké! Prima! Later Milo!" zegt Robbie. Hij staat op en loopt de woonkamer uit. Ik kijk naar Milo. "Interesseert jou het überhaupt wat dat andere mensen ook gevoelens hebben?" vraag ik. Milo staat op. "Matthyas, als jij niet nu je grafmuil houdt, dan sla ik je kaak door tweeën! Je was er niet bij, dus bemoei je er niet mee en rot op!" roept Milo. Mijn mond valt open van zijn woorden. "Ongelofelijk." is het enige woord wat er uit mijn mond komt. Ik ben echt helemaal klaar met Milo en zijn gedrag. Wat is er toch mis met hem! Ik loop naar boven, naar Luna's kamer. Ik moet met haar praten.

Raoul's point of view
Ik zit alleen nog met Milo aan tafel. Koen is ook naar boven gegaan, die verveelde zich ofzo. Ik wil weten wat er met Milo aan de hand is. "Ga je nu wel zeggen wat er is?" vraag ik.  Milo kijkt me aan. "Nee." antwoordt hij kil. "Oh, mag ik wel weten waarom niet?" vraag ik. Ik probeer echt zo kalm mogelijk te blijven, zodat het straks niet schreeuwen wordt. "Omdat ik het niet weet Raoul." zegt Milo. Ik kijk hem aan. "Je weet niet wat er is?" vraag ik. "Ja. Ik voel me alleen, ook al woon ik met 4 mensen samen. Ik ben chagrijnig, ook al heb ik er geen reden voor. Ik voel me opgesloten, ookal kan ik zo naar buiten en naar binnen. Mijn leven is een groot vraagteken. Ik heb geen flauw idee hoelang ik hier nog moet volhouden!" zegt Milo. Ik heb nooit gemerkt dat Milo zich zo kut voelt van binnen. Hoe heb ik dat gemist? Meestal voel ik dat soort dingen wel aan. "Vindt je het zo erg hier?" vraag ik. "Ja, nee, ik weet het niet, ik ben gewoon bang Roel, maar ik weet niet voor wat. Daarom doe ik zo gemeen tegen iedereen. Ik weet niet hoe ik mijn angst moet verwerken." zegt Milo met een trilling in zijn stem. Ik luister aandachtig naar zijn woorden. "Milo, ik snap echt dat je vragen hebt. Dat hebben wij allemaal, en dat is niet erg." "Het blijft maar aan me knagen Raoul, elke nacht blijf ik erover nadenken. Ik wil gewoon terug naar huis, terug naar zoals het was." zegt Milo. "Ik denk rustig na. "Milo, zou het misschien kunnen dat je last hebt van een gegeneraliseerde angststoornis." zeg ik. Milo kijkt me verwarrend aan. "Een generale wat?" vraagt hij. Ik moet lachen. "Een gegeneraliseerde angststoornis, angst voor de toekomst." zeg ik. Ik zie Milo nadenken. "Angst voor de toekomst?" vraagt hij. "Ja, dat je je onrustig voelt over allerlei gevaren die in de toekomst kunnen gebeuren." zeg ik. Milo denkt weer na. Zijn ogen worden groot en ik zie aan zijn lichaamstaal dat er een kwartje valt bij hem. " Ik heb een angst voor de toekomst." zegt hij realiserend. "Dat zou kunnen, maar dat is helemaal niet erg he. De toekomst is ook gewoon een heel vreemd iets. Je kan het niet voorspellen of personaliseren zoals jij je toekomst wilt hebben." zeg ik. Milo kijkt me aan. "Het zou oprecht kunnen dat ik die angststoornis heb. Dat verklaart waarom ik mijn gevoel niet kan plaatsen in mijn hoofd, en daarom ik dus gemeen doe tegen iedereen!" zegt hij. "Ja! Kijk, het kan natuurlijk ook iets anders zijn, ik ben absoluut geen dokter. Maar dit is wel iets waar je je voor kan laten checken." zeg ik. Milo kijkt nog steeds verbaasd. "Raoul, ik- dankjewel. Dankjewel voor naar me te luisteren." zegt hij. Ik geef hem mijn glimlach. "Natuurlijk maatje. Ik doe het graag voor je." zeg ik. Ik heb mijn zin nog niet eens uitgesproken, en ik hoor een luide knal vanuit de gang. "LUNA VAN ZONNENBERG!" wordt er meerdere malen geroepen. Er komen mannen in volledige zwarte pakken op ons afgelopen. Ik kijk snel naar Milo. Zijn angst is van zijn gezicht af te lezen. Milo is enorm geschrokken, dat zijn lichaam direct verstijfd. Ik pak zijn hand. "Komt goed Milo. Ik ben er." zeg ik snel, terwijl ik uit mijn stoel wordt getrokken. Wat de fuck gebeurd hier?!