Wszystko, co odbiera mi oddech

Rozdział 10 Miejsce duchów

Obudziło ją szarpnięcie. Rozejrzała się. Nad nią stała zaniepokojona mama. Wystraszona, że coś się stało natychmiast zerwała się na nogi, zapominając o kostce i równie szybko usiadła, przypominając sobie o niej.

– Mamo?

– Czemu twój telefon jest w kawałkach na podłodze? – Nawet o tym nie pomyślała i tak prawie nikt do niej nie dzwonił, oprócz mamy.

– Cholera...

– Martyna! – upomniała ją matczynym tonem, chociaż nie do końca potrafiła ją karcić. Dziewczyna i tak robiła wszystko po swojemu.

– Rzuciłam nim o ścianę. – Wymyśliła na poczekaniu. Tylko czemu miałaby rzucać telefonem w ścianę? Rozpaczliwie próbowała się skupić. – Bo... bo spanikowałam jak zadzwoniła policja. – Natychmiast zdała sobie sprawę, że to był głupi pomysł i na pewno podpadał pod kolejny szlaban. 

Mama patrzyła na nią z niedowierzaniem, nie dlatego żeby policja do niej nie mogła dzwonić... Nawet jej by to nie zdziwiło, ale ona nie panikowała. Martyna była zaskakująco opanowana, jak na nastolatkę.

– Po czym poznałaś, że to ich numer? – Historia była mocno podejrzana, zważywszy, że Martyna była niepełnoletnia i gdyby coś narozrabiała to w pierwszej kolejności dzwoniliby do rodziców.

– Miałam zapisany.

Zdecydowanie kłamała, uznała Elżbieta.

– Uhm... Powiesz mi prawdę?

– A ty? – spytała myśląc o tym, czego jej nie mówiła i co spadło cieniem na nie obie jednocześnie.

– O czym? 

Przez moment chciała wyrzucić z siebie wszystko: pytania o atlas, o profesora, Elisavet, Philipa, to głupie zdjęcie, którego szukała, Julię Zamojską, ale matka wyglądała tak jakby się miała rozpłakać.

– Nic mi nie jest, tylko muszę coś zrozumieć.

– Co?

– Nie mogę o tym teraz mówić. – Postanowiła iść w zaparte, bo wymyślanie historii szło jej strasznie słabo.

– A co z kostką? – Co te matki mają za problem? Jakby miały oczy dookoła głowy.

– Nie wiem.

Matka nakazała jej usiąść, po czym podniosła jej nogę i przyjrzała się dokładniej. Obmacała staw i chyba nie była zadowolona z wyniku oględzin. Faktycznie opuchlizna się zwiększyła, a dotyk bolał.

– Nie masz gorączki? – spytała.

Była nieco rozbita, a Elżbieta widziała jej szklisty wzrok. Dotknęła zimną ręką czoła córki. Dało to przyjemny dreszcz zimna i ulgi.

– Szpital – zawyrokowała mama. 

Martyna najbardziej na świecie nienawidziła szpitali, traktowała je jak umieralnie. Postanowiła, że nie pojedzie. Ojciec wyjechał na delegacje, a matka nienawidziła prowadzić, prawie tak jak Martyna szpitali. Matka z córką dyskutowały na ten temat chyba z pół godziny, aż w końcu Martyna poddała się. Pozostał tylko problem jak miały się tam dostać, bo chyba nie pieszo, ciężko by było pokonać 30 km z uszkodzoną kostką. Elżbieta zaproponowała ojca Kasi, potem Darka (co spotkało się z wyraźnym protestem Martyny).

– Włóż mi kartę sim do jakiejś starej komórki – powiedziała Martyna. Miała tylko ogromną nadzieję, że jego numer zapisał się na karcie sim. Cóż, jej komórka nie wyglądała na taką, która miałaby kiedykolwiek zadziałać.