Somewhere in the crowd

§18 Kortsluiting

Matthy's POV:
Ik sta bibberend op de middenlijn.
Nog 2 goals om te winnen, nog 1 voor gelijkspel.
Één goal moet me in ieder geval lukken, misschien kan Koen het andere goal scoren.
Als we maar niet een klasse lager gaan, als we maar gewoon blijven waar we zijn.
De bal wordt uitgenomen.
Met een plotselinge kramp in mijn kuit ren ik naar de bal.
Ik moet de kramp maar negeren, ik moet die bal.
"SLIDING, MATT, SLIDING!" Schreeuwt Koen.
Moet ik doen wat hij zegt?
Ik negeer mijn gedachtes en zak onderuit, nog half rennend, waardoor ik een mislukte sliding maak.
"Godver." Buiten adem, helemaal onder het gras en aarde, kruip ik omhoog.
Koen is me aan het uitlachen, terwijl de rest van het team me geïrriteerd aankijkt.
Ik zucht en hou mijn tranen binnen. Ik ben zo verschrikkelijk moe, maar ik moet nog 2 goals maken, dit gaat nooit goed komen.
"TERUG, MATTHY! TERUG!" Schreeuwt de coach.
Vermoeid ren ik terug. Mijn prikkels staan op ontploffen, alles gaat fout.

5 minuten verder, nog steeds 2-1.
Ik ben kapot, ik kan echt niet meer lopen.
Vermoeid loop ik naar de zijlijn, waar de coach staat te schreeuwen. Milo kijkt bezorgd naar me.
"Matthy?" De coach kijkt me aan. "Wat doe je?"
Ik probeer alles uit te leggen maar er komt geen woord uit mijn mond. "Ik- uh- sorry..."
Ik sla mezelf zachtjes voor mijn hoofd en loop terug naar mijn plek. Ik hoor dat Milo me nog roept, maar ik moet doorspelen.
Tot ik echt niet meer kan.

"JONGENS, WAT IS DIT NOU?!"
We staan 4-2 achter, het is klaar.
Nog 10 minuten, dit ga ik nooit redden.
Als iedereen op zijn eigen helft staat, neem ik uit.
De bal rolt naar Raoul, die hem naar Koen passt.
Ik ren snel naar de goal, maar Koen wordt al onderschept, waardoor ik weer mee naar achter moet rennen.
De tegenstanders zijn weer bij de goal, maar Raoul maakt een hele goede actie:
Hij pakt de bal af en speelt de bal moeiteloos naar mij, ver naar voren.
Ik neem de bal aan en sta oog in oog met een verdediger.
Buiten adem ren ik langs hem, maar voor ik het weet maakt hij een sliding, waardoor we allebei op de grond belanden.
+1 prikkel.
Met een rood hoofd kom ik snel overeind. Ik pak de bal weer op en begin een sprintje te trekken.
Bij de goal haal ik uit en schiet ik de bal in het net.
"YES, EINDELIJK!" Schreeuw ik in mezelf.
De keeper gooit de bal naar de middenlijn, waar de bal snel wordt uitgenomen.
4-3, nog 5 minuten, dit kan alleen nog verlies worden.

"Matt!" Raoul roept naar me, want hij is helemaal alleen in een hoekje gedreven.
Hij kan niks anders dan de bal random wegspelen.
Gelukkig speelt hij de bal goed naar mij.
Ik ren naar voren en speel de bal dan naar Koen.
Hij speelt hem na een tijdje weer terug, maar ik word onderschept.
Ik ren snel terug om de bal weer in mijn bezit te krijgen, maar ik ben zo moe.
De verdediger speelt de bal naar een teamgenoot.
Kut, kut, kut, kut, nog 3 minuten.
Gelukkig heeft de verdediging onze bal weer helemaal naar voren getrapt, bij de goal van onze tegenstanders.
Hij ligt tussen mij en de keeper in, dus ik kan de bal nu pakken, als ik sneller ben.
Ik zet het op een rennen. Mijn benen gaan zo snel, ik heb nog nooit zo hard gerend.
"Godver-godverdomme." Hijg ik als de keeper de bal eerder te pakken heeft dan ik.
Energie weg, maar ook +1 prikkel.
De keeper heeft de bal stevig vast, en haalt uit om de bal naar voren te trappen.
Maar het gaat fout:
De keeper raakt de bal verkeerd, waardoor de bal op mij af komt.
Ik word geraakt op mijn hoofd.

Milo's POV:
2 seconden geleden stond Matt nog tegenover de keeper, nu staat hij er nog steeds, maar totaal afwezig.
De keeper schudt hem heen en weer, maar hij doet niks.
Godver, nee, nee, nee, nee.
Dat was het, ik wist dat er iets met hem was.
Ik pak snel mijn krukken en hop moeizaam het veld op.
Mijn krukken zijn hier totaal niet voor gemaakt, maar het is Matthy.
Hij heeft teveel prikkels gehad vandaag, ik weet het zeker.
Zodra ik naast ze sta, zie ik dat ik gelijk had.
Matthy staart vooruit, met een bleek gezicht.
De keeper kijkt me angstig aan. "Wat heb ik gedaan?"
Ik schud mijn hoofd en laat een kruk vallen.
"Niks, hoor. Dit gebeurt wel vaker."
Ik ga op één been staan en leg mijn hand op Matthy zijn wang.
Zachtjes schud ik hem heen en weer, maar ik weet dat dit helemaal niet gaat helpen.
Het duurt meestal 2 tot 3 minuten voordat hij er weer helemaal bij is, hij heeft nu gewoon even zijn rust nodig.
Teveel prikkels bij Matt gaat niet goed, dat weet ik heus wel. Ik wist gewoon niet dat hij vanochtend teveel prikkels had, en waarschijnlijk heb ik het allemaal veel erger gemaakt.
Met een schuldgevoel laat ik mijn hand van zijn wang zakken.
De rest van het team komt ook aanlopen, met de scheidsrechters en de coach.
Koen en Raoul weten ook wel wat er aan de hand is.
Ze gaan naast me staan en Raoul geeft me mijn kruk aan, terwijl ik nog naar Matt kijk.
"Dankje." Zeg ik zachtjes. Ik voel me zo schuldig.
Koen zucht overdreven. "Ja, prikkels, toch?"
Ik knik langzaam, met mijn ogen nog op Matt.
Raoul legt zijn hand op mijn schouder. "Is er iets?"
Ik schud mijn hoofd en kijk hem aan.
"Ik voel me gewoon een beetje schuldig, dat is alles."
Raoul kijkt me vragend aan. "Hoezo?"
Kut, ik ga ze natuurlijk niet vertellen dat ik meedoe met de Voice, en dat hij daardoor een heleboel prikkels heeft, doordat we te laat naar bed gaan.
Ik haal mijn schouders op. "Ik- uh... volgens mij geef ik hem het gevoel dat hij alles goed moet doen, voor mij."
Raoul zucht en schudt zijn hoofd. "Tuurlijk niet."
Ik zie dat iedereen om Matt heen staat, terwijl hij langzaam wakker wordt.
Ik raak in paniek en begin door de menigte heen te hoppen op mijn krukken.
Matthy komt langzaam weer terug, zie ik.
Ik ga voor hem staan en wacht tot hij weer helemaal de oude is.
Hij wrijft even in zijn ogen en haalt een hand over zijn gezicht. "Is het gebeurd?" Hij kijkt om zich heen en zucht diep.
Ik knik en leid hem naar de dugout, waar hij zuchtend gaat zitten.
Ik ga naast hem zitten, met mijn krukken tussen ons in.

Het is denk ik beter als ik even stil blijf, want hij is nog steeds niet helemaal lekker, denk ik.
Maar ik had deze keer geen gelijk, want Matt begint tegen me te praten.
"Ik had het moeten zeggen, sorry."
Oh, niet alweer dat schuldgevoel...
Ik heb geen idee wat ik moet zeggen, moet ik hem een stevige knuffel geven, moet ik hem een kusje geven, moet ik met hem praten, moet ik-
"Miel?"
Mijn gedachtes worden weggespoeld door mijn lieve koosnaampje die Matthy altijd zo lief uitspreekt.
"Ja?"
Hij laat zuchtend zijn hoofd op mijn schouder vallen, zo ken ik hem weer.
We blijven stil, terwijl we kijken hoe de rest weer doorgaat met spelen, zonder Matthy.
Nou ja, het waren toch nog maar 2 minuten.
Soms geef ik Matt een klein kusje op zijn hoofd.
Gewoon, omdat ik hem zo lief vind.

1271 woorden

————
Ik hou van kusjes🤭
Morgen moet ik die wiskunde toets inhalen waar ik een 3,3 voor had, maar ik snap het nog steeds niet.
HEEL ERG BEDANKT VOOR DE 800 VOLGERS OP TIKTOK OML
ik hou van jullie istg😭🫶🏻🫶🏻
Tot het volgende hoofdstuk💓💓